Εκ των πραγμάτων η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μετά την αποχώρηση Παπανδρέου από την πρωθυπουργία και την δημοσκοπική κατάρρευση, έχει μόνο δύο επιλογές. 

Η πρώτη επιλογή είναι το ΠΑΣΟΚ να οδηγηθεί σε μια διαδικασία εκλογικών εξαγνιστικών διαδικασιών τόσο στο εσωτερικό του όσο και σε επίπεδο εθνικών εκλογών, με στόχο να ξαναδυναμώσει και να πετύχει να εκφράσει και πάλι μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. 

Η δεύτερη επιλογή είναι να οδηγηθεί σε αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ επιδιώκοντας, με πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου, μέσα από μια ανοικτή πολιτική διεργασία μερικών μηνών, την ανασύνθεση του πολιτικού χώρου ανάμεσα στην μεταρρυθμιστική αριστερά και τις παρυφές του φιλελευθερισμού. Προϋπόθεση για την ανασύνθεση η αυτοδιάλυση γιατί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση (και λόγω της σχετικής οργανωτίστικης παράδοσης αλλά και παλαιότερων όχι και τόσο ειλικρινών προσπαθειών σύνθεσης) το ΠΑΣΟΚ θα ηγεμόνευε σε κάθε πολιτική διεργασία, απωθώντας μεγάλο κομμάτι της αριστεράς. 

Αν το έλλειμμα του ΠΑΣΟΚ είναι έλλειμμα ηγεσίας, οργάνωσης, καθοδήγησης η πρώτη λύση είναι η απολύτως λογική. Αν η Ελλάδα χρειάζεται απλά καλύτερη οργάνωση και καθοδήγηση επίσης είναι η απολύτως λογική επιλογή. Αν η Ευρώπη χρειάζεται καλύτερη οργάνωση και καθοδήγηση και εν πάση περιπτώσει έχει πρόβλημα πολιτικής διαχείρισης και όχι έλλειμμα δημοκρατίας και συμμετοχής και πάλι μια προσαρμογή του ΠΑΣΟΚ σε τέτοια πλαίσια δίνει λύση. 

Αν όμως το έλλειμμα του ΠΑΣΟΚ είναι ο προσδιορισμός του σημείου που η ελληνική παράδοση και κουλτούρα συναντιέται με την ευρωπαϊκή της εμπειρία και οργανώνεται σε κοινωνικό και πολιτειακό επίπεδο σε όρια αποδεκτά και για τις δύο αυτές παραμέτρους με κύριο στόχο την ευημερία του ελληνικού λαού και αν πιστεύουμε ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν θα συντείνει στο να δημιουργηθούν εθνικά imperium αλλά πιστεύουμε στην αλληλεγγύη των ευρωπαίων πολιτών χάριν των πολλών, τότε η πρώτη επιλογή δεν μπορεί να είναι λύση. 

Η πρώτη επιλογή οδηγεί σε αργό και βασανιστικό θάνατο έναν πολιτικό φορέα ο οποίος αρνείται να αποδεχθεί να δει και να λειτουργήσει πέρα από τα όρια που έθεσε η μεταπολίτευση, σαράντα χρόνια πριν. Όλοι συμφωνούν ότι η μεταπολίτευση τελείωσε. Αν όμως τελείωσε η μεταπολίτευση τελείωσαν και τα κόμματά της. Κι αυτό οφείλουμε να το δούμε κατάματα, άσχετα αν μας πληγώνει η εικόνα της μετατροπής των οραμάτων του ελληνικού προοδευτικού κινήματος σε μίζες για δημόσιες συμβάσεις. 

Η πρώτη επιλογή είναι επιλογή της συντήρησης. Η δεύτερη επιλογή είναι επιλογή της προόδου, όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

(Από το προσωπικό blog του Σ. Ξυνίδη)