Όλο αυτό το χρονικό διάστημα που ακούω για αυξήσεις στους φόρους (προτεινόμενο φορολογικό νομοσχέδιο) και για υψηλή ποσοστιαία καταβολή ασφαλιστικών εισφορών (προτεινόμενο ασφαλιστικό) σε ένα σύστημα, όπου το 75% έως το 100% του εισοδήματος θα εισπράττεται από το Δημόσιο ως φόροι και εισφορές για να «διασφαλιστούν» οι υπάρχουσες συντάξεις αισθάνομαι ότι πλέον ξεφεύγουμε από τη λογική. Η λογική των απλών οικονομικών λέει ότι εάν στερέψεις την πηγή δεν πρόκειται να τρέξει νερό από την κάνουλα. Έτσι κόντρα σε κάθε λογική όλα τα προτεινόμενα νομοσχέδια δεν κατανοούν ότι υπάρχει ελαστικότητα στα έσοδα, ότι δηλαδή αυτά μεταβάλλονται ανάλογα με τις μεταβολές του ποσοστού που εισπράττει το κράτος από τον ελεύθερο επαγγελματία.

Μάλιστα το μέγιστο ποσοστό που μπορεί να εισπράξει το κράτος (φόροι και πλέον ασφαλιστικές παροχές) περιγράφεται στην καμπύλη του Λάφερ[1], που έχει ως εξής:

Η καμπύλη στηρίζεται στην απλή λογική ότι το κράτος δεν εισπράττει καθόλου έσοδα όταν ο φορολογικός συντελεστής είναι μηδέν και όταν ο φορολογικός συντελεστής είναι ίσος με 100%, αφού ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει κανένα απολύτως κίνητρο να δουλέψει από τη στιγμή που το κράτος θα του πάρει όλα τα λεφτά. Έτσι πλέον υπάρχει ενδιάμεσα ένας ιδανικός φορολογικός συντελεστής, που μεγιστοποιεί τα έσοδα του κράτους. Πλέον παρατηρούμε ότι μετά τις αυξήσεις που γίνονται όλα αυτά τα χρόνια (άμεσες και έμμεσες π.χ. φόρος αλληλεγγύης, φόρος επιτηδεύματος κ.λ.π.), ότι τα έσοδα συρρικνώνονται (ενώ λογικά θα έπρεπε να αυξάνονται), αφού πλέον οι συντελεστές φορολόγησης, είναι μεγαλύτεροι από τον ιδανικό. Παρόλα αυτά υπάρχει πλέον παράλογη εμμονή για περαιτέρω αύξηση των συντελεστών με αποτέλεσμα να είναι σίγουρη η περαιτέρω συρρίκνωση των εσόδων του Δημοσίου που θα οδηγήσει σε μείωση των συντάξεων, της κατανάλωσης και της ανεργίας[2].

Επιχαίρω πλέον τις αποφάσεις των αγροτών και όλων των επιστημονικών συλλόγων να σταματήσουν την οποιαδήποτε επαφή για το προτεινόμενο νομοσχέδιο διότι πλέον: «Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι πιο βρώμικα νύχια και πιο καθαρά μυαλά»[3]

[1] Ο ίδιος ο Λάφερ μάλιστα θεωρεί ότι η καμπύλη εφευρέθηκε από τον Μουσουλμάνο φιλόσοφο του 14^ου αιώνα Ιμπν Χαλντούν, αλλά και από τον Τζον Μαινάρντ Κέινς (http://www.heritage.org/research/reports/2004/06/the-laffer-curve-past-present-and-future.

[2] Δεν αναλύω ότι όλα αυτά τα μέτρα θα ευνοήσουν την παραοικονομία, την ανάπτυξη των μεγάλων επιχειρήσεων έναντι των μικρών, αφού οι ανώνυμες και οι ΕΠΕ πλεονεκτούν σε σχέση με τον απλό ελεύθερο επαγγελματία, ο οποίος θα καταβάλει εισφορές και φόρους ενώ αυτές έχουν πλήθος δυνατοτήτων και τέλος τους μεγάλους έναντι των μικρών αφού θεσπίστηκε ανώτατο όριο εισφορών πέραν του οποίου δεν υπάρχει υποχρέωση (μέτρο το οποίο φυσικά κατάφωρα αδικεί την πλειοψηφία και την οδηγεί να οδηγηθεί σε υπαλληλική σχέση).

[3] Will Rogers, 1879-1935.