Θα υπάρχει κάθε χρονιά μια ταινία η οποία θα κατορθώνει με τις τολμηρές διαθέσεις της, το θράσος και τις εξεζητημένες απεικονίσεις της σε ζητήματα σεξ να προκαλεί έντονες αντιδράσεις. Φέτος, ο τίτλος αυτός, τον οποίο κατείχε μέχρι πρότινος το «Nymphomaniac» του Λαρς Φον Τρίερ, ανήκει τώρα μάλλον δικαιωματικά στο «Wetlands». Η γερμανικής προέλευσης ταινία του Ντέιβιντ Γνεντ είχε κάνει πρεμιέρα τον Αύγουστο που μας πέρασε στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο και αμέσως μετά κυκλοφόρησε στις αίθουσες της χώρας της, έχοντας και στις δύο περιπτώσεις αποκτήσει μια σχετική δημοσιότητα.

Τίποτα δεν συγκρίνεται, παρ’ όλα αυτά, με τον θόρυβο που δημιούργησε όταν προβλήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε στο Φεστιβάλ του Σάντανς, ως μέρος του φετινού διεθνούς διαγωνιστικού προγράμματος, παραμένοντας προς το παρόν το φιλμ που οι περισσότεροι αμερικανοί κριτικοί λατρεύουν να σκιαγραφούν με κάθε πικάντικη περιγραφή στα κείμενά τους.

Όχι άδικα. Βασισμένο στο ομότιτλο ερωτικό μυθιστόρημα της Σάρλοτ Ρος, που πριν πέντε χρόνια αναγορεύτηκε σε μεγάλη εκδοτική επιτυχία και έφτασε να πουλήσει δύο εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, το «Wetlands» καθιστά εξαρχής σαφές για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, βάζοντας την έφηβη ηρωίδα να πατινάρει στους δρόμους της πόλης με ένα δάχτυλο χωμένο στον πισινό της και να εξομολογείται ότι «από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου είχα αιμορροΐδες»!

Μοναδικό παιδί δυο γονιών που ετοιμάζονται να χωρίσουν και μιας αυταρχικής μητέρας, η οποία είχε φροντίσει να μεταδώσει από πολύ νωρίς στη μικρή κόρη της τις φοβίες και νευρώσεις της για οτιδήποτε είχε σχέση με την υγιεινή του ανθρώπινου σώματος, η Χέλεν αποφασίζει να επαναστατήσει κόντρα στην γεμάτη απαγορεύσεις ανατροφή της, υποβάλλοντας το κορμί της και την άγουρη σεξουαλικότητά της σε μια σειρά από βλαβερές συνήθειες.

Οι μέθοδοι στις οποίες καταφεύγει εξηγούνται σε μια σειρά από σκηνές οι οποίες αναμένεται να βάλουν σε δοκιμασία τις αντοχές των πιο ευαίσθητων θεατών: Σκουπίζοντας βρωμερές επιφάνειες από λεκάνες τουαλέτας με τη μήτρα της, εισχωρώντας σε αυτήν λαχανικά διαφόρων σχημάτων και μεγεθών, περιφέροντας άπλυτη τα αποτελέσματα μιας εκσπερμάτωσης που ολοκληρώθηκε επάνω της και εισχωρώντας συχνά πυκνά τα δάχτυλά της σε απόκρυφα σημεία του σώματός της, για να τα πιπιλίσει αμέσως μετά με το στόμα της.

Όλα αυτά συμβαίνουν όταν δεν περνά τον χρόνο της ανταλλάσσοντας χρησιμοποιημένα ταμπόν με την φιλενάδα της, όταν δεν σκοτώνει την ώρα χρωματίζοντας το πρόσωπό της με αίμα περιόδου και όταν δεν βρίσκεται καθηλωμένη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, προσπαθώντας να αναρρώσει από ένα ατύχημα που η ίδια προξένησε στον πρωκτό της.

Αναλύοντας τη συμπεριφορά της ηρωίδας του σε μια σειρά από συμβάντα που τις περισσότερες φορές προκαλούν έναν συνδυασμό γέλιου και αμηχανίας με τις ακρότητες που ξετυλίγουν, το «Wetlands» φτάνει στην, εχμ, κορύφωσή του σε μια πολυσυζητημένη ήδη σκηνή κατά την οποία πέντε αγόρια εκσπερματώνουν επάνω σε μια πίτσα, η οποία αμέσως μετά σερβίρεται σε μια παρέα από ανυποψίαστα κορίτσια!

Έπειτα από τις παραπάνω περιγραφές, είναι μάλλον λογικό το πώς μια τέτοια ταινία δεν επρόκειτο να περάσει απαρατήρητη ή ασχολίαστη, ούτε υποσχόταν να γίνει αρεστή σε όλους. Όπως δήλωσε, εντούτοις, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης του φιλμ, αμέσως μετά την πρεμιέρα του στο Σάντανς, αφ’ ενός η πρόθεσή του δεν ήταν να ωθήσει το ζήτημα της πρόκλησης στα άκρα και αφ’ ετέρου προσπάθησε να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο πιστός στο περιεχόμενο του βιβλίου, μεταφέροντας αυτούσια κομμάτια του στην οθόνη.

Πάντως παρά τις θετικότατες κριτικές που έχει λάβει το «Wetlands» μέχρι στιγμής, ή την εκτενή αναφορά που εισέπραξε σε διαδικτυακά και έντυπα μέσα από την πλειοψηφία των δημοσιογράφων που το παρακολούθησαν τις προάλλες στο δημοφιλές αμερικανικό φεστιβάλ, το αν θα καταλήξει στις αίθουσες των Ηνωμένων Πολιτειών παραμένει αμφίβολο.

Ακόμα κι αν κάποιος διανομέας εκδηλώσει το σχετικό ενδιαφέρον, το φιλμ είναι τόσο τολμηρό ώστε θα χρειαζόταν είτε να υποστεί πολυάριθμες περικοπές από την επιτροπή λογοκρισίας, είτε να χρεωθεί το εμπορικά καταστροφικό χαρακτηρισμό του «Αυστηρώς Ακατάλληλο». Μέχρι να αποφασιστεί η τύχη του, πάντως, το δημιούργημα του Ντέιβιντ Γνεντ παραμένει το φετινό μικρό «σκάνδαλο» του Σάντανς

Πηγή : e-go.gr