Για τον απληροφόρητο αναγνώστη, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, ο Ιερός Πόλεμος (Τζιχάντ) και η Σαρία –που έγιναν ευρέως γνωστές τα τελευταία χρόνια, κυρίως με την ευκαιρία των γεγονότων της Συρίας και της ανατροπής της κυβερνήσεως Μόρσι από τις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου- ήταν μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον έννοιες που αφορούσαν στο Ιράν, την Αίγυπτο και άλλες χώρες της Μ. Ανατολής.

Η γενική δε εντύπωση του ευρύτερου κοινού για την Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν ότι αυτή είναι μία πολιτική οργάνωση οπαδών του Ισλάμ που κήδεται των συμφερόντων των Μουσουλμάνων, με ήπια ισλαμική ατζέντα, η οποία κινείται στα πλαίσια της Δημοκρατίας και είναι σε αντίθεση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ και την τρομοκρατία.

Στο ίδιο πλαίσιο, γενική ήταν μάλλον η εντύπωση ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ αποτελεί μία μικρή μόνο μειοψηφία των Μουσουλμάνων, ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα εξέφραζε τις απόψεις του κύριου ρεύματος των απλών Μουσουλμάνων και ότι όλα αυτά, Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ ήταν σαφώς διαχωρισμένα.

Η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη με τα παραπάνω. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι σαφώς συνδεδεμένη με την Σαρία και το Τζιχάντ, δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία των Μουσουλμάνων, αλλά λόγω της άριστης και εκτεταμένης οργανώσεώς της (έχει παρουσία σε πάνω από 80 χώρες, κατά άλλες πηγές σε πάνω από 100!) και της άφθονης χρηματοδοτήσεως από κράτη του Κόλπου, με πρώτη την Σαουδική Αραβία, έχει καταστεί η ισχυρότερη παγκόσμια οργάνωση, όχι μόνο σε επίπεδο θρησκείας αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Σύμφωνα δε με εκθέσεις των μεγαλύτερων υπηρεσιών και ασφαλείας του κόσμου, που παρακολουθούν στενά την δράση της, η πολιτική της ισχύ και η παγκόσμια ατζέντα της, θυμίζει την έκταση και μεθοδολογία της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής ιδεολογίας και τους ανά τον κόσμο οπαδούς της, με την διαφορά ότι στη θέση του «Κεφαλαίου» του Μαρξ και της διαλεκτικής, μπήκε το Κοράνι του Μωάμεθ και η πίστη στον Αλλάχ.

Με δεδομένο ότι μεταξύ των κύριων χαρακτηριστικών της δράσεως και της επεκτατικής της στρατηγικής, όπως θα αναφέρουμε σε επόμενο άρθρο, είναι η κατευθυνόμενη μετανάστευση και εγκατάσταση (εποικισμός) Μουσουλμάνων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, η ανέγερση τεμενών και η ίδρυση πλήθους μη κυβερνητικών, δήθεν πολιτιστικών, οργανώσεων -φαινόμενα των οποίων την παρουσία στην Ελλάδα έχουν επισημάνει σε άλλο τεύχος τους τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ- και ενώ η χώρα μας υπό την πίεση των εδώ μουσουλμανικών οργανώσεων, της Τουρκίας του Ερντογάν και των εδώ ….. λοιπών .προοδευτικών δυνάμεων, πειθαναγκάζεται να ανεγείρει το περίφημο ισλαμικό τέμενος της Αθήνας, είναι προφανές ότι το θέμα αυτό θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ
Πριν αναφερθούμε σε άλλο άρθρο στην ιστορία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (στο εξής Μ.Α.), αρκεί να αναφερθούν εν συντομία δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η οργάνωση αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Ιδρύθηκε το 1928 από τον Αιγύπτιο δάσκαλο-ακτιβιστή Χασάν Αλ Μπάνα (Hassan Al Banna), o oποίος αναφέρεται από πολλές πηγές ως ένθερμος θαυμαστής του Χίτλερ και των Ναζί.

Σύμφωνα με την αρχική διακήρυξη του Αλ Μπάνα, στο Ισλάμ πρέπει να δοθεί ηγεμονικός ρόλος για κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας. Προς τον σκοπό αυτό, η Μ.Α. επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο (βασίλειο), που θα εκτείνεται από τον παρόντα μουσουλμανικό κόσμο και τελικώς σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Μ.Α. επιδιώκει επίσης να ανατρέψει όλες τις μη ισλαμικές κυβερνήσεις, όπου αυτές υπάρχουν, και να καταστήσει τον ισλαμικό νόμο (Σαρία) την μοναδική βάση νομοθεσίας σε ολόκληρη την γη. Οι επιδιώξεις αυτές, εμπεριέχονται στο μαχητικό σλόγκαν της Μ.Α. «Ο Θεός είναι ο σκοπός μας. Το Κοράνι είναι το σύνταγμά μας, ο Προφήτης είναι ο αρχηγός μας, ο αγώνας (Τζιχάντ) είναι ο τρόπος μας και ο θάνατος για χάρη του Θεού είναι η υψηλότερη φιλοδοξία μας».

Δεύτερον, σε σχέση με την ανά τον κόσμο δράση της, στην οποία θα αναφερθούμε προσεχώς, στην ίδια την Αίγυπτο, που αποτέλεσε για χρόνια προνομιακό πεδίο δράσεως, η Μ.Α. μόνο ήπια πολιτική δεν ακολούθησε.

Ενδεικτικά: Τον Δεκέμβριο του 1948 μέλος της δολοφόνησε τον τότε πρωθυπουργό Μαχμούντ Φαχμί Νουγκρασί (Μahmud Fahmi Nugrashi), με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να απαγορεύσει την λειτουργία της οργανώσεως και λίγο χρόνο μετά (Φεβρουάριο 1949) κυβερνητικοί πράκτορες να εκτελέσουν τον Αλ Μπάνα στο Κάιρο. Τον Οκτώβριο του 1954, ένα μέλος της Μ.Α., o Abdul Munim Rauf αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον πρόεδρο της χώρας Νάσερ. Τον Οκτώβριο του 1981, η Μ.Α. σε συνεργασία με την οργάνωση Ιslam Group, δολοφόνησε τον πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ.

Γενικώς, το θέμα με την Μ.Α. και γενικότερα το Ισλάμ που εκπροσωπεί, δεν έχει καμία σχέση με το επιχείρημα των απολογητών της ότι άλλο πράγμα το Ισλάμ ως θρησκεία και άλλο οι ακραίοι Μουσουλμάνοι που είναι η μειοψηφία. Γιατί η ουσία είναι πως οι τελευταίοι, που δεν είναι καθόλου λίγοι, είναι πολλαπλώς ισχυρότεροι, άριστα οργανωμένοι, απολαμβάνουν την απεριόριστη οικονομική υποστήριξη της Σ. Αραβίας, ενώ το μετριοπαθές Ισλάμ που δεν διαθέτει τίποτε από άλλα αυτά, έχει περιθωριοποιηθεί τελείως από απόψεως επιρροής.

ΣΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΖΙΧΑΝΤ
Οι οπαδοί της Σαρία είναι, εξ αρχής και κατά απόλυτο τρόπο, ενάντια στο Σύνταγμα κάθε χώρας, δεδομένου ότι ο μόνος νόμος, το μόνο κανονιστικό πλαίσιο, είναι η Σαρία. Και τούτο επειδή η Σαρία βασίζεται στο Κοράνι, το οποίο οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι είναι ο αληθής λόγος του Αλλάχ, όπως αυτός τον υπαγόρευσε στην προφήτη Μωάμεθ. Εκτός από το Κοράνι, η Σαρία βασίζεται στα χαντίθ, αποφθέγματα-φράσεις του Μωάμεθ, και σε μία συμφωνημένη ερμηνεία τους από θεολόγους του Ισλάμ.

Η Σαρία υπαγορεύει ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να διεξάγουν Τζιχάντ στο διηνεκές, μέχρι ο Οίκος του Πολέμου (Dar Al Harb), όπου δεν ισχύει η Σαρία, περιέλθει στην κυριαρχία του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam), ή Οίκου της Υποταγής (στην κυριολεξία), όπου εφαρμόζεται η Σαρία. Αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών, η Σαρία επιβάλλει και κατευθύνει τόσο τον βίαιο αγώνα (τρομοκρατία κ.λπ. στην εποχή μας) όσο και το προ-βίαιο Τζιχάντ, ή πολιτισμικό Τζιχάντ, γνωστό και ως κρυφό ή, κυριολεκτικώς, Κλεφτό Τζιχάντ (Stealth Jihad), υπό την έννοια της διεισδύσεως κάποιου σε έναν χώρο χωρίς να γίνει αντιληπτός. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα πλαίσια επιβολής της Σαρία με ήπια μέσα, αυτό προβλέπεται από την ειδική τακτική της βαθμιαίας και της βήμα προς βήμα καθιερώσεώς της, πράγμα που επιχείρησε ο Μόρσι στην Αίγυπτο και άρχισε ήδη να προωθεί και ο Ερντογάν στην Τουρκία, με τις γνωστές αντιδράσεις εναντίον και των δύο.

Οι οπαδοί της στην ουσία συνωμοτούν σε μία ξένη χώρα προκειμένου να ανατρέψουν το καθεστώς της και να καταργήσουν το Σύνταγμά της (είναι δηλαδή μία καθαρά παράνομη οργάνωση που πρέπει να διώκεται από τον νόμο), δεδομένου ότι, σύμφωνα με την Σαρία, η θρησκευτική ελευθερία και άλλα πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα και ακόμη η ίδια η έννοια του νόμου που θεσμοθέτησαν άνθρωποι, είναι ασύμβατα με το Ισλάμ. Υπό την ίδια οπτική, οποιοδήποτε νομικό σύστημα που δημιούργησε ο άνθρωπος, είναι παράνομο, δεδομένου ότι ο Αλλάχ και μόνο ο Αλλάχ είναι αυτός που παρέδωσε στους ανθρώπους τον νόμο. Όλα αυτά δεν είναι καμία ακραία ερμηνεία εξτρεμιστών οπαδών του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αλλά θεμελιώσεις αρχές της συγκεκριμένης θρησκείας, η οποία θεωρείται η τέλεια έκφραση της θείας βουλήσεως και δικαιοσύνης.

Όλοι οι πιστοί, ασχέτως της χώρας διαμονής τους, είναι υποχρεωμένοι να υποταχθούν στην Σαρία, ένα σφιχτό κανονιστικό πλαίσιο το οποίο ρυθμίζει κάθε πτυχή και λεπτομέρεια της συμπεριφοράς κάθε ανθρώπου, από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του και επιβάλλει συγκεκριμένα πρότυπα κοινωνικής, πολιτιστικής, θρησκευτικής, πολιτικής και στρατιωτικής συμπεριφοράς. Φυσικά, όλοι οι Μουσουλμάνοι δεν εφαρμόζουν αυτά που τους υπαγορεύει η θρησκεία τους, αλλά αυτοί που τα εφαρμόζουν έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα» απέναντι στους πρώτους ότι η δική τους παραλλαγή του Ισλάμ είναι η αυθεντική.

Στην ουσία, η Σαρία είναι μία αυταρχική ιδεολογία, η οποία ελέγχει κάθε πλευρά της ζωής ενός ανθρώπου, ενώ το Ισλάμ είναι ταυτόχρονα μία θρησκεία και μία πολιτική ιδεολογία, η οποία επιβάλλει στους πιστούς της να διεξάγουν τον Ιερό Πόλεμο, ή Τζιχάντ. Σε σχέση με αυτό, ορισμένοι ερμηνεύουν το Τζιχάντ, μάλλον παραπλανητικά, ως έναν προσωπικό αγώνα για αυτοπειθαρχία, αυτοθυσία για την προσωπική βελτίωση κάθε οπαδού του και με σκοπό να δοξάσει έτσι τον Αλλάχ. Οι υπόλοιποι ερμηνεύουν το Τζιχάντ όπως αυτό είναι στην πραγματικότητα, έναν ιερό πόλεμο για ένα παγκόσμιο Ισλαμικό κράτος, το Χαλιφάτο, το οποίο θα κυβερνάται σύμφωνα με αυτά που επιβάλλει η Σαρία.

Δύο ιδιαίτερα έγκυρες πηγές είναι διαφωτιστικές και ενδεικτικές της διγλωσσίας που χρησιμοποιεί η Μ.Α. Η πρώτη είναι ένα βιβλίο που εγράφη τον 14ο αιώνα από τον Ahmad Ibn Naib Al- Misri (Εξάρτηση του ταξιδιώτη- Το κλασσικό εγχειρίδιο του Ιερού Ισλαμικού Νόμου) το οποίο αναφέρει: «Τζιχάντ σημαίνει το να κάνεις πόλεμο εναντίον των μη Μουσουλμάνων και ετυμολογικώς προέρχεται από την λέξη “muhajada” που σημαίνει πόλεμος για εγκαθίδρυση της θρησκείας- και αυτό είναι το έλασσον Τζιχάντ. Σύμφωνα με τον ίδιο, το μεγάλο Τζιχάντ είναι ο αγώνας για την πνευματική βελτίωση του καθενός, με την Μ.Α. να αντιστρέφει σκόπιμα τις έννοιες και να θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι όταν αναφέρονται στο Τζιχάντ, εννοούν ότι η πραγματική του έννοια είναι αυτή και όχι ο πόλεμος εναντίον των μη Μουσουλμάνων. Η άλλη πηγή είναι ο Αιγύπτιος Qutb, αρχιθεωρητικός της Μ.Α. (δεκαετία 1950), ο οποίος στο βιβλίο του «Οδόσημα» αναφέρει ότι «ο λόγος για το Τζιχάντ, ο οποίος περιγράφεται στους στίχους…. (σ.σ.: τους αναφέρει) είναι η εγκαθίδρυση της εξουσίας του Θεού στην γη, να διευθετήσει τις ανθρώπινες υποθέσεις σύμφωνα με την ορθή καθοδήγηση που παρέχει ο Θεός, η κατάργηση όλων των Σατανικών δυνάμεων και Σατανικών συστημάτων ζωής, να δώσει τέλος στην κυριαρχία του ανθρώπου σε άλλους ανθρώπους, δεδομένου ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού και κανείς δεν έχει την εξουσία να κάνει τους άλλους υπηρέτες ή να κάνει αυθαίρετους νόμους για αυτούς. Αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί για να γίνει Τζιχάντ».

Η ΣΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ
Τα πλέον χαρακτηριστικά και ακραία δείγματα της εφαρμογής της Σαρία στην καθημερινή ζωή προέρχονται από την Σαουδική Αραβία, η οποία φημίζεται για τις εξαιρετικά αυστηρές σωματικές ποινές που επιβάλλει. Η ποινή του θανάτου μπορεί να επιβληθεί σε μία σειρά από αδικήματα, όπως ο φόνος, ο βιασμός, η ένοπλη ληστεία, η επανειλημμένη χρήση ναρκωτικών, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία, η μαγεία και κυρίως για το έγκλημα της αποστασίας, της εγκαταλείψεως δηλαδή του Ισλάμ με σκοπό τον ασπασμό άλλης θρησκείας. Η ποινή του θανάτου εκτελείται διά αποκεφαλισμού, λιθοβολισμού, ή εκτελεστικού αποσπάσματος και ακολουθείται από σταύρωση. Από τις 345 αναφερθείσες εκτελέσεις ατόμων στην περίοδο 2007-2010, και οι 345 εκτελέσθηκαν διά δημόσιου αποκεφαλισμού. Δύο εκτελέσεις για μαγεία έγιναν το 2011, ενώ τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν αναφορές για εκτέλεση διά λιθοβολισμού (4 έγιναν στο διάστημα 1981-1992). Οι δημόσιοι ραβδισμοί και οι μαστιγώσεις αφορούν σε ελάσσονα παραπτώματα.

Η πολυγαμία (μέχρι 4 γυναίκες) επιτρέπεται, με τον ιδρυτή του κράτους βασιλιά Abul Aziz να έχει τα πρωτεία, έχοντας συνάψει πάνω από 200 γάμους. Ο σύζυγος έχει το δικαίωμα να χωρίσει την σύζυγο ανά πάσα στιγμή, ενώ για να πάρει διαζύγιο μία γυναίκα πρέπει να συμφωνήσει ο σύζυγος. Ο τελευταίος μπορεί επίσης να ασκήσει φυσική βία εναντίον της χωρίς καν να το δικαιολογήσει και πολλά άλλα γνωστά σε όλους μας. Αυτό που είναι συγκλονιστικό, είναι το θέμα των γυναικών για σύναψη γάμου. Στην Σ. Αραβία δεν υπάρχει περιορισμός για το ελάχιστο όριο της ηλικίας μία γυναίκας, και μόνο το 2009 ο Γενικός Μουφτής της χώρας φέρεται να καθόρισε το όριο αυτό στα 10 ή 12 χρόνια.

Μία Αιγύπτια συγγραφέας, η Ν. Νταρβίς, ανέφερε σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στο CBN ότι κατά το Ισλάμ δεν υπάρχει ελάχιστο όριο ηλικίας των κοριτσιών στο γάμο, η οποία μπορεί να είναι οποιαδήποτε, ακόμη και 5 ετών, με δυνατότητα μάλιστα του συζύγου να ολοκληρώσει τις σχέσεις του με την ανήλικη σύζυγό του όταν αυτή φτάσει τα εννέα της χρόνια. Για τους οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας και της ανοχής της κουλτούρας των άλλων, σημειώνεται ότι, κατά τον ελληνικό νόμο, η σεξουαλική σχέση στην ηλικία των 12 ετών θεωρείται αποπλάνηση ανηλίκου, ενώ κάτω από τα 12 παιδεραστία.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Τα παραπάνω αποτελούν ένα γενικό περίγραμμα της ισλαμικής ιδεολογίας και αποβλέπουν στην εξοικείωση του αναγνώστη για την καλύτερη κατανόηση μίας σειράς άρθρων που θα ακολουθήσουν και ορισμένες βασικές έννοιες του επικρατούντος ρεύματος του Ισλάμ (βλ. Μουσουλμανική Αδελφότητα). Σκοπός της αρθρογραφίας αυτής είναι η μελέτη των κινδύνων, από πλευράς εθνικής ασφαλείας, από την συσσώρευση ενός τεράστιου αριθμού Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαθρομεταναστών είναι Μουσουλμάνοι.

Μεγάλης σημασίας για την μελέτη αυτή είναι τα συμπεράσματα και η έκταση των τεράστιων προβλημάτων που δημιουργήθηκαν από την καθοδηγούμενη αθρόα είσοδο Μουσουλμάνων σε ολόκληρη την Ευρώπη (με το Βέλγιο να αποκαλείται ήδη «η μουσουλμανική πρωτεύουσα της Ευρώπης!») και τις ΗΠΑ, την οργάνωσή τους σε συλλόγους και ενώσεις, την όλο και πιο έντονη προβολή αιτημάτων και διεκδικήσεων, την συνεχή ανέγερση τεμενών, την συνωμοτική δράση που, σύμφωνα με τις αναφορές υπηρεσιών πληροφοριών της Δύσεως, γίνεται στους χώρους αυτούς, την διαμόρφωση αρθρώσεων στο πολιτικό σύστημα (κυρίως στον χώρο της Αριστεράς), και την μη υποκρυπτόμενη πλέον επιδίωξή τους για την εξάπλωση του Ισλάμ σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα έχουμε ήδη αρκετά τέτοια στοιχεία, με ένα πλήθος τέτοιων πολιτιστικών οργανώσεων (μεταξύ αυτών και τουλάχιστον μία που ελέγχεται από την Μουσουλμανική Αδελφότητα), ορισμένες μόνο των οποίων αναφέραμε σε πρόσφατο τεύχος των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ. Οι οργανώσεις αυτές έχουν αποκτήσει προσβάσεις και συμμάχους σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, ενώ το θέμα επεκτείνεται πλέον και στην ανέγερση και άλλων τζαμιών (ο ρηξικέλευθος Γ. Καμίνης, τρομάρα του, θέλει άλλα 14 μόνο στην Αθήνα, ο δε Γ. Μπουτάρης μάλλον δεν θα έλεγε όχι για κάτι αντίστοιχο στην Θεσσαλονίκη).

Αυτό που δεν έχουμε και είμαστε τελείως ανυποψίαστοι, είναι η πληροφόρηση για τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου ισλαμικού ρεύματος και η γνώση των τεχνικών διεισδύσεως και της τακτικής της παραπλανήσεως που ακολουθεί για να αποκοιμίσει τους Έλληνες αρμόδιους και μη. Οι επικίνδυνες πλέον διαστάσεις αυτού του φαινομένου στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και τα πρόδρομα σήματα για μεγέθυνση του προβλήματος στη ανοργάνωτη χώρα μας θα αναφερθούν σε επόμενα τεύχη των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ