Οι ήρωες και τα γεγονότα που ακολουθούν δεν είναι τυχαία. Όλα όσα εξιστορούνται συνέβησαν πραγματικά, πριν λίγο καιρό, στην Ξάνθη.

To ΧanthiPress.gr γνώριζε εξαρχής το περιστατικό που συνέβη στην οδό Αν. Δημητρίου αλλά σκόπευε να μην το θίξει καθώς τα έργα στο συγκεκριμένο δρόμο απασχόλησαν κατ΄επανάληψη τη δικτυακή πύλη και, ενδεχομένως, η συνεχής αναφορά καταντά γραφική. 

Όμως υπάρχουν και αρκετοί αναγνώστες που αντιλήφθησαν όσα συνέβησαν και εκφράστηκαν ιδιαίτερα αρνητικά σε μηνύματά τους, αναγκάζοντας τη δικτυακή μας πύλη να φέρει το θέμα στην επιφάνεια, προκειμένου να προβληματιστεί ο πολίτης γύρω από τη λογική που διεπει μεγάλη μερίδα των συνδημοτών μας.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου: Οι υπεύθυνοι της εταιρίας που κατασκευάζει το έργο της ανάπλασης στην οδό Αν. Δημητρίου στην Ξάνθη, με βάση τις εντολές της Τεχνικής Υπηρεσίας οριοθετούν το χώρο των κάδων απορριμμάτων ενός τετραγώνου και κατασκευάζουν μέχρι το μεσημέρι τις τρεις θέσεις κάδων. Η θέση είναι κοντά σε κάθετη οδό, αφήνει επαρκή έκταση πεζοδρομίου, δεν εμποδίζει θέση στάθμευσης, πρόσβαση ΑΜΕΑ ,είσοδο πιλοτής, είσοδο οικοδομής ή καταστήματος και φαίνεται απολύτως λογικό ότι κατασκευάζεται εκεί.

Λογικό αλλά για ποιους.?

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου: Ιδιοκτήτες παρακείμενων ακινήτων διαμαρτύρονται έντονα για το γεγονός ότι κάδοι βρίσκονται εκεί –άγνωστο με ποιο αιτιολογικό- και ζητούν να φύγουν, εισπράττοντας αρνητική απάντηση από τον κατασκευαστή. Αντίστοιχα αρνητική είναι και η απάντηση της επίβλεψης του έργου (Τεχνική Υπηρεσία Δήμου) σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες.   Οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται επί ώρες και αφού μια σειρά υπευθύνων και μηχανικών έχουν επισκεφτεί το σημείο, η απάντηση όλων παραμένει αρνητική. Τα τηλέφωνα παίρνουν και δίνουν και –ώ του θαύματος- στις 12:00 οι θέσεις των κάδων γκρεμίζονται και άμεσα κατασκευάζεται πεζοδρόμιο!

Αυτοί είμαστε λοιπόν!

Αμφισβητεί κανείς ότι αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα?  Αμφισβητεί κανείς ότι αυτή η νοοτροπία διέπει τους περισσότερους ? Αμφισβητεί κανείς ότι η εικόνα που παίρνει η πόλης μας είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του θράσους που είναι αποφασισμένος να επιστρατεύσει κάποιος πολίτης για να πετύχει το δικό του? Αμφισβητεί κανείς ότι η θέση του κάδου των απορριμμάτων είναι ΠΑΝΤΑ μακριά από τι σπίτι ΜΟΥ και ότι η συμβίωση σε μια κοινωνία είναι όρος σεβαστός μόνο όταν έχουμε τη δυνατότητα να επιβάλλουμε τα «θέλω» μας  σε βάρος των άλλων?

Αυτοί είμαστε λοιπόν .

Όταν η συστολή και η σύνεση είναι αδυναμίες αλλά η βαρβαρότητα και το θράσος επιβραβεύονται, τότε η κατάσταση διαιωνίζεται. Η ταυτότητα των ηρώων της αφήγησης, μας είναι αδιάφορη εφόσον οι περίοικοι το αποδέχονται γιατί γνωρίζουν ότι σε παρόμοια περίπτωση θα έκαναν το ίδιο ή θα ήθελαν να μπορούν να κάνουν το ίδιο.

Κάποιος πρότεινε στο εξής, τα σκουπίδια του συγκεκριμένου τετραγώνου -που είναι ορφανό από κάδους- να τα ρίχνουν οι γείτονες στο πεζοδρόμιο αυτού που κατάφερε να τους διώξει ενώ η αποκομιδή τους θα είναι δικό του πρόβλημα, μιας και έχει «τα μέσα».  Στο υποθετικό ερώτημα αν είναι πολιτισμός να πετάμε σκουπίδια στα πεζοδρόμια, η απάντηση είναι πως ο πολιτισμός στη συγκεκριμένη κοινότητα είναι μια έννοια κενή περιεχομένου που δεν καθοδηγεί την καθημερινότητά και τη σκέψη μας. Άρα δεν είναι ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο πολιτισμένοι όσοι θα πετάνε τα σκουπίδια τους «χύμα» εκεί, σε σχέση με τον «πολιτισμένο» ή τους «πολιτισμένους» που κατάφεραν  να κάμψουν τη βούληση της τοπικής αρχής.

Ο πολιτισμός «έφυγε» μαζί με τους κάδους που «εξαφανίστηκαν».

(Ο όρος Πολιτισμός εισήχθη στην ελληνική γλώσσα και κοινωνία στα τέλη του 18^ου αιώνα, κατά το Διαφωτισμό και την προπαρασκευή της επανάστασης. Απέδωσε το γαλλικό όρο civilisation αλλά υπερκάλυψε και την έννοια του όρου culture. Παραμένει άνγωστο αν στα 182 χρόνια ελεύθερου κράτους, οι έλληνες «εκπολιτίστηκαν» από τους ευρωπαίους  ή διατηρούν ακόμη την «κουλτούρα» των τότε κατακτητών τους.

Ο όρος Παρτάκιας είναι πολύ πρόσφατος νεολογισμός που δεν έχει ακόμη απασχολήσει τη λεξικογραφία αλλά είναι σχεδόν συνώνυμο του νεοέλληνα)

Γ.Σ.