Το λάδι στο καντήλι της Ελλάδας φαίνεται πως τελειώνει. Και εδώ δεν ταιριάζει η φράση “της Ελλάδας που ξέραμε”, γιατί καθένας/μία από μάς “ήξερε” και μια διαφορετική Ελλάδα.

Η Ελλάδα του ζεστού και του κρύου, η Ελλάδα της λιτότητας αλλά και της υπερκατανάλωσης, της παχυσαρκίας και του μαϊμουδισμού, της κακεντρέχειας αλλά και της υπερήφανης και φιλότιμης. Τώρα που πρέπει να πληρώσουμε, έχουμε τραβήξει τις τσέπες εξω από το παντελόνι και τις δείχνουμε στους δανειστές μας, με ένα θράσος που εκπλήσσει, απαιτώντας την βοήθεια, ανασκαλίζοντας και τραβώντας από το μεγάλο οπλοστάσιο των εθνικών μύθων αυτόν που μας βολεύει κάθε φορά.

“Οι Γερμανοί ξανάρχονται”, η παγκόσμια ζήλεια για το εθνικό μας μεγαλείο που τώρα παίρνει την εκδίκηση της… Πέφτουμε ξανά στην παγίδα των φαντασιώσεων μας. Μαζί με αυτό το λάδι, χάνεται και το λάδι της ευρωπαϊκής μας προοπτικής, όπως τουλάχιστον την είχαμε φαντασθεί και επιδιώξει. Οι λαοί της Ευρώπης, με τους οποίους κάποτε θέλαμε να πολεμήσουμε μαζί για να την αλλάξουμε, να την μεταρρυθμίσουμε έστω, είναι εν δυνάμει “εχθροί” μας τώρα.

Η κυρίαρχη άποψη πάλι μας οδηγεί σε συμπεράσματα που δεν  επιτρέπουν να βγούμε επιτέλους από αυτό το εθνικοπατριωτικό τέλμα. Γιατί όποια εξέλιξη και να έχουν τα πράγματα από δω και πέρα ( καλό σενάριο-κακό σενάριο), η πολιτική βαρύτητα της Ελλάδας μέσα στους 27 θα έχει αδυνατίσει έως εξαντληθεί. Η εικόνα που δίνουμε προς τα έξω, ότι δηλαδή δεν έχουμε κατανοήσει ότι μέσα σ αυτό το διεθνές περιβάλλον πρέπει να αναγνωρίζουμε τις υποχρεώσεις μας προς τους άλλους και αντ’ αυτού με τσαμπουκάδες και κουτοπονηριές πάμε να ξεγελάσουμε τους κουτόφραγκους, έγινε πια λαϊκό παραμύθι και κομπολογάκι για να βροντοχτυπούν οι εθνικές χάντρες.

Αναρωτιέμαι τι εικόνα θα έχει αυτή η χώρα σε 10-15 χρόνια και τι θα λένε οι εθνικοί μύθοι γι αυτήν την περίοδο; Οτι τους την φέραμε ξανά ή θα έχουμε σοβαρευτεί, διατηρώντας το χιούμορ και την αγκαλιά μας ανοιχτή γι αυτούς και γι αυτά που αγαπάμε;

Σόλων Σαρακενίδης