Πάντοτε με εκνεύριζε-και ίσως γι αυτόν τον λόγο δεν έχω και τις ανάλογες φιλίες-ότι δεν στοιχίζομαι πίσω από μονομερείς αντιλήψεις. Αυτές που παίρνουν αφορμή από ένα γεγονός, για να οδηγηθούν  αμέσως και χωρίς αιδώ σε γενικεύσεις-αχ αυτές οι γενικεύσεις!-και παρακάμπτοντας στην ουσία το κύριο γεγονός, καταλήγουν σε ένα, εκ των προτέρων, δεδομένο, γι αυτούς συμπέρασμα και τελικά πανηγυρίζουν.

Πίσω από την καταδίκη του ξυλοδαρμού Μαραντζίδη, αναδύθηκαν τέτοιες λογικές, οι οποίες μπουζούριασαν αμέσως και χωρίς δισταγμό ανθρώπους, ιδεολογίες, πολιτικές, τρόπους ζωής. Εκαναν βέβαια, οι ίδιοι τουμπεκί ψιλοκομμένο για τις περιπτώσεις Μανωλάδας και Λάκκας Λακωνίας, γιατί εκείνα τα περιστατικά δεν “βοηθούσαν” στον συνήθη συλλογισμό τους. Αφήστε που ήταν και καταγγελίες, πληροφορίες, κάποια…”λέγεται” και που συνήθως στηρίζονται από κάτι περιθωριακούς και ανυπόληπτους χώρους, κάτι αντιφασιστικές ενώσεις, κάτι τέτοια ρετάλια. Οι σοβαροί αρθρογράφοι γύρισαν το κεφάλι από την άλλη μεριά και οι συνήθεις λινκαδόροι τους έκαναν το ίδιο.

Το ίδιο ισχύει-σε άλλο βαθμό-με την Γάζα. Εκεί βλέπουμε τις δολοφονίες των ισραηλινών με τους βομβαρδισμούς, αλλά ξεχνάμε και τις ευθύνες της Χαμάς, που ξέρει πολύ καλά ότι οι στρακαστρούκες που εκτοξεύει εναντίον του Ισραήλ, είναι ένα καλό πρόσχημα για αντίποινα, ώστε να φαίνεται το τελευταίο ότι αδικείται. Και την πληρώνουν αθώοι-όπως πάντοτε. Οι ντόπιοι ζυγιστές-πώς τους λέγαμε παλιά; κανταρτζήδες-κάνουν την συνήθη δουλειά τους. Βάζουν στην ελλειμματική ζυγαριά τους τα γεγονότα, όπως τους βολεύει και καταλήγουν σε βαρύγδουπα συμπεράσματα. Αντισημίτες οι μεν που καταδικάζουν τους βομβαρδισμούς, ιμπεριαλιστές οι άλλοι και υποχείρια της Μοσάντ, που τις επικροτούν. Τρέχα γύρευε. Και αυτή η ιστορία κρατάει πάνω από μισό αιώνα και ακόμη οι εμπλεκόμενοι-όπως συνηθίζεται άλλωστε-ζητούν την λύση από τους άλλους.

Αυτήν την διαλογή των “σκάρτων” ειδήσεων από τις “καλές” και τον επιλεκτικό σχολιασμό τους, την σιχαίνομαι περισσότερο από την αδιαφορία και τον καναπεδάτο ξυναρχιδισμό. Σαν να υπάρχει ένας διακόπτης που κλείνει και ανοίγει ανάλογα με τις διαθέσεις του κατόχου του. Τι μας οδήγησε μέχρι εδώ, δεν το ξέρω. Ίσως όταν είναι κανείς μέσα σε συμφέροντα, δουλεύει σε μέσα που υπηρετούν μια λογική ή πάλι, με έναν γρήγορο υπολογισμό, επιλέγει αυτήν την άποψη που την συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι η πιο αρεστή και η πιθανότητα να γίνει αποδεκτή, είναι μεγάλη.

Δυστυχώς έτσι θα πορευτούμε. Παλιότερα δεν είχαμε την δυνατότητα να κρίνουμε. Υπήρχε μια κατευθυνόμενη μονομέρεια. Τώρα όχι ευτυχώς. Η προσπάθεια πάντως γίνεται και τα μέσα τα κοινωνικά είναι χώρος, όπου το γάργαρο νεράκι συνυπάρχει με τα βοθρολύματα. Πρέπει να προσέχουμε από που θα πίνουμε.

Σ.Σαρακενίδης