Όταν το Διευθυντήριο στην Γαλλία της επανάστασης άρχισε να φθίνει και βλέποντας ο Σεγιές την πτώση που έρχεται, με περίπου πραξικοπηματικό τρόπο αναζητεί στήριγμα στον στρατό -χάνει τον Ζουμπέρ , ο οποίος σκοτώθηκε-και καλεί τον Βοναπάρτη, που μόλις είχε γυρίσει από την Αίγυπτο και σχηματίζουν μαζί με τον Ντυκό μια τριμελή προσωρινή Υπατεία.
‘Οταν λοιπόν αυτοί οι τρεις πάνε να καθίσουν στις καρέκλες τους, ο Σεγιές τρέχει και κάθεται στην κεντρική, κατανοώντας ότι εκεί βρίσκεται η εξουσία. Πονηρός όμως ο Ναπολέων παίρνει τις άλλες 2 καρέκλες, τις μετακινεί αριστερότερα του Σεγιές και κάθεται αυτός πλέον στην κεντρική. Το βράδυ στο κρεββάτι είπε στην Ιωσηφίνα. “Σήμερα πήρα την εξουσία”.*

Εδώ και καιρό στην Ελλάδα οι δημοσκοπήσεις, πέρα από τις καταγραφές των διαθέσεων των πολιτών-άνοδο της χ.α., τον ώμο με ώμο συναγωνισμό των 2 κομμάτων (ΝΔ και Σύριζα), καταγράφεται και μια τάση-επιθυμία τους, για την ανάγκη δημιουργίας ενός κόμματος μεταξύ των δύο αυτών, στον χώρο που γενικώς συμφωνήσαμε να ορίζουμε ως κεντροαριστερά. Σ αυτόν τον χώρο σήμερα, αντί για καρέκλες, υπάρχουν διασκορπισμένα και ατάκτως ερριμμένα μόνο μερικά σκαμνάκια (μερικά απ αυτά είναι και πεταμένα ανάποδα εκεί στην άκρη).

Η ανάγκη λοιπόν υπάρχει και διαπιστώνεται και ως θέληση του κόσμου. Τι εμποδίζει στην έναρξη, τουλάχιστον, μιας προσπάθειας δημιουργίας της; Τα παλιά φθαρμένα υλικά; Είναι αλήθεια. Καμιά επάλειψη , ούτε πολιτικά μεϊκ απ αρκούν για να κρύψουν την φθορά και την έλλειψη εμπιστοσύνης, όχι μόνο στην αντοχή τους, αλλά και στην αισθητική τους επάρκεια. Και για να μιλήσουμε συγκεκριμένα. Το σημερινό Πασοκ-ότι έχει απομείνει σ αυτό, προεξάρχοντος του αρχηγού του-είναι ένας σκόπελος σ αυτήν την προσπάθεια. Δυστυχώς τα πρώτα βιολιά στις ορχήστρες-στις ορχήστρες καλώς το κάνουν, αλλά τα κόμματα δεν είναι ορχήστρες- δίνουν τον τόνο στα υπόλοιπα και πάνω τους κουρδίζονται όλοι.

Παρ όλα αυτά η κύρια συζήτηση με αυτόν τον χώρο πρέπει να γίνει,αλλά κυρίως σε συνδυασμό  με απαραίτητη αλλαγή της πολιτικής συμμετοχής και των δύο, στην κυβέρνηση , για να προσδιορίσουν έτσι-στην πράξη- και το πολιτικό στίγμα της -όποιας-κεντροαριστεράς.

Στην καθ ημάς Δημ.Αρ. η διστακτικότητα, που ήταν ίσως κατανοητή τον πρώτο καιρό-υπήρχαν άλλες προτεραιότητες-τώρα αρχίζει και γίνεται τροχοπέδη και η συμπεριφορά της κρίνεται μάλλον ως διστακτική. Η τελευταία αναφορά στο θέμα από την Θεσσαλονίκη του Φώτη Κουβέλη, ενώ θέτει το πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης, αφήνει πάλι απ έξω τον κυβερνητικό εταίρο. Αυτός , εκ των πραγμάτων, θα έπρεπε να είναι ο πρώτος συνομιλητής,και κυρίως  επί του κυβερνητικού πρακτέου. Ο κόσμος έναν χρόνο τώρα περιμένει το σαφές δείγμα γραφής αυτής της συμμετοχής-υπάρχουν βεβαίως θετικά δείγματα, που φαίνεται όμως ότι δεν αρκούν και κυρίως δεν έχουν βάθος και μερικά απ αυτά συγκρούονται με την απέθαντη πελατειακή αντίληψη λειτουργίας του κράτους που διακατέχει ακόμη την συντηρητική παράταξη. Αντί γι αυτό συναίνεσαν στο περίφημο 4-2-1, ένα καρφί ακόμη στο φέρετρο της κεντροαριστεράς.

Το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι,τι θα γίνει όταν το δημοσιονομικό πρόβλημα ξεπεραστεί-φαίνεται πως σ αυτόν τον δρόμο μπήκαμε ήδη-αλλά η κοινωνία παρ όλα αυτά θα εξακολουθεί να είναι ξαπλωμένη (για να θυμίσουμε την “όρθια” στάση της), με δεδομένο ότι από την άλλη το ναζιστικό μόρφωμα εισπράττει, χωρίς να καταβάλει τίποτα. Η αδράνεια λοιπόν αυτή στέλνει κόσμο στην χ.α. και μάλιστα νέο σε ηλικία.

Αντί λοιπόν να πέσουμε στην παγίδα του να παίξουμε  στο λασπωμένο γήπεδο, που ορίζει η σημερινή-στα όρια της υστερίας-‘εθνικιστική” έξαρση, προσπαθώντας να αποτινάξουμε από πάνω μας τον ‘σατανά”, ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε με σαφή, σίγουρο και πειστικό τρόπο στα προβλήματα της κοινωνίας, συγκροτώντας σιγά-σιγά και τον νέο πολιτικό φορέα-όχι απαραίτητα ένα κόμμα-που με στιβαρό πολιτικό χέρι θα πείθει, όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στο πλαίσιο του κυβερνητικού έργου που συντελείται ήδη.

Σ.Σαρακενίδης

* Η ιστορία είναι παρμένη από το καινούριο βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη “Ο μικρός Ελληνας”.