Για όσους εξ αρχής κατανόησαν το βαθιά συστημικό ρόλο της Χρυσής Αυγής, δηλαδή τον υποστηρικτικό της χαρακτήρα προς το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας και μάλιστα προς τις πλέον παρασιτικές του και βρώμικες μερίδες, οι τελευταίες επιθέσεις φιλίας -στην πραγματικότητα- τόσο του «μνημονιακού» Πρετεντέρη, όσο και του «αντιμνημονιακού» Τράγκα κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι.
Κατ’ αρχήν, το γνωστό άρθρο Πρετεντέρη στην πραγματικότητα αποτελεί επίθεση φιλίας προς τη Χρυσή Αυγή και μάλιστα πιο έξυπνη ή μάλλον πονηρή από αυτήν του Γιώργου Τράγκα. Όχι μόνο γιατί τη συμψηφίζει με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά κυρίως διότι τοποθετεί το χουλιγκάνικης συμπεριφοράς Κασσιδιάρη στη θέση του- έστω σκληρού και αντιπαθητικού- ελεγκτή, διώκτη της εξουσίας και του συστήματος. Ναι, με έναν τρόπο που υποθετικά απεχθάνεται ο Γιάννης Πρετεντέρης- αν και πολύ θα βόλευε τον ίδιο και άλλους πίσω από αυτόν οι «διώκτες» του συστήματος να είναι τα πιο ευκόλως ελεγχόμενα τέκνα του. Ωστόσο διώκτη, άρα συμπαθή σε ένα ευρύ κοινό.

Γνωρίζει πολύ καλά ό Γιάννης Πρετεντέρης ότι διά του συμψηφισμού Χρυσής Αυγής- ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο του δήθεν «αντισυστημισμού», στην πραγματικότητα προσθέτει πόντους στην πρώτη και αφαιρεί από το δεύτερο.

Το ίδιο μέσω άλλης διαδρομής έπραξε και ο Γιώργος Τράγκας. Παίρνει το έντεχνα φιλοτεχνηθέν λαϊκοδεξιό, αντιμνημονιακό προφίλ του και το δίνει προίκα στη Χρυσή Αυγή, ως απογοητευμένος -δήθεν- από την αριστερά. Τί κι αν η Χρυσή Αυγή πάει χέρι- χέρι με τους εφοπλιστές, τους μεγαλοβιομηχάνους, με τους λαθρεμπόρους ανθρώπων δηλαδή πάμφθηνού εργατικού δυναμικού και με τους βασικούς στυλοβάτες της μαύρης απλήρωτης εργασίας; Στο λαϊκοδεξιό συνονθύλλευμα έτσι κι αλλιώς το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ ο καπιταλισμός και η κρίση του αλλά μόνο ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Τί καλύτερο από το να ταϊσεις την κρίσιμη στιγμή φτηνό οικονομικό εθνικισμό αυτόν που πένεται και δυστυχεί;

Γιατί όμως όλο αυτό το προμοτάρισμα της Χρυσής Αυγής, με αυτόν τον τρόπο και σήμερα; Διότι ενώ σε πρώτη φάση έπαιξε το ρόλο του εξτρέμ, του ακραίου, σήμερα, η προσπάθεια του κατεστημένου είναι να υπονοηθεί στο ευρύτερο εκλογικό σώμα ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί μεν μια «αντισυστημική» επιλογή, όχι όμως οριακή. Ότι δηλαδή μπορεί την κρίσιμη στιγμή έχοντας προσεταιριστεί τις “πατριωτικές” μερίδες του κεφαλαίου να διαδραματίσει ρόλο σταθεροποιητή του συστήματος, μπροστά στην επαπειλούμενη «ανευθυνότητα» της αριστεράς.

Το σενάριο είναι σαφές: να αξιοποιηθεί η Χρυσή Αυγή ως πιο «σοβαρή» «αντιμνημονιακή» δύναμη, που θα έχει στο πλευρό της ένα τμήμα τουλάχιστον του κεφαλαίου σε αντίθεση με την «ασόβαρη» αριστερά που χωρίς συμμαχίες θα απειλεί να οδηγήσει τη χώρα στο χάος με τους πειραματισμούς της. Σε αυτό το πλαίσιο η Χρυσή Αυγή θα αποτελέσει συμμαχία ακόμα και δυνάμεων σήμερα μνημονιακών που αναπαράγουν τη συμψηφιστική θεωρεία των άκρων και εν τέλει θα μετατραπεί στο κατεξοχήν στήριγμα των μνημονιακών πολιτικών, ακόμα και αν οι τελευταίες φορέσουν άλλο μανδύα.

Η σταδιακή μετατόπιση της Χρυσής Αυγής προς τις περισσότερο «αποδεκτές» δυνάμεις προκειμένου να λειτουργήσει απελευθερωμένα ως τραμπούκος του μεγάλου κεφαλαίου της χώρας και ως πολιορκητικός κριός της αριστεράς αποτελεί αναγκαιότητα, όπως και ο εν γένει εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου να χαλιναγωγηθούν οι όποιες πιθανές λαϊκές αντιδράσεις από το ολοένα εμφανέστερο αδιέξοδο της κυβερνητικής, μνημονιακής πολιτικής.

Η Χρυσή Αυγή δε θα περιορίσει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο τη βιαιότητα και τη χυδαιότητα των επιθέσεών της. Αντίθετα θα εντείνει και τη μία και την άλλη. Αλλά επιπλέον θα θέσει την επιθετικότητά της ακόμα πιο ξεκάθαρα στην υπηρεσία του συστήματος εμφανιζόμενη ως εκπρόσωπος των «σοβαρών νοικοκυραίων» της χώρας που επλήγησαν από τα μνημόνια και που φοβούνται την αριστερά.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο ελιγμός είναι που πρέπει να γίνει πιο “αποδεκτή”, ρόλο που επιτελούν έμμεσα ή άμεσα οι γνωστοί δημοσιογράφοι και που θα επιτελέσουν πολλοί ακόμα που θα επιστρατευθούν, από «πανελίστες» μεσημεριανών εκπομπών έως «καθωσπρέπει» γραφίδες του αστικού τύπου.

Έχει πολλή ανηφόρα λοιπόν ακόμα, ο αγώνας κατά του διδύμου του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας από τη μια και του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού από την άλλη. Τίποτα δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε αυτονόητο σε αυτό το δρόμο.

Από το TVXS