Δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός σε ένα τέτοιο μεγάλο πρόβλημα. Το συναίσθημα κυριαρχεί. Όταν έχεις μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια, στην δυσκολία του να βρεις ένα βιβλίο, ένα δίσκο, μια φωνή που να σου μαθαίνει καινούρια πράγματα, αν έχεις μεγαλώσει με τον Γιάννη Πετρίδη, “συνομίλησες” με τον Μπακογιανόπουλο, ταξίδεψες με το “Θέατρο της Τετάρτης” και της Κυριακής, σε πήρε από το χέρι ο Αχιλλέας Μαμάκης και σε οδήγησε στους δαιδαλώδεις δρόμους του θεάτρου, η Αθηνά Κακούρη στο μυστήριο. ο Γιάννης Διακογιάννης στον αθλητισμό. 

Οταν κάθε Δευτέρα με το τρανζιστοράκι κολλημένο στο αυτί περίμενες την συναυλία της ορχήστρας της Βοστώνης ή τα πρωϊνά τις Κυριακές ώρες ολόκληρες “κλασσικής” μουσικής.

Ακόμη και για το πάσχα υπήρχε προσμονή. Ξεκινούσε η μεγάλη βδομάδα με ένα πρόγραμμα-μαγεία, ορχήστρες, σολίστες, τραγουδιστές, μέσα από ένα πρόγραμμα συγκεκριμένο, μια μαγεία…έλεγες να μην έλθει η “ανάσταση”, ας είναι μια μεγάλη εβδομάδα, ένας μεγάλος μήνας, χρόνος….

Από την άλλη ναι ήλθε η “ιδιωτική” και ο συναγωνισμός (προς τα κάτω, προς το σκουπίδι-αλλά η σημερον διαμαρτυρόμενοι πόσοι ευθύνη έχουν άραγε γι αυτό). Οι γιουροβίζιον, οι αναμεταδόσεις αθλητικών αγώνων με απίθανους σχολιαστές που άκουγαν την φωνή τους και έφταναν σε οργασμό, με διεκπεραιώσεις κυβερνητικού έργου, ασύστολα, χωρίς να ακούγονται οι άλλες φωνές, οι “άλλες δημοκρατικές δυνάμεις”, με σπατάλες, διευθυντές-πρόκληση, δ.σ. χωρίς φαντασία, διορισμένοι και αδιόριστοι με μισθούς τερατώδεις-αλλά και με κανονικούς εργαζόμενους που τα έβγαζαν πέρα μόνοι τους πολλές φορές.

Η ΕΡΤ της; κυβέρνησης. Αυτό ήταν. Και ενώ σε όλο τον κόσμο, μετά την εμφάνιση της ιδιωτικής , οι δημόσιες τηλεοράσεις (που είναι πραγματικά δημόσιες) διατηρούν μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης, χωρίς να ρίξουν το επίπεδο του προγράμματος τους, εδώ απαξιώθηκε, λοιδωρήθηκε και ήταν μόνο για μερικούς γραφικούς, που άνοιγαν την τηλεόραση μόνο για μερικές εκπομπές της.

Πρέπει να αναμορφωθεί η ΕΡΤ. Οχι όμως με “καλαματιανό” τρόπο. Οχι με τα ΜΑΤ απ έξω. Οχι με κλείσιμο εν τέλει. Εχει βέβαια μια τρισάθλια συνδικαλιστική εκπροσώπηση-οποιος ακουσε αυτές τις μέρες τους συνδικαλιστές της να μιλάνε, κατάλαβε ότι μ αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί να γίνει διάλογος-αλλά έστω κι έτσι, πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος με ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΑ την ΕΡΤ να γίνει η όποια αλλαγή της.

Ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός. Η παράταξη του είναι η μητέρα των κακών (ακολούθησαν και οι άλλοι μετά , της “αλλαγής”, με αισχρότερο τρόπο πολλές φορές). Οι ανθρωποι που τον περιτριγυρίζουν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που πάνε με το ζόρι σε μια συναυλία, απο θεσμική υποχρέωση και δεν βλέπουν την ώρα, πότε θα τελειώσει για να τρέξουν στο πρώτο μπουζουκτσίδικο και να πετάξουν λουλούδια στην  αοιδό του κλειστού μικροφώνου. Αυτοί-σκεφθείτε-πήραν απόφαση να σταματήσει ο Γιάνης Πετρίδης, ο Κοροπούλης στο τρίτο και άλλοι ών ουκ έστι αριθμός. Θλίψη, αηδία και απελπισία. Ξέρω ότι ο περισσότερος κόσμος πιθανόν να είναι ικανοποιημένος απ αυτήν την εξέλιξη. Και την πρώτη περίοδο της δικτατορίας του 67 ίσχυε σε ένα βαθμό αυτό. Κυρίως για εκείνους που δεν κατάλαβαν ότι άλλαξε κάτι. Γιατί την ίδια πολύχρωμη αθλητική φυλλάδα που διάβαζαν πριν, εξακολουθούσαν να διαβάζουν και “μετά”.

Όμως η δημόσια ραδιοτηλεόραση έχεις τις οάσεις της και υπάρχουν άνθρωποι που δροσίζονταν σ αυτές. Οδοιπόροι της ερημωμένης κοινωνίας, της αποχαυνωμένης, που τώρα θα έχει λιγότερα κουμπιά να πατάει στο τηλεκοντρόλ.