Θα μπορούσε να ήταν ένα προσοδοφόρο ταξίδι, αυτό του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά στην Άγκυρα, όπου αύριο το μεσημέρι θα συναντηθεί – στα ανάκτορα του Ντολμαμπαχτσέ – με τον Τούρκο ομόλογό του, Ταγίπ Ερντογάν, στο πλαίσιο της συνεδρίασης του Συμβουλίου Συνεργασίας. Θα μπορούσε να ήταν προσοδοφόρο, δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός θα μεταβεί όχι μόνο με τη συνοδεία καμιά δεκαριά υπουργών, αλλά και με δεκάδες εκπροσώπους ελληνικών επιχειρήσεων, που θα διερευνήσουν δυνατότητες περεταίρω οικονομικής συνεργασίας, με επιχειρηματίες της γείτονος.

Τα θέματα της συνάντησης, σύμφωνα με την επίσημη ατζέντα, είναι η συνεργασία και η υπογραφή (11) συμφωνιών, στους τομείς της Ναυτιλίας, της λαθρομετανάστευσης, του Τουρισμού, της Υγείας, και γενικότερα των εμπορικών συναλλαγών. Τους ιδιώτες που συνοδεύουν τον πρωθυπουργό, τους ενδιαφέρει η στρατηγική σχέση της τουρκικής επιχειρηματικότητας προς την ασιατική ενδοχώρα, και τις νέες δημοκρατίες, με τις οποίες η Άγκυρα έχει προνομιακή σχέση, όπως Τουρκμενιστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν κλπ.

Θα μπορούσε λέμε, αν στο υπόβαθρο της συνάντησης – πίσω από την επίσημη ατζέντα και τα τυπικά χαμόγελα – δεν υπέβοσκε η ένταση ενός διαλόγου εφ΄ όλης της ύλης, που αναμένεται να έχουν οι δύο πρωθυπουργοί. Ήτοι, οι υδρογονάνθρακες του Αιγαίου, οι διαφορές των δύο πλευρών στο θέμα της ΑΟΖ , το Πατριαρχείο, τα προβλήματα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, και το Κυπριακό. Το τελευταίο βρίσκεται σε ιδιαίτερα λεπτή φάση, καθώς υπάρχει μια νέα κυβέρνηση που έχει να αντιμετωπίσει τεράστια θέματα, όπως τα οικονομικά προβλήματα, το ενεργειακό, ακόμη και την πιθανότητα ενός νέου σχεδίου Ανάν – που θα της επιβληθεί μέσω της υπογραφής του δικού της μνημονίου.

Μετά τη συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ στον τομέα των θαλασσίων εξορύξεων – κι αφού έχει γίνει ορατό το ενδεχόμενο να αξιοποιηθούν οι υδρογονάνθρακες του Αιγαίου – η Άγκυρα έχει μετατοπίσει, ποιοτικά, την πίεση προς την ελληνική πλευρά, μεταφέροντάς την από τον εναέριο χώρο στη θάλασσα του Αιγαίου. Τα πολεμικά της, πλέοντας στα διεθνή ύδατα του ελληνικού αρχιπελάγους, συμβολικά και ουσιαστικά, κάνουν «προσημειώσεις» διεκδικήσεων στον θαλάσσιο πλούτο του. Η συνάντηση των δύο θα γίνει και υπό τις επιφυλάξεις που δημιουργούν οι ρηματικές διακοινώσεις, αυτή που κατέθεσε η χώρα μας στα Ηνωμένα Εθνη, και εκείνη που αναμένεται να καταθέσει η Τουρκία, μετά το πέρας των εργασιών του Συμβουλίου. Με δεδομένο το δυτικό ενδιαφέρον, ευρωπαϊκό και Ηνωμένων Πολιτειών, αναδεικνύονται σε όλη τους την ένταση οι διαφορές των δύο χωρών που αφορούν την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της θάλασσας.

Ο πρωθυπουργός πρόσφατα προσπάθησε να «κοινοτικοποιήσει» την ενεργειακή πολιτική της χώρας μας, κάνοντας σιβυλλικές δηλώσεις: Μιλώντας σε συνέδριο για την ενέργεια – το «Athens Energy forum 2013» – αφού επεσήμανε τα γεωστρατηγικά μας πλεονεκτήματα, καθώς «Η Ελλάδα κάθεται πάνω στους δρόμους ανεφοδιασμού της Ευρώπης σε πετρέλαιο και αέριο», και αφού επέδειξε πως «τώρα που φημολογείται έντονα πως υπάρχουν και ενεργειακοί πόροι επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ο ρόλος της Ελλάδας αναβαθμίζεται», άφησε ανοιχτό το παράθυρο για συνεκμετάλλευση, λέγοντας: «Όλα αυτά, δεν αφορούν μόνο εμάς. Αφορούν κι τους συμμάχους μας, αφορούν και μια σειρά χώρες προέλευσης των ενεργειακών πόρων. Αφορούν και τους γείτονές μας. Όλους τους γείτονές μας( …) χρειάζεται σχεδιασμός και συμμαχίες».

Το πρόβλημα του σχεδιασμού και η αναζήτηση συμμαχιών, ουσιαστικά της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, με ποιους και υπό ποιους όρους, παραμένει ο «άγνωστος Χ», καθώς η ελληνική πλευρά δεν έχει αφήσει να διαφανεί η στρατηγική της – αν έχει συγκροτημένη στρατηγική και δεν βαδίζει βλέποντας και κάνοντας – λόγω της σοβαρότητας, των όποιων επιπτώσεων, σε μονομερείς κινήσεις. Σε διπλωματικούς κύκλους, πάντως, υπάρχει προβληματισμός εάν οδηγούμαστε σε συνεκμετάλλευση με την Τουρκία, υπό την πίεση των ΗΠΑ – κάτι που θα προϋπέθετε συνιδιοκτησία του χώρου.
Ίσως μια συζήτηση στη Βουλή θα βοηθούσε την κοινή γνώμη να κατανοήσει τις στοχεύσεις της χώρας μας, που θα ήρε την εντύπωση ότι η κυβέρνηση επιχειρεί μυστική διπλωματία, και η οποία θα βοηθούσε την ίδια την κυβέρνηση, υπό το ιστορικό βάρος που ενδεχομένως να αναλάβει. Στην περίπτωση, λοιπόν, που οι εξελίξεις επιταχυνθούν, είναι μια ενδεδειγμένη λύση.

πηγή: www.protagon.gr