Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι το βασικότερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομία και το χρέος. Ούτε η τρόικα και οι εξωφρενικές απαιτήσεις της. Γιατί ούτε η κρίση ήρθε μόνη της, ούτε οι δανειστές: τους έφεραν τα ίδια κόμματα και οι ίδιοι πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν και πάλι, με την αξιοθρήνητη κι εξοργιστική συμπεριφορά τους.

Στην αρχή της εβδομάδας, άρχισαν μαλώνουν για το ποιο κόμμα «έσωσε» τον 13ο και 14ο μισθό. Οι οποίοι στην ουσία, αριθμητικά δηλαδή, περικόπτονται, αφού μειώνεται ο βασικός. Γι αυτό άλλωστε η τρόικα δεν τους ζήτησε να κόψουν και τον… ενδέκατο, κάτι που σίγουρα θα αποδέχονταν, για να σώσουν, υποτίθεται, τη χώρα.

Στην πραγματικότητα, ήταν μια αγωνιώδης μάχη για να σώσουν τα εκλογικά τους ποσοστά. Από ποιήματα μέχρι  θεαματικές αποχωρήσεις από την σκηνή των συνομιλιών, όλα τα όπλα του θεάτρου χρησιμοποιήθηκαν για τον ευγενή σκοπό. Ο κ.Καρατζαφέρης, που έχει αρχίσει και χάνει την ψυχραιμία του, καθώς η «Χρυσή Αυγή»,  που το παίζει αντισυστημικά, του παίρνει τους ψηφοφόρους, δήλωσε ότι δεν θα συναινέσει σε μέτρα που θα ξεκινήσουν την επανάσταση (φτου κακά) στην Ευρώπη.

Το ΠΑΣΟΚ του –ακόμη εδώ- κ. Παπανδρέου, το οποίο εμφανίζει πλέον μονοψήφια εκλογικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, ζητάει να παραταθεί η θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι τον Οκτώβριο του 2013, με την ελπίδα ότι ίσως υπάρχει Θεός και γίνονται θαύματα. Χθες ο κ. Σαμαράς δεν κρατήθηκε και δήλωσε ανοιχτά ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για εκλογές από την σημερινή. Σε μια χώρα όπου οι πολίτες έχουν κυριολεκτικά παγώσει, ακούγοντας την λαίλαπα των νέων μέτρων, οι πολιτικοί αρχηγοί και οι φατρίες τους πρέπει να είναι οι μόνοι άνθρωποι, σε όλη τη χώρα, που σκέπτονταν τις εκλογές.

Από την πλευρά του, βέβαια, ο πρόεδρος της ΝΔ έχει κάποιο δίκιο: αν δεν γίνει τώρα πρωθυπουργός, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. (το για πόσο καιρό θα μείνει, έχει από καιρό φανεί ότι δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα). Γιατί τα νέα μέτρα είναι τόσο αδυσώπητα και θα προκαλέσουν τέτοια ύφεση, ώστε σε 6 μήνες θα κυνηγάνε στους δρόμους αυτούς που θα τα υπερψηφίσουν τις επόμενες ημέρες. Αλλωστε, επειδή και αυτό το πακέτο μέτρων θα αποδειχθεί καταστροφικό, οι δανειστές θα επανέλθουν ζητώντας συμπληρωματικά, προκειμένου να δώσουν την ερχόμενη δόση. Γι αυτό και δεν έχει καμιά λογική η αποδοχή του νέου πακέτου: και εξ αιτίας του, σε μερικούς μήνες η χώρα θα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από την σημερινή.

Από όσους υποστηρίζουν, ή ανέχονται, τα νέα μέτρα, λέγεται συχνά ότι η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να τα αποδεχθεί, ως το μικρότερο κακό. Δίνοντας ρεσιτάλ φαυλότητας και κουτοπονηριάς στα τρίμηνα που μεσολαβούν ανάμεσα στις δόσεις των δανείων, αυτή η ανίκανη ομάδα των ανεπάγγελτων ανθρώπων φέρνει κάθε φορά τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και στο παρά 5 ρωτάει δημαγωγικά: «γιατί έχει κανείς, καμιά άλλη πρόταση ώστε να μην χρεοκοπήσουμε; Καλύτερα δεν είναι να αναβληθεί η εκτέλεση μας για μερικούς μήνες;».

Φυσικά υπάρχουν άλλες προτάσεις, αλλά αυτές προϋποθέτουν την χάραξη μιας άλλης στρατηγικής εξόδου από τον φαύλο κύκλο. Από στάση πληρωμών ή μορατόριουμ για το χρέος, την έκδοση ενός εσωτερικού ομολόγου που θα κινητοποιήσει και τον πατριωτισμό των Ελλήνων, μέχρι και την ουσιαστική διαπραγμάτευση των συμφωνιών με τους δανειστές, που να υπολογίζει και τα αδύνατα σημεία της άλλης πλευράς(πχ γαλλικές εκλογές αυτή την εποχή) και συγχρόνως να δημιουργήσει συμμαχίες και μια άλλη εικόνα για την χώρα στην διεθνή κοινή γνώμη: ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι Ελληνες αυτή τη στιγμή, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την μεταχείριση που είχαν οι Εβραίοι πριν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή, αν σε λίγο στους δρόμους του Βερολίνου ή του Παρισιού θα μας βάζουν κίτρινο αστέρι στο πέτο, έχει την εξήγηση του. Είναι λογικό να μαλώνει ο κ. Σαμαράς που υποστηρίζει τις επικουρικές συντάξεις με τον κ. Παπανδρέου που είναι υπέρμαχος των κυρίων, από την στιγμή που η ώρα της σύνταξης πλησιάζει και για τους δύο. Για τους υπόλοιπους όμως πολίτες, που βλέπουν τον ουρανό να τους πέφτει στο κεφάλι, η προηγούμενη διαμάχη θυμίζει απλώς ηττημένους, που έχουν  μεν αποδεχθεί ότι ο νικητής του πολέμου θα εφαρμόσει πάνω τους το οθωμανικό δίκαιο, αλλά φιλονικούν για τη μάρκα της βαζελίνης.

Αναδημοσίευση από το TVXS