Με αφορμή το θάνατο ενός αθώου βρέφους, ήρθε στο προσκήνιο η εύλογη ερώτηση γιατί…γιατί γιατρέ; Ποια ήταν η αιτία; Οι αιτίες πολλές και η δυστυχία περισσεύει.

Πριν ένα μήνα απηύθυνα ένα ερώτημα προς το Δήμαρχο Ξάνθης, τι θα γίνει με τον οικισμό του Δροσερού, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους και στο περιθώριο που τους βάζει η κοινωνία ως μειονότητα που δεν γίνεται να προσχωρήσει και να ενταχθεί στον πολιτισμό μας. Έχουν δικά τους έθιμα και δική τους «κουλτούρα». Μία κουλτούρα που επιτρέπει τα παιδιά να αποκτούν παιδιά, αφού στα δεκατρία έως δεκαεπτά έχουν παντρευτεί με την άδεια των γονιών τους και έχουν τεκνοποιήσει. Διαφορετικά έχουν πρόβλημα. Ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, λαμβάνουν το επίδομα ανατροφής. Εσφαλμένη πολιτική που μετατρέπει τις έφηβες να γίνουν μητέρες και τις αντιμετωπίζουν ως τεκνοποιητικές μηχανές, η πολυγαμία είναι συνήθης πρακτική εδώ, ο γάμος ίσως δεν δηλώνεται πουθενά, επομένως τα παιδιά που γεννιούνται κατόπιν δεν έχουν ταυτότητα. Όταν μεγαλώσουν θα συνεχίσουν τη ζωή των γονιών τους με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο. Γιατί με νόμο δεν απαγορεύεται ο γάμος κάτω των δεκαοκτώ; Στην δική μας πολιτισμένη κοινωνία, στα δεκατρία όποιος παραπλανήσει ανήλικα παιδιά θεωρείται σεξουαλική κακοποίηση και διώκεται ποινικά.

Η επιδοματική πολιτική είναι αναγκαία για την επιβίωση των φτωχών ανθρώπων, αλλά εφόσον ένα σοσιαλιστικό σύστημα τη διατηρεί, μη έχοντας κατά νου να αλλάξει την παιδεία ως μόνη σωτηρία από το αδιέξοδο, προτείνω τα χρήματα αυτά να διατίθενται σε προγράμματα που θα περιλαμβάνουν τα νεαρά κορίτσια και τις νέες μητέρες και θα τα εκπαιδεύουν στην αναγκαιότητα να ωριμάζουν πριν γίνουν οι ίδιες μητέρες. Να τους μάθουν να θηλάζουν τα παιδιά τους. Η εκπαίδευση να προσαρμοστεί στην κουλτούρα τους, τα έθιμα τους, ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥΣ, ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.Έτσι ώστε να μην έχουν ποσοστό 80% των ενηλίκων τσιγγάνων αναλφάβητους και πάνω από το 50% των παιδιών τους δεν περνούν ούτε μια φορά την πόρτα του σχολείου, με ότι αυτό συνεπάγεται (επιδοματική πολιτική, πρόνοια, περίθαλψη) για την κλειστή κοινωνία τους και για την δική μας φυσικά. Για ανώτερες σπουδές ούτε λόγος, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, αφού είναι φτωχοί άνθρωποι.

Ο Παπαδόπουλος Στέργιος, Δ/ντής του 6^ου Διαπολιτισμικού Δημοτικού Ελευθερίου Κορδελιού σε ένα αφιέρωμα στους Ρομά αναφέρει ένα μύθο: Πώς χάθηκαν τα τσιγγάνικα γράμματα;

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε ένας σοφός τσιγγάνος βασιλιάς που είχε στην κατοχή του πολλά τσιγγάνικα βιβλία και ήθελε όλους τους υπηκόους του να είναι μορφωμένοι. Είχε και ένα γάιδαρο που τον κρατούσε δεμένο κοντά στα βιβλία, για να τον μορφώσει και αυτόν. Όμως μια μέρα, στην πιο μεγάλη πλημμύρα που είδε ποτέ ο κόσμος, πνίγηκαν ο βασιλιάς και η βασίλισσά του. Δεμένος μέσα στο σπίτι χωρίς τροφή, άρχισε να τρώει μέρα με τη μέρα το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Όταν τέλειωσαν όλα τα βιβλία, πέθανε και ο γάιδαρος από την πείνα. Έτσι, χάθηκε ο σοφός βασιλιάς και τα γράμματα τρων Ρομά. «Γι’ αυτό εμείς οι Ρομά, καταλήγει ο μύθος, δεν έχουμε πια κανένα από τα βιβλία μας, από τα οποία θα μπορούσαμε να μάθουμε τη γλώσσα και τις επιστήμες μας».

Αυτοί οι άνθρωποι- Ρομά, αθίγγανοι, τσιγγάνοι, γύφτοι- γνωρίζουν καλά τα παραδοσιακά επαγγέλματα και έχουν στο αίμα τους τη μουσική και το χορό. Διάβασα κάπου, «όταν ακούμε τσιγγάνικα τραγούδια έχουν το ρυθμό στον οποίο κλαίει ένα παιδί. Ίσως γιατί έτσι ξεκινάνε όλα τα τσιγγάνικα τραγούδια, με ένα κλάμα και το μόνο που μπορεί να γίνει με αυτό το κλάμα, είναι να εξελιχθεί σε ένα τραγούδι. Ένας τσιγγάνος δεν μεγαλώνει ποτέ, ακόμα παιδί, αποκτά παιδιά και γίνεται αδελφός ή αδελφή τους και ποτέ γονιός και μεγαλώνουν μαζί και κάνουν παιδιά που μεγαλώνουν σαν αδέρφια. Και όλοι μαζί φτιάχνουν οικογένειες παιδιών, που αλωνίζουν στους δρόμους, κλαίγοντας και τραγουδώντας, μέχρι που ξεχνούν να κλαίνε και συνεχίζουν να τραγουδούν, για να ξεσπάσουν στο τέλος σε μελωδικά κλάματα». ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΙΝ ΣΩΠΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…!

Κατερίνα Ψαθά, νοσηλεύτρια

Μητέρα τριών ανήλικων παιδιών

Ξάνθη 13/4/15