Φίλε μαθητή

Εσύ που βρίσκεσαι μπροστά στις πανελλήνιες εξετάσεις, εξετάσεις βάναυσες, ανόητες, εξοντωτικές, που δεν είναι σε θέση να ανιχνεύσουν την όποια ικανότητα σου, παρά μόνο το…παπαγαλίζειν και την καπατσοσύνη των φροντιστηρίων να “πιάσουν” τα θέματα τους, για να μπεις τελικά σ αυτό το τεράστιο πάρκιγκ που αυτονομάζεται ελληνικό πανεπιστήμιο και που έχεις επενδύσει-όπως λένε-όνειρα και προσδοκίες γι αυτό, που οι γονείς σου έχουν ξεπαραδιαστεί στα ιδιαίτερα- αυτά που δεν μπορούν να σου διδάξουν στην τάξη είναι ευκολότερο να το κάνουν στο σπίτι με κάποιο αντίτιμο βέβαια-, που καθημερινά πηγαίνεις επί χρόνια σ αυτό το σχολείο, που το βαριέσαι,το  απεχθάνεσαι, το μουτζουρώνεις, πας μόνο για το χαρτί….και στο πανεπιστήμιο για το χαρτί θα πας, που είναι τόσο άχρηστο σήμερα, όσο άχρηστα είναι όλα αυτά που σου μαθαίνουν όλα αυτά τα χρόνια.

Που δεν μαθαίνεις να αγαπάς μέσα στο σχολείο την πραγματική γνώση , μόνο η προσωπική σου αναζήτηση θα σε οδηγήσει σ αυτήν αργότερα ίσως, αργότερα θα μάθεις πράγματα και θα απορείς γιατί δεν σου τα είπαν εκεί που έπρεπε . Που σε κάνει περίπου γλωσσικά ανάπηρο αυτό το σχολείο σήμερα, αδιαφορώντας και για την έξω απ αυτό πραγματικότητα, η οποία έχει άλλες απαιτήσεις, αλλά και για την ίδια την προσωπικότητα σου, τις ευαισθησίες σου, τα ενδιαφέροντα σου…..μια διεκπεραίωση όλα, μια φούσκα, χάσιμο του καλύτερου χρόνου σου, που το σπαταλάς τρέχοντας, αγκομαχώντας, στερώντας τον εαυτό σου από τα καλύτερα που μπορεί να σου συμβούν σ αυτήν την ηλικία.

Η μάχη ανάμεσα στους συνδικαλιστές των  καθηγητών και του Υπουργείου έχει εσένα κυρίως θύμα της. Αυτή η διελκυστίνδα, που κρατάει χρόνια τώρα και που αυτήν την στιγμή δεν παίρνει υπόψη της , ούτε την συγκυρία, ούτε διεκδικεί κοινωνική ευαισθησία, ανάλγητη, δεν κρατάει αιχμάλωτους, παρά μόνο εσένα, χαμένο σε αναζήτηση μιας ανύπαρκτης μετάφρασης όλων αυτών, που δεν έχουν μάθει-ακόμη-να αναζητούν κοινούς τόπους, με τον τρόπο που το κάνουμε όλοι στα σπίτια μας…συζητώντας, συμφωνώντας, διαφωνώντας , υποχωρώντας διαπραγματευόμενοι και καταλήγοντας. Τίποτα απ όλα αυτά δεν γίνεται χρόνια τώρα. Μάχες εκ του συστάδην , εκ του μακρόθεν….πόλεμος. Μα ο πόλεμος πάντοτε ερείπια άφηνε πίσω του. Και αυτός δεν θα διαφέρει και λύσεις δεν θα δώσει.

Και είναι-εν τέλει-ένας πόλεμος που τον πληρώνουν και οι άξιοι και ευαίσθητοι, οι δημιουργικοί άνθρωποι που προσπαθούν-και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι-που, πέρα από τις αντιξοότητες της εποχής-λιγότερα λεφτά, χειρότερες συνθήκες στο σχολείο-προσπαθούν με τίμιο τρόπο, κόντρα σε όλες τις άνωθεν “ρυθμίσεις” να κάνουν-τι κοινότυπο!-την δουλειά τους καλά. Θύματα κι αυτοί λοιπόν. Ενας φαύλος κύκλος, μα πολύ φαύλος!

Σ.Σαρακενίδης