Φαντάζει περίεργο που ολόκληρη η Θράκη, εκτός από την Ξάνθη, γιορτάζει τα Ελευθέρια κάθε Μάη. Και πολλοί ρωτούν, τι συνέβη, γιατί αυτή η διαφοροποίηση. Αξίζει τον κόπο να δώσουμε μιαν απάντηση.

  Είναι γνωστό ότι η περιοχή μας κυριεύθηκε από τους Οθωμανούς  στις τελευταίες δεκαετίες του 14ου μ.Χ. αιώνα. Εκτός από την Ξάνθεια / Ξάνθη δημιουργείται από τους κατακτητές η Γενισέα που γίνεται το νέο κέντρο. Οι δύο αυτές πόλεις από το 18^ο αιώνα αναπτύσσονται ιδιαίτερα χάρη στην παραγωγή και εμπορία του καπνού και των προϊόντων του. Το 1829 γίνονται δύο σεισμοί που ισοπεδώνουν την Ξάνθη και τα περίχωρα, τις επόμενες δεκαετίες αρχίζει η ανοικοδόμηση της πόλης, ενώ από το 1870 μετά από εμπρησμό (μάλλον) της Γενισέας μόνο κέντρο μένει η Ξάνθη, η παλιά πόλη που σώζεται ως τις μέρες μας.

  Ο εικοστός αιώνας είναι γεμάτος καταστροφές και αναστατώσεις για όλη τη νοτιοδυτική Θράκη. Οι μεγάλες δυνάμεις ενδιαφέρονται για οικονομικούς λόγους για την ευρύτερη περιοχή – πετρέλαια Θράκης, ΑΟΖ, έλεγχος Στενών.  Έχουμε τον ένδοξο Μακεδονικό – Θρακικό αγώνα εναντίον του βουλγάρικου επεκτατισμού, τους Βαλκανικούς πολέμους, στη συνέχεια τον πρώτο παγκόσμιο.

  Το 1912 η Ξάνθη για οκτώ μήνες περνά στα χέρια των Βουλγάρων, στις 13 Ιουλίου 1913 η  πόλη μας λευτερώνεται για πρώτη φορά από τα ελληνικά στρατεύματα μετά από σκλαβιά 550 χρόνων. Όμως στις 28 Ιουλίου του ίδιου χρόνου η Ξάνθη ξαναδίνεται στους Βουλγάρους, που την κρατούν στα βάναυσα χέρια τους ως τις 4 Οκτωβρίου 1919.

 
Τότε με απόφαση των δυνάμεων που συνεδριάζουν στο Παρίσι αποφασίζουν διασυμμαχικός στρατός με τη συμμετοχή και ελλήνων να κυριεύσουν την περιοχή της σημερινής ελληνικής Θράκης. Τότε άρχισε η διαδικασία για την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα. Αυτό έγινε στις 14 του Μάη  1920. Αυτό γιορτάζουν οι υπόλοιποι Θράκες, εμείς γιορτάζουμε την αρχή της ελευθερίας, οι άλλοι το τέλος.

  Είναι ευκαιρία να πούμε λίγα λόγια για την ιστορία της Θράκης και της Ξάνθης, τιμώντας έτσι όσους/όσες διαχρονικά αγωνίστηκαν για να αποκτήσουμε την (όποια) ελευθερία μας.

  Ο χώρος της ενιαίας Θράκης από τα προϊστορικά χρόνια δέθηκε με τη φύση και τον άνθρωπο, ο οποίος  έπλασε την ατομική και κοινωνική του ζωή στα κλασικά, ελληνιστικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια. Όσες  ανασκαφές ως τώρα έγιναν απέδειξαν την εδώ ιδιαίτερη ελληνική παρουσία.

  Χιλιάδες χρόνια προ Χριστού ζυμώνεται ο ατομικός και κοινωνικός βίος που σταδιακά διαμορφώνεται στον ελληνικό χαρακτήρα, που πρώτος στην Ευρώπη  εμβαπτίζεται εδώ στο πνεύμα του Χριστιανισμού.

  Μετά τη χιλιόχρονη βυζαντινή οικουμένη, στα μέσα του δέκατου τέταρτου αιώνα επήλυδες της ανατολής κυριαρχούν και κυριεύουν τη Θράκη και την πρωτεύουσα πόλη, την Κωνσταντινούπολη. Η Οθωμανοκρατία εδράζεται στις προηγούμενες δομές, ενώ κάτοικοι της περιοχής βίαια ή και εκούσια ασπάζονται τη νέα κατάσταση, γλώσσα και θρησκεία. Βαθιά όμως στα φυλλοκάρδια τους κρατούσαν – ή και κρατούν – τα πατροπαράδοτα θέσμια.

  Έτσι, όταν το 14^ο αιώνα την περιοχή μας την κατέλαβαν οι Οθωμανοί, ο ελληνικός τόνος επικράτησε σε κάθε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο ζωής. Η οθωμανική κατοχή δεν έκαμψε το φρόνημα και τη δημιουργικότητα των από χιλιετηρίδες κατοίκων.

  Και έρχεται ο δέκατος ένατος αιώνας – ποτισμένος από ιδέες σχάσης των κοινωνιών και του ατόμου. Η διαίρεση στο δικό μας και στο ξένο, σ’ αυτό που είναι δικό μας και στο άλλο, στο διαφορετικό, έχει αποτελέσματα που φτάνουν στις δραματικές εμπειρίες των ημερών μας.

  Στις αρχές του 20^ου αιώνα όλος ο βορειοελλαδικός χώρος και σύσσωμο το έθνος αγωνίζονται για να κατοχυρώσουν τον ελληνισμό της περιοχής, αντιμετωπίζοντας το μεγαλοϊδεατισμό των βουλγάρων. Συνάμα οι Μεγάλες Δυνάμεις με νύχια και με δόντια παλεύουν για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους στην  οθωμανική αυτοκρατορία. Να σημειώσουμε όμως ότι ενώ οι Οθωμανοί αγκάλιαζαν ένα πολυεθνικό κράτος, οι Νεότουρκοι που τους διαδέχονται φιλοδοξούν να οικοδομήσουν πάση θυσία ένα μονοεθνικό και μονολιθικό κράτος, πράγμα που συνεπάγεται εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες σ’ όλη τη διάρκεια  του εικοστού αιώνα.

    Η Ξάνθη μετά από σκλαβιά πεντακοσίων σαράντα χρόνων περνά στα χέρια των Βουλγάρων το 1912 – 1913 για οχτώ μήνες, τον Ιούλιο του 1913 ελευθερώνεται από τους Έλληνες για 15 μέρες, όμως – άλλα κελεύουν οι Μεγάλες Δυνάμεις –  ξαναδίνεται στους Βουλγάρους από το 1913 ως τον Οκτώβρη του 1919.

  Οι σύμμαχοί μας όλες αυτές τις δεκαετίες μαγειρεύουν την τύχη της περιοχής σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, σε συνάρτηση με τις σχέσεις τους με την καταρρέουσα οθωμανική αυτοκρατορία και τις βλέψεις τους στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Γενικά επικρατεί πλέον (από Γερμανία, Αντάντ, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής) μια ρευστή και άκρως αντι-ανθρωπιστική πολιτική, που συνεχίζεται κλιμακούμενη ως τις μέρες μας.

 Η Θράκη στις αρχές του εικοστού αιώνα έχει γίνει έρμαιο των νέων αυτών διασπαστικών ιδεών και των μεγάλων δυνάμεων. Η βόρεια Θράκη αναρπάζεται από τη Βουλγαρία, η Ανατολική ανήκει στην Οθωμανική αυτοκρατορία, ενώ η Δυτική Θράκη και η Ξάνθη βέβαια περνά από την οθωμανική στη βουλγαρική κυριαρχία το 1913. Αν και οι Έλληνες στους Βαλκανικούς πολέμους νικούν, στο τέλος αναρπάζεται η Θράκη αυτή του Αιγαίου από τους αδηφάγους γείτονες. Την επταετία που ακολουθεί 1913 – 1919 οι Βούλγαροι επιδιώκουν διά πυρός και σιδήρου να εκβουλγαρίσουν την περιοχή μας.

  Η πλειοψηφία των κατοίκων της Θράκης, Χριστιανοί Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι, και Μουσουλμάνοι, έχοντας δοκιμάσει στην πράξη για αιώνες τη συνύπαρξη του διαφορετικού και την υπεροχή του ουσιώδους και του πνευματικού έναντι του επουσιώδους και υλικού, η πλειοψηφία των κατοίκων της Θράκης αντιστέκεται στων μεγάλων δυνάμεων και των δυνατών γειτόνων και κατακτητών τα όνειρα και τις βλέψεις.

  Το πιο συνταρακτικό αυτής της περιπέτειας, που άλλωστε επιβεβαιώνεται με το φρικτότερο τρόπο ως τις μέρες μας είναι η πολιτιστική και ανθρωπιστική διάσταση των πολέμων. Οι Βούλγαροι καταλήστευσαν την περιοχή μας από ελληνικά και χριστιανικά έργα τέχνης και τεκμήρια της εδώ παρουσίας μας.

  Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως πολιτικά υπεύθυνος και ο Χαρίσιος Βαμβακάς ως διπλωμάτης κατάφεραν στο πολύμηνο συνέδριο ειρήνης στο Παρίσι να ανατρέψουν τις κρυφές προθέσεις των μεγάλων δυνάμεων – Γάλλων, Ιταλών, Αμερικανών – ήδη είχαν γίνει γνωστά τα πετρέλαια της περιοχής, ώστε οι νικητές του πρώτου παγκόσμιου πολέμου να ευδοκήσουν λύση του θρακικού ζητήματος.

    Στις 4 του Οκτώβρη 1919 Αλγερινοί και Μαροκινοί στρατιώτες που ήταν Γάλλοι υπήκοοι, μια πολυεθνική δύναμη στρατοπεδεύει στην πόλη. Ελληνικός στρατός και χωροφυλακή, Έλληνες υπάλληλοι αναλαμβάνουν υπηρεσία, ενώ σε λίγο τοποθετείται ως δήμαρχος ο Χριστόδουλος Μπρωκούμης.

  Ακολουθεί διασυμμαχική κατοχή, μια ιδιότυπη μορφή διακυβέρνησης, ως το Μάη του 1920. Είναι μια μεταβατική περίοδος. Προετοιμάζεται το έδαφος για να γίνει η Θράκη τμήμα του ελληνικού κράτους. Έτσι, συνεχίζεται η διπλωματική μάχη, με πρωταγωνιστές τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το Χαρίσιο Βαμβακά. Με τις διπλωματικές ενέργειες του πρώτου και τις συστηματικές παρεμβάσεις του δεύτερου αποτράπηκε η δημιουργία γαλλικού προτεκτοράτου, όπως ήθελαν εδώ Τούρκοι και Βούλγαροι κεφαλαιούχοι.

*

Μετά από τόσες δεκαετίες, από την περίοδο 1919-1920, καθώς πλησιάζουμε τον ένα αιώνα ελεύθερης ζωής, μπορούμε να βγάλουμε πολλά και ποικίλα συμπεράσματα – θετικές και αρνητικές εκτιμήσεις. Για ένα είμαστε βέβαιοι : Εδώ στην ελληνική Θράκη είμαστε περήφανοι για την κοινωνική μας συνοχή, για την ανθρωπιστική μας ευαισθησία και για την πολιτιστική μας προτεραιότητα – απαραβίαστα συστατικά της καθημερινής μας ζωής, περήφανοι για την καθημερινή κατάκτηση της ελευθερίας. Όλα τούτα είναι τα απαραίτητα στοιχεία, που μαζί με την ελπίδα, την ανάπτυξη και τη δικαιοσύνη θα δώσουν καίριο χτύπημα στη λεγόμενη ‘κρίση’ της εποχής μας.

[ Για όσους / όσες ενδιαφέρονται για περισσότερα στοιχεία, παραπέμπω στο βιβλίο μου «Θράκη Μνήμη για το Μέλλον», Ξάνθη 1997 και στο βιβλίο του Π. Α. Γεωργαντζή «Θρακικός αγώνας 1912 – 1920», Ξάνθη 1993. Για την περίοδο 1919-1920 χρήσιμο είναι το βιβλίο του Στέφανου Ιωαννίδη «Ξάνθη, 1919 – 1920 – Διασυμμαχική Κατοχή – Μια εποχή – Ένα καθεστώς», Ξάνθη, 1977 ]