Στην Ελλάδα τα τελευταία 35 χρόνια (τα χρόνια της μεταπολίτευσης) η πλειοψηφία των Ελλήνων υπόκειται σε μία οικονομική αφαίμαξη, είτε εξ’ αιτίας κάποιων προνομίων που έχουν συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις είτε λόγω αδυναμίας του κράτους να επιτελέσει βασικές (και σε άλλα κράτη αυτονόητες) λειτουργίες.

Και εξηγούμαι:

Σε έναν μεγάλο αριθμό επαγγελμάτων τα οποία συνηθίζουμε να ονομάζουμε “κλειστά” υπάρχουν είτε ελάχιστες αμοιβές είτε περιορισμοί για την είσοδο νέων επαγγελματιών που δεν επιτρέπουν τη λειτουργία του ανταγωνισμού προς όφελος του καταναλωτή.

Κι όμως, όταν ένα κράτος ενδιαφέρεται πραγματικά για το σύνολο των πολιτών του και όχι για συγκεκριμένες συντεχνιακές ομάδες, οφείλει να μειώσει το κόστος των παρεχόμενων προϊόντων και υπηρεσιών καταργώντας κάθε είδους περιορισμό, και αφήνοντας τον υγιή ανταγωνισμό να εξισορροπήσει τις τιμές, σε επίπεδα χαμηλότερα από αυτά που η κάθε “προστατευμένη” επαγγελματική ομάδα θα απολαμβάνει ή πιθανώς θα καθορίζει κατά το δοκούν.

Ένα παράδειγμα από πρόσφατη εμπειρία μου στη Ρουμανία που αφορά το επίκαιρο θέμα της απελευθέρωσης των αδειών ταξί. Εκεί λοιπόν οι εταιρίες ταξί αναγράφουν στην πόρτα του αυτοκινήτου τη χρέωση ανά χιλιόμετρο η αξία της οποίας καθορίζεται από τον τύπο του αυτοκινήτου. Έτσι, εάν επιθυμείς να χρησιμοποιήσεις ένα πολυτελές ταξί, π.χ. Mercedes, πληρώνεις περισσότερα από ένα απλό ταξί π.χ. Dacia. Λογικό και δίκαιο σύστημα που προσφέρει τη δυνατότητα επιλογής στον πελάτη.

Από την πλευρά τους οι ιδιοκτήτες ταξί, δικαίως παραπονούνται για τις επενδύσεις που έχουν κάνει προκειμένου να αγοράσουν τις άδειες τους και πλέον χάνουν την αξία τους ¨εν μία νυκτί”.

Σωστά, αλλά γιατί εγώ ο απλός πολίτης να επιβαρύνομαι πληρώνοντας αυτή την “επένδυση”;

Μία άλλη επιβάρυνση που υφίσταται η πλειοψηφία των πολιτών είναι η φορολογική,

Προεκλογικά ο νυν πρωθυπουργός μιλούσε για 30.000.000.000 ευρώ από ανείσπρακτους φόρους, το γνωστό πλέον “λεφτά υπάρχουν”.

Επίσης υπάρχει και ένα απροσδιόριστο ποσό δεκάδων δις ευρώ που χαρακτηρίζεται ως φοροδιαφυγή.

Γιατί λοιπόν, θα πρέπει εγώ ο μέσος πολίτης να πληρώνω αυξημένους φόρους, προκειμένου το ανίκανο κράτος να καλύψει το έλλειμμα των εσόδων του που οφείλεται σε ανείσπρακτους και διαφυγόντες φόρους. Επιτέλους, ας λειτουργήσουν οι μηχανισμοί του κράτους και ας βρεθούν αυτοί που συστηματικά φοροδιαφεύγουν.

Διαφορετικά, θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι οι συνεπείς φορολογούμενοι είναι κορόιδα.

Μία άλλη περίπτωση όπου οι πολίτες πληρώνουν για άλλους είναι οι υπερβολικοί φόροι στη βενζίνη και το πετρέλαιο θέρμανσης που επιβάλλονται προκειμένου να καλυφθεί η ζημιά που υφίσταται το κράτος από το λαθρεμπόριο καυσίμων, το οποίο επίσης αδυνατεί να ελέγξει.

Τέλος και με αφορμή τις κάθε είδους έκτακτες ή τακτικές εισφορές που όλοι μας θα κληθούμε να καταβάλλουμε τους επόμενους μήνες, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι όλα αυτά εφαρμόζονται για να αυξήσει τα έσοδα του το κράτος.

Αν όμως η λειτουργία του κράτους παράγει ελλείμματα υπάρχει και άλλος τρόπος να εξαλειφθούν. Όταν το πάπλωμα είναι μικρό και δεν μπορούμε να βρούμε μεγαλύτερο, τότε αναγκαστικά μαζεύουμε τα πόδια μας.

Ας μειώσει επιτέλους τα έξοδά του και ας σταματήσει να προσπαθεί να αυξήσει τα έσοδα του με τη συνεχή αφαίμαξη του λαού.

Γιατί ο μέσος ‘Έλληνας πολίτης δεν αντέχει άλλο να πληρώνει για άλλους.