Δραματικά έχει βαρύνει το οικονομικό και κοινωνικό κλίμα στη χώρα μας τον τελευταίο έναν-ενάμιση μήνα. Για όποιον δεν το έχει καταλάβει, η Ελλάδα βρίσκεται πάλι στα πρόθυρα νέας κοινωνικής έκρηξης. Μια σπίθα λείπει, ένα τυχαίο γεγονός για να σημειωθεί νέα ανάφλεξη. Δεν υπάρχει κοινωνική τάξη, κοινωνικό στρώμα, ομάδα εργαζομένων που να μη θεωρεί την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου εχθρική απέναντι στα συμφέροντά της. Ολοι ανεξαιρέτως οι επιχειρηματίες μιλούν για επικείμενη κατάρρευση της αγοράς. Για μείωση πωλήσεων που τους έχει φέρει στα πρόθυρα της απόγνωσης. Για ολοκληρωτική άρνηση των τραπεζών να τους χρηματοδοτήσουν ή για επιτόκια δανεισμού που ξεπερνούν το 8% ή και το 10% για μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Να φάει τα λεφτά ακόμη και των… τραπεζών (!) προσπαθεί η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Να τους φάει δηλαδή τα επιπλέον χρήματα που μάζεψαν με την ανακεφαλαιοποίηση. Οι τραπεζίτες αρνούνται να τα δώσουν, γιατί τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν εκτιναχθεί και είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών!

Κοινωνικό πογκρόμ κάνουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Απολύουν χιλιάδες εκπαιδευτικούς, χιλιάδες εργαζόμενους στα νοσοκομεία, χιλιάδες εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, χιλιάδες δημοτικούς αστυνομικούς και πάει λέγοντας. Σε εργασιακό νεκροταφείο έχουν μετατρέψει τη χώρα. Κατά εκατοντάδες χιλιάδες οι Ελληνες πετιούνται στη χωματερή των ανέργων από την κυβερνητική πολιτική που ασκείται κατ’ εντολήν των Γερμανών και της ΕΕ. Η κοινωνική εξαθλίωση απλώνεται με καλπάζοντες ρυθμούς. Ο πρωθυπουργός νομίζει ότι αφού δεν ξεσηκώθηκε ο κόσμος μέχρι τώρα, αποκλείεται να ξεσηκωθεί και στο μέλλον. Πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι αυτός ο συλλογισμός του είναι εντελώς λανθασμένος.

Η οργή ξεχειλίζει. Διεισδύει σε κοινωνικές ομάδες που ούτε τις φαντάζεται η κυβέρνηση – συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών αλλά και των αστυνομικών, με την εξαίρεση των «πραιτωριανών» των ΜΑΤ. Αλλάζουν οι διαθέσεις των πολιτών. «Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος;» ρωτούσαν μέχρι τώρα όλοι, βγάζοντας τον εαυτό τους απέξω. «Είμαστε τόσο ηλίθιοι και δεν ξεσηκωνόμαστε;» είναι η φράση που ακούμε τους τελευταίους δύο μήνες. Η επάνοδος του πρώτου πληθυντικού δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Είναι το τελευταίο στάδιο πριν από την κυοφορούμενη νέα κοινωνική έκρηξη.

Πού θα οδηγήσει η έκρηξη αυτή δεν το γνωρίζουμε. Το τυφλό μίσος εναντίον όλων των πολιτικών που έχουν συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας, αυτοί ή τα κόμματά τους, είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί. Σε εκατοντάδες χιλιάδες άτομα με κατώτερο πολιτικό κριτήριο συμπαρασύρει μάλιστα το μίσος αυτό και τα κόμματα που δεν έχουν ποτέ κυβερνήσει.

Αριστερή στροφή, πάντως, προς μια φιλολαϊκή μετατόπιση της ασκούμενης πολιτικής είναι αδύνατη, αν προηγουμένως δεν υπάρχει ηγεμονία της αριστερής πολιτικής – και κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται στην Ελλάδα σήμερα.

Το «κοινωνικό αντάρτικο» που διεξάγουν όλο και περισσότερες δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων με δυναμικό ή ηπιότερο τρόπο αναζητεί επειγόντως πολιτική διέξοδο. Αν δεν μπορέσει να του τη δώσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη Αριστερά, τότε θα καταστεί εφικτός ο εγκλωβισμός αυτών των μαζών στην «αντισυστημική» υποκρισία της Ακροδεξιάς. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα.