Ηταν κάποτε ένας μισθός ενός Έλληνα που είχε εξειδικευτεί ή είχε σπουδάσει και ξεκίνησε να δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα…

Στην αρχή χαμηλός και στη συνέχεια αξιοπρεπής καθώς εμπλουτιζόταν από τις ωριμάνσεις, τις τριετίες  και τα επιδόματα. Εν τω μεταξύ μεγάλωναν και οι υποχρεώσεις ,οικογένεια , παιδιά, στεγαστικό δάνειο ενώ μίκραιναν οι αντοχές.

Ήταν κάποτε ένας μισθός που θα συρθεί στην γκιλοτίνα με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης υπό την πίεση της Τρόικας. Για να διασωθεί ο κατώτατος και ίσως ο 13ος και ο 14ος, θα θυσιαστούν οι ωριμάνσεις και οι επιπλέον αυξήσεις που ορίζονται από τις κλαδικές συμβάσεις και απέχουν πολύ από τον κατώτατο μισθό .

Πώς θα γίνει αυτό ; Με νόμο που θα παγώνει τις αποδοχές κάθε είδους ή μέσω των νέων κλαδικών ή επιχειρησιακών συμβάσεων που θα υπογραφούν.. Οι διαπραγματεύσεις όμως με τα συνδικάτα παίρνουν χρόνο ( φανταστείτε ότι ακόμα βρίσκονται σε ισχύ 81 κλαδικές συμβάσεις ) και η τρόικα θέλει εδώ και τώρα να δει να συντελείται μπροστά της η εσωτερική υποτίμηση με μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα – πάνω από 15% κατά μέσο όρο …

Άρα, η νομοθετική ρύθμιση είναι προ των πυλών έστω και αν  κληθούν οι βουλευτές να την ψηφίσουν με το πιστόλι στο κρόταφο. Πάντως, θεωρητικά ακόμα αναζητούνται και άλλου είδους λύσεις  έως ότου ολοκληρωθεί η διαβούλευση των κοινωνικών εταίρων.  Η κυβέρνηση είναι αλήθεια προσδοκούσε να επιτευχθεί το πολυπόθητο deal και να δεχτεί ο Παναγόπουλος το πάγωμα των αμοιβών με αντάλλαγμα τον 13ο και 14ο μισθό για να αποφύγει τη νομοθετική ρύθμιση .

Και γιατί να δεχτεί η ΓΣΕΕ; Τέτοιου είδους “θαύματα” δεν έγιναν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος που υποφέρει από τις δικές του αγκυλώσεις… Θα γίνουν στην εποχή της Τρόικας που έχει ήδη απορροφηθεί ο 13ος μισθός από τα χαράτσια και «παζαρεύεται» ο 14ος ;

Άλλωστε, θεσμικά η ΓΣΕΕ εκπροσωπεί στις διαπραγματεύσεις το 15% των Ελλήνων εργαζομένων που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό . Και η Τρόικα ενδιαφέρεται για το 85% των Ελλήνων που εισπράττουν μεγαλύτερες αμοιβές.

Βεβαίως  η ιστορία των μισθών και των ωριμάνσεων μοιάζει ακατάλληλη για ανηλίκους .. Γιατί ένας 25άρης θα μπορούσε δικαίως να αντικρούσει τους προβληματισμούς των μεγαλύτερων λέγοντας « εγώ που είμαι άνεργος ή παίρνω 592 ευρώ αμφιβάλω αν ποτέ κερδίσω επιδόματα και τριετίες έως ότου ολοκληρωθεί ο κύκλος της ύφεσης. Και οι αντοχές μου θα με αφήσουν χωρίς να κάνω παιδιά και χωρίς ποτέ να πάρω στεγαστικό δάνειο »

   Μακάρι οι όποιες περικοπές να συνέβαλαν στην ανταγωνιστικότητα και στην απασχόληση. Όμως,  είναι δεδομένο ότι στο σύνολο της οικονομίας – με εξαίρεση ορισμένους κλάδους- η συνταγή που ακολουθείται είναι λάθος.

Μπροστά από την γκιλοτίνα των μισθών μας λοιπόν μνημονεύουμε το 2010 όταν ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο από τους … αδιάβαστους βουλευτές . Εμείς πάντως στα δημοσιογραφικά γραφεία τότε είχαμε αναρτήσει το συνοπτικό πινακάκι του μνημονίου – σαν τους σατανικούς στίχους του Σαλμάν Ρουσντί- και το συμβουλευόμασταν  σε καθημερινή βάση όταν τα στελέχη της κυβέρνησης προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι θα ..κοροιδέψουν τους κουτόφραγκους και θα κατατροπώσουν τους δανειστές

Δεν ξέρω, ειλικρινά, πόσοι το διάβασαν , ξέρω όμως ότι όσους ρωτούσα μου απαντούσαν περίπου σαν τον εραστή που αρνείται την οφθαλμοφανή παράνομη σχέση « Αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις»  Μα το λέει καθαρά « θα μειωθούν τα κατώτατα όρια των μισθών»  . «Δεν είναι αυτό – απαντούσαν- το βάζουν ως βάση διαπραγμάτευσης.|» Μα θέλουν να κόψουν τις πρόσθετες αποδοχές ,που σημαίνει δώρα και επιδόματα και τις συλλογικές συμβάσεις; Δεν είναι αυτό, δίνουν μια κατευθυντήρια γραμμή για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας… Μα τόχετε υπογράψει! Μα γι΄αυτό γίνεται η διαπραγμάτευση, για να προτείνουμε εναλλακτικά σενάρια ..

Δυο χρόνια πέρασαν κα καμιά  διαπραγμάτευση δεν έληξε προς όφελός μας γιατί  καμία διαπραγμάτευση δεν έγινε στο αρχικό κρίσιμο στάδιο της  ένταξής μας στο μηχανισμό . Η απόφαση ήταν ειλημμένη: η Ελλάδα να λειτουργήσει στην ευρωζώνη όπως το καναρίνι στις στοές των ορυχείων ,όπως γράφει ο Μίμης Ανδρουλάκης στο βιβλίο του « Ετσι κάνουν όλες».

Οι παλιοί µεταλλωρύχοι έπαιρναν µαζί τους κάτω από τη γη ένα καναρίνι. Οταν σταµατούσε να κελαηδά ή όταν, πολύ περισσότερο, ψοφούσε, έδιναν το σήμα του συναγερµού: “Αέρια! Αέρια!” φώναζαν και έτρεχαν να σωθούν.

Ηταν κάποτε ένα καναρίνι…

Πηγή: www.protothema.gr