Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο. Σε μια από εκείνες τις άνευ λόγου συνομιλίες με την μανούλα στην άλλη άκρη της Ευρώπης ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πάει καιρός που είχα να γράψω κείμενο.

Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι η έμπνευση σαν κακός γκόμενος με έχει εγκαταλείψει όμως αναλογιζόμενη ότι “πότε μασήσαμε από γκομενάκια?” αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια!

Κοιτάζω το λαπ τοπ…. Μου φαίνεται ότι με έχει πιάσει το παράπονο με τα γεγονότα… Τι να γράψω? Ότι δουλεύω πολλές ώρες και πάλι δεν καταφέρνω να βάλω κάνα ευρουλάκι στην άκρη (θα μου πεις γιατι πότε συνέβαινε αυτό?) ή ότι τελευταία η μοναδική μου παρηγοριά είναι να πιάσω το τηλέφωνο και να κάνω αμέτρητες κλήσεις στην Ελλάδα έτσι για να μάθω τη γίνεται στην πατρίδα ρε παιδιά!!!

Και με τούτα και με κείνα, και με τα τηλεφωνήματα (μερικά κάπως δακρύβρεχτα το ομολογώ) τι κατάφερα? Τη μανόυλα να πάρει το πρώτο αεροπλάνο, και σβάρνα ότι βοτάνι και βιταμίνη είναι μόδα αυτή την εποχή και να ανηφορίσει κατά Αμβούργο μεριά. Θα μου πεις (και όχι άδικα) τα θελες κυρία μου…. Δεν σου έφτανε το -15 που χτύπησε το θερμόμετρο και το χιόνι που έφραζε την έισοδο της πόρτας ήθελες και επισκέψεις. Και εκεί που μετά περίσσης αγωνίας την περιμένω ανακοινώνουν (στην Ελλάδα κιόλας παρακαλώ) ότι η λίμνη τοου Αμβουργου πάγωσε ολοκληρωτικά κάτι που είχε να συμβεί από ότι μου είπαν απο το 1996. Τι να πεις τώρα? Ότι ήταν τυχαίο?

Παρόλα αυτά η επίσκεψη έγινε… Και αποσπάσαμε θετικά σχόλια. Για το σπίτι, για τη δουλειά, για την καθαριότητα (αυτή συμπεριλαμβάνεται στις περίεργες συμπεριφορές της μάνας μου! Τι να πω μάλλον της λείπω πολύ). Και μαζί με το περίεργο φαινόμενο της ακατάσχετης αγάπης που βίωνα εγώ επισκεφτήκαμε το φαινόμενο της παγωμένης λίμνης που μετά κόπων και βασάνων την έπεισα να ζήσουμε από κοντά. Τελικά την έπεισα να ανέβει αν και παραπονιόταν ότι μεγάλωσε αρκετά για να παριστάνει το Χριστό πάνω στο νερό και ότι τα extreme sports δεν είναι πια του γούστου της. Ωραία περάσαμε…. Αν και πέτυχε το πανέμορφο Αμβούργο στη στεναχώρια του…. Ο καιρός ήταν βροχερός και η πόλη είχε ένα ανεξήγητο γκρι χρώμα λες και είχε πέσει στην κατάθλιψη του χειμώνα ωστόσο λίγο η παγωμένη λίμνη με τα ζεστά καφέ τριγύρω να φωλιάζουν οι τουρίστες, λίγο η κίνηση στους δρόμους και τα φώτα των μαγαζιών που έσπαγαν τη μονοτονία, λίγο και το γαργαριστό γέλιο της μάνας μου που αντιλαλούσε στους τοίχους του μετρό κάθε φορά που κάτι πετυχημένο λεγόταν, έκαναν τις μέρες να περάσουν γρήγορα και την επιστροφή της να μοιάζει ως μάννα εξ ουρανού!!!

Μετά απο εκατομμύρια συμβουλές, 243 είδη βιταμινών και φρούτων που έπρεπε να φάω, 103 πλυντήρια (με στέγνωμα) , 1 ταψί γεμιστά και αμέτρητα φιλιά (ενισχυμένα με μια δόση ένοχου χαμόγελου ελευθερίας) πιάσαμε τη διαδρομή προς το αεροδρόμιο.

Και ήμουν σίγουρη μέχρι τη στιγμή που την άφηνα στον έλεγχο ότι οι 5 μέρες ήταν αρκετές για να αγαπηθούμε και να τσακωθούμε… Και τότε γύρισε την πλάτη και εγώ…. Ένιωσα ξαφνικά μόνη. Όσο χαρούμενη και να είμαι με το σπίτι που ζω τώρα, και όσο και αν ξυπνάω σε ένα κρεβάτι γεμάτο αγάπη και χαμόγελα…. Όσο και αν η δουλειά μου είναι πιο διασκεδαστική και η ζωή εδώ έχει πάρει το δρόμο της…. Κάτι μου λείπει! Εκείνος ο ήλιος τις Κυριακές που με ξυπνούσε μαζί με τη μάνα μου που τραγουδούσε κάποιο ξεχασμένο από τα ραδιόφωνα τραγούδι, και ο μπαμπάς που έμπαινε από την πόρτα με ένα σωρό εφημερίδες (που τοτε έλεγαν και κάτι ευχάριστο) και μια σακούλα παγωτά που αν και ποτέ δεν θέλαμε για έναν περίεργο λόγο ποτέ δεν ξέμεναν…

Τι σκέφτομαι την Ελλάδα μας. Κάθε μέρα. Και όσοι μείνατε πίσω κάντε ένα κουράγιο και χαμογελάστε. Θα έρθουν καλύτερες μέρες και τα παιδιά της θα την αναστήσουν πάλι. Και το λέω εγώ που έφυγα με μια βαλίτσα γεμάτη αγανάκτηση… Τώρα είναι το μόνο μέρος που σκέφτομαι και μου φέρνει χαμόγελα… Μαζί με όσα άφησα πίσω. Την οικογένεια… τους φίλους…. Την ιστορία!!!

Καλή σας μέρα!