Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας εκδήλωση αφιερωμένη στη βράβευση συμπολιτών μας, όπου, μεταξύ άλλων άξιων, τιμήθηκε για το συγγραφικό και πολιτιστικό του έργο ο Θανάσης Μουσόπουλος. Η απόφαση του Δήμου Ξάνθης για την παρουσίαση αυτή και την επιλογή του τιμώμενου προσώπου σίγουρα μόνο καλά σχόλια μπορεί να προκαλέσει.

Βέβαια, ο Δήμος Ξάνθης δεν έκανε τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από το αυτονόητο. Αν, δηλαδή, θεωρήσουμε ότι οι επιλογές σημαντικών προσώπων της τοπικής κοινωνίας γίνονται με κάποια ‘’κριτήρια’’, ο Θανάσης Μουσόπουλος ξεπέρασε εδώ και πολύ καιρό όλα τα μετρήσιμα, τα αντικειμενικά και αυστηρά όρια και βρίσκεται στο επίπεδο του ‘’παντελώς αποδεκτού’’ για την πνευματική και πολιτιστική του παρουσία.

Προσωπικά πιστεύω ότι αποτελεί ξεχωριστή τιμή για κάθε μαθητή, όταν του δίνεται η ευκαιρία να μιλάει για τον δάσκαλό του. Και είμαι πραγματικά υπερήφανος που έχω υπάρξει μαθητής του Θανάση του Μουσόπουλου για περίπου 20 χρόνια.

Ο καθηγητής φιλοσοφίας Δημήτρης Λιαντίνης έχει πει ότι ο πραγματικός δάσκαλος δεν διδάσκει μόνο αυτό που ξέρει, αλλά διδάσκει και αυτό που είναι. Και ο Θανάσης Μουσόπουλος όντως μας διδάσκει αυτό που είναι. Μας διδάσκει την φιλία, την ειλικρίνεια, τον έρωτά του για την μάθηση, την αγάπη του για την ομορφιά του αρχαίου κειμένου, τη γόνιμη αμφισβήτηση, τη δημιουργική ενασχόληση με την πόλη, την πολιτική και τον πολιτισμό.

Πρόσφατα είχα την χαρά να διαβάσω, την ίδια περίοδο, το πρώτο και τελευταίο χρονικά έργο του, ήτοι το έργο του 1972 με τον τίτλο  ‘’Η επίδραση των ιδεών του Νίτσε στην ελληνική διανόηση και η υπέρβασή τους από το Νίκο Καζαντζάκη’’, αλλά και το έργο του 2013 με τον τίτλο ‘’Κωνσταντίνος Καβάφης 1863-1933 Μικρές Μελέτες για τον Ποιητή και την Ποίηση’’. Πέρα από την αναμφισβήτητη πνευματική αξία των 2 αυτών πονημάτων, εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει την μεταμόρφωση από τον πτυχιούχο φιλοσοφίας, που χρησιμοποιεί την αυστηρή επιστημονική μεθοδολογία για την προσέγγιση του έργου του Νίτσε και του Καζαντζάκη, στον λογοτέχνη που με την εύστοχη και ευφυή λογοτεχνική του ματιά ασκεί γόνιμη κριτική στο έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη.

Ο Θανάσης Μουσόπουλος χαρακτηρίζεται από αμεσότητα, απλότητα και υψηλή αίσθηση της ευθύνης και του καθήκοντος σε οτιδήποτε και αν αναλαμβάνει. Όλοι οι μαθητές αντιλαμβάνονται την ευαισθησία και τη διεισδυτικότητα με τον οποία προσεγγίζει κάθε κείμενο αρχαίας, βυζαντινής ή νεοελληνικής γραμματείας και κάθε λέξη, αναζητώντας πάντα το  αληθινό και ουσιαστικό νόημα. Ανήκει στη γενιά των διαχρονικών δασκάλων, που διακρίνονται όχι μόνο για την επιστημονική τους κατάρτιση και γνώση, καθώς και τη βαθιά τους αγάπη προς τον άνθρωπο, αλλά και την πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο.

Πάνω από όλα όμως, ο Θανάσης Μουσόπουλος είναι ένας δάσκαλος που ξέρει να ακούει τους μαθητές του. Στην έναρξη κάθε μαθήματος ρωτάει τον καθένα από τους μαθητές του να πει ξεχωριστά τι κάνει, πως είναι και με τι ασχολείται, αλλά, και κατά τη διάρκεια του μαθήματος, αφουγκράζεται όλους τους προβληματισμούς, με την πολύτιμη εμπειρία μιας μακρόχρονης διαδρομής, αλλά και με την ευαισθησία και την περιέργεια ενός παιδιού.

Χαρακτηριστικά έχει γράψει ο ίδιος: «Όταν συγκρούονται οι μεγάλοι με τους μικρούς, αυτό γίνεται, γιατί υπάρχουν διαφορές αντιλήψεων. Οι αντιλήψεις των μεγάλων διαμορφώθηκαν με το πέρασμα του χρόνου και συμπυκνώνεται σε αυτό που αυτοκαλούν σκληρή πείρα. Είχαν κάποτε όνειρα, πάλεψαν, συμβιβάστηκαν, δέχτηκαν τις μορφές που διαμορφώθηκαν. Και ακριβώς σε αυτό διαφέρουν από τους μικρότερους: οι ελπίδες, τα όνειρα, οι οραματισμοί των νέων δεν πέρασαν ακόμα από όλες τις διαδικασίες στατικοποίησης. Έτσι η σύγκρουση των γενεών παίρνει το χαρακτήρα πάλης των ονείρων με την πείρα. Μέσα στο αδιάκοπο κοσμικό παιχνίδι, ο παλιός παίχτης μαλώνει με το νεότερο, για να αναφανεί ένα καινούργιο παιχνίδι πιο ταιριαστό στη στιγμή και στα τωρινά μας βήματα, για να ρέουν τα πάντα».

Δάσκαλε σε ευχαριστούμε.