Πόθος γενικός(;), αλλά πώς και προς τα πού;

Μάλλον εκεί όπου αρχίζει το τοπίο στην ομίχλη.

«Στερεότυπα μιας κατεστημένης γιορτινής κενολογίας» έγραψε ο Χρήστος Γιανναράς.

Είναι τόσο θλιβερό πως ακόμα και τώρα,

στα ορατά οικονομικά αδιέξοδα της Πόλης-Αγοράς,

η πρόταση,

απερίσκεπτη,

αφορά τον εύκολο δρόμο.

Να κατεβάσουμε ακόμη μία εφαρμογή.

Αυτή των Πέντε ή των Εφτά Κυριακών.

Οπαδοί , μία χούφτα «προεδρικών», καθηλωμένων στην ασφάλεια των βιωμένων στιγμών του παρελθόντος, «πολιτικοποιημένοι»

και ενδυόμενοι τον μανδύα να κινηθεί η αγορά.

Άραγε ποιά αγορά; Η Λαϊκή; Η Δημοτική; Αυτή των τραπεζάκια έξω;

«Η Αυτοκριτική μας, η Αναβάθμιση και η Συλλογικότητα θέλει Κόπο» είπε ο Γιάννης Αγγελάκας.

Έτσι ακριβώς είναι.

Θέλει αρετή και κόπο για να κατακτήσεις την αυγή μιας νέας συνάντησης

και να γίνεις μέτοχος της κοινής μοίρας,

ζυγίζοντας τα μεγάλα και τα μικρά.

Ίσως μετά να ανοίξει μία πόρτα που θα μας οδηγήσει από το μονοπάτι στην λεωφόρο.

Μπορούν όμως να γεννηθούν πρωτοβουλίες που θα τονώσουν την συλλογικότητα,

σε μία Πόλη που έχει αλλάξει τα θέματα που την απασχολούν;

Εντιμότητα απαιτείτε, Απλότητα και Μέτρο.

Άλλο πράγμα λοιπόν «οι εφαρμογές»

και άλλο πράγμα το χαρτί και το μολύβι,

δηλαδή η οργάνωση της σκέψης και της έκφρασης.

Αυτές «οι εφαρμογές» γέννησαν την ηθική και αισθητική αποχύμωση της Πόλης-Αγοράς,

διαχέοντας παντού την αίσθηση της Παραίτησης.

«Στο νέο λιμάνι του πολιτισμού, την Αρχοντούπολη,

δεν θα υπάρχει θέση στην χρησιμότητα του αχρήστου».

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης

*Προτιμήστε την έκδοση των 7 που είναι συμβατή με όλα τα λειτουργικά έξοδα