Τα τελευταία γεγονότα της Υδρας, επανέφεραν στο προσκήνιο, ένα παλιό χιλιοειπωμένο ζήτημα-πρόβλημα, που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην ελληνική κοινωνία-για μικρό όμως διάστημα- συνήθως οταν δημοσιεύονται στοιχεία φορολογικής συμπεριφοράς των διαφόρων κατηγοριών του ενεργού πληθυσμού, μέσα από τα οποία πάντοτε αποκαλύπτεται οτι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι ο μεγάλος τροφοδότης των εσόδων του ελληνικού κράτους. Οι κατά καιρούς αναφορές σε αριθμούς φοροδιαφευγόντων και σε ποιο βαθμό θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα να αναπληρώσουν το ποσοστό του χρέους, είναι θέμα προς παραπέρα διερεύνηση.

Πάντως είναι σίγουρο ότι η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα και η φοροκλοπή (Φ.Π.Α. κ.λ.π.) , αποτελεί εθνικό σπορ και εθνική “μαγκιά”. Μια πέρα για πέρα αντικοινωνική συμπεριφορά (με την ανοχή των περισσοτέρων), που “αναπληρώνεται” από την πάγια δικαιολογία της σπατάλης των εσόδων, από ένα κράτος που εξυπηρετεί συνήθως τους “δικούς” του, ακόμη και μέσα από τις κοινωνικές “εκδηλώσεις” του -κάτι που εξάλλου είναι αλήθεια -δεν βοηθάει στην βελτίωση της αντίληψης ότι ο καθένας πρέπει να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνατότητες του.

Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω, που ακούει στον γενικό τίτλο “τεχνίτης” (υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, ξυλουργός, χτίστης κ.λ.π.) που η φορολογική του συμπεριφορά είναι σαν το καρδιογράφημα ενός νεκρού. Και όχι μόνο αυτοί. Κοντεύεις να χαλάσεις φιλίες και να γίνεις αντιπαθής (ειδικά σε μικρά μέρη όπως το δικό μας), όταν ζητάς απόδειξη από φίλους εμπόρους. Οι δικαιολογίες πολλαπλές και αστείες, όταν μάλιστα αυτή η αρνηση συνισττά διπλή “κλοπή”….μια φορά απέναντι σε σένα τον καταναλωτή και μια απέναντι στο σύνολο.

Η “δικαιολογία” βέβαια για το που πηγαίνουν τα λεφτά και ότι τα τρώνε “τα λαμόγια” είναι εύκολη και συνήθως και λειτουργική, πείθοντας τις περισσότερες φορές, Ανήκει όλος αυτός ο κύκλος “σκέψης’ στον ευρύτερο κύκλο της ελληνικής παθογένειας, όπου η συνεισφορά και η συλλογικότητα (ακόμη και ο ισχνά εμφανιζόμενος εθελοντισμός), καποιο ύποπτο κίνητρο κρύβουν από πίσω. Δύσκολα ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας φθάνει στο σημείο να σκεφθεί ότι, είτε το αποτσίγαρο του μπήξει στην άμμο, είτε ψεύτικη φορολογική δήλωση καταθέτει, ότι αυτές είναι πράξεις ενάντια σε όλους τους άλλους.

Μια συνηθισμένη δικαιολογία των χρόνων που είμουν νεώτερος ήταν η “τουρκοκρατία” και οι συνέπειες της, που εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν την συμπεριφορά του πρώην ραγιά. Ομως πέρα από το έωλο του πράγματος-παρά την διατήρηση ενός καχέκτυπου κοτζαμπασισμού στην ελληνική κοινωνία-δεν πείθει πλέον. Τώρα αντικρούομε το “μαζί τα φάγαμε” με το μαζί τα κλέβαμε, άλλος λίγο άλλος πολύ. 

Το δικό μας 1821 δεν αφησε πίσω του παρά μόνο εικονίσματα και “επετείους”. Ο πατριωτισμός όμως έχει και άλλες παραμέτρους και δεν μπορεί να κρύβεται μόνο σε απαγγελίες και πανηγυρικούς.

Η Ελλάδα μπορεί να μην πεθαίνει ποτε….αλλά οι Ελληνες;