Η απαίτηση-ποιων άραγε(;)-για ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές, δημιούργησε τις συνηθισμένες αντιπαραθέσεις και είναι λογικό  όταν τέτοιας κλίμακας αποφάσεις αλλάζουν ουσιαστικά την ζωή πολλών ανθρώπων και δημιουργούν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ανάμεσα σε επιχειρήσεις που ευνοούνται και σε άλλες που θεωρούν ότι θα έχουν απώλειες. Σ αυτήν την αντιπαράθεση δεν μπορώ να μπω. Η θέση μου είναι του πολίτη και δευτερευόντως του καταναλωτή. Ως καταναλωτής δεν είμαι και από τους καλύτερους.  Αν η πλειονότητα συμπεριφέρονταν καταναλωτικά όπως εγώ, άλλη θα ήταν η εικόνα της αγοράς, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Αλλά , ειδικά σήμερα, που η κατανάλωση αλλάζει αργά αλλά σταθερά μορφή και περιεχόμενο, η απαίτηση (ποιων άραγε);, να ανοίγουν τα καταστήματα και τις Κυριακές μόνο ως αναχρονιστική μπορεί να χαρακτηρισθεί. Πάντοτε διεκδικούσαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Μάλιστα ειπώθηκε ότι οι κοινωνίες του μέλλοντος θα βαθμολογούνται από την ποσότητα του ελεύθερου χρόνου που θα διαθέτουν στους πολίτες τους. Οι καταναλωτικές ανάγκες έχουν τρόπους πολλούς να ικανοποιούνται. Εκείνο που δεν έχει αξιοποιηθεί θετικά, αλλά και με οικονομικά αποτελέσματα επαρκή, είναι ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων.
Στην μικρή μας πόλης οι Κυριακές είναι μια απόλαυση. Το κέντρο της γίνεται ανθρώπινο (αυτής της έκφρασης το περιεχόμενο δεν το πολυκατάλαβα ποτέ, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Αδειάζει από αυτοκίνητα, ο κόσμος περπατάει, χαίρεται την ησυχία και την ηρεμία του αστικού χώρου. Διάφορες εκδηλώσεις συνήθως τονίζουν το εξαιρετικό της ημέρας. Ολα γίνονται σε άλλους ρυθμούς και με άλλο σάουντρακ. Η συνηθισμένη καθημερινή ανακατωσούρα πεζών και οχημάτων-με τα τελευταία να κυριαρχούν πλήρως-λείπει την Κυριακή. Μπορείς να συζητήσεις με τον φίλο/η σου ήσυχα και ωραία ,πίνοντας τον καφέ σου στην πλατεία.

Μια ακόμη μέρα σαν τις άλλες, με αμφίβολο εμπορικό κέρδος δεν ξέρω σε τι θα ωφελούσε. Οσο για τις τουριστικές περιοχές, εδώ και χρόνια έχουν καθιερώσει το εργάσιμο της Κυριακής. Το παράξενο είναι ότι σ αυτές βρίσκονται άνθρωποι με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, εφ όσον κάνουν διακοπές. Τέλος πάντων γεμάτη αντιφάσεις είναι η ζωή μας. Και οι εργαζόμενοι; Οι μόνιμα χαμένοι, ευάλωτοι σε πιέσεις και εκβιασμούς για υπερωριακή και (συνήθως) απλήρωτη εργασία, χάνουν από δύο πλευρές. Την ξεκούραση τους και τα χρήματα που ενδεχομένως θα κέρδιζαν κάνοντας κάτι άλλο.

Οι Κυριακές στην πόλη νομίζω πρέπει να είναι αφιερωμένες σε έναν τρόπο ζωής που πρέπει να διεκδικήσουμε και για άλλες μέρες. Η λεγόμενη ανάπτυξη έχει άλλους τρόπους να εκδηλωθεί αυτούς τους καιρούς, με την βοήθεια της τεχνολογίας, που απαιτεί (η τεχνολογία) ανθρώπους με ελεύθερο χρόνο στην διάθεση τους που συνήθως οδηγεί και σε ελεύθερο πνεύμα. Δεν είναι όλα για πούλημα σ αυτόν τον κόσμο.

Σ.Σαρακενίδης