Η αναστολή της ΕΡΤ παρουσιάζει μια μεγάλη παραδοξότητα αναφέρουν σε άρθρο τους τα “Νομικά Νέα”. Πολλοί από αυτούς που διαφωνούν, συμφωνούν και επαυξάνουν σχεδόν σε όλες τις αιτιάσεις σε βάρος της: Ναι, έχει γίνει κέντρο “ημετέρων”. Ναι, δεν ενημερώνει όπως πρέπει.
Ναι, δεν προάγει τον πολιτισμό, αλλά αυτούς που θέλει. Ναι, οι αμοιβές των μεγάλων κεφαλιών είναι εξοργιστικές. Ακόμα – ακόμα, ναι, ενδεχομένως η εξυγίανση με ανοιχτή την ΕΡΤ να ήταν από δύσκολη έως αδύνατη. Γιατί, όμως, τότε κατά της αναστολής; Για δύο πολύ βασικούς λόγους:
Πρώτον, γιατί η Δημόσια Τηλεόραση, ακόμα και ανάπηρη, έχει πρωτεύοντα ρόλο στην εξασφάλιση της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πολυφωνίας.
Δεύτερον, και ίσως πιο βασικό, γιατί αρνούμαι ότι έχουμε φτάσει σε τέτοιο πάτο που φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε συντεχνίες και οργανωμένα συμφέροντα στο φως.
Αλέξανδρος Δ. Μίχας
Όταν πρόσφατα ακούστηκε το “Στη Τουρκία, Ταξίμ. Στην Ελλάδα, Ταξίν” ήχησε το καμπανάκι της συνειδητοποίησης ότι η ελληνική πραγματικότητα συνδυαζόταν πια από μια πλήρη απάθεια περί των εξελίξεων σε κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό επίπεδο –δηλαδή σε κάθε επίπεδο της δημόσιας σφαίρας. Και ενώ επί μήνες η Κυβέρνηση είχε εξασφαλίσει μία αναντίρρητη αποδοχή των τεκταινομένων, επιλέγει να κάνει ρουά στη σκακιέρα “πώς να χάσεις την εξουσία”.
Μέσα σε 12 ώρες με μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου παύει την ύπαρξη της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης. Έτσι απλά και πλήρως παράνομα –χωρίς δυνατότητα συνταγματικού ελέγχου, καθώς οι πνπ εξαιρούνται, δημιουργήθηκε εκ του μηδενός μια τεχνική κρίση που προκάλεσε κύμα αντιδράσεων, όχι μόνο διαδικτυακώς, αλλά (άκουσον άκουσον) με φυσική παρουσία έξω από το ραδιομέγαρο. Κι ας γκρινιάζαμε κάθε φορά που ερχόταν λογαριασμός ΔΕΗ. Μη μου τους κύκλους τάραττε είμαστε. Μάθαμε να πληρώνουμε, μάθαμε να γκρινιάζουμε και μας το στερεί.
Έτσι απροειδοποίητα; Είμαστε ικανοί να θρηνήσουμε για τους 2.656 νέους ανέργους, κι ας χάνουν περισσότεροι σε καθημερινή βάση τη δουλειά τους. Ψιλά γράμματα αυτό. Αν λυπάμαι; Λυπάμαι. Εγώ ο άνθρωπος της συνήθειας και του συναισθήματος.
Ειρήνη Κεδίκογλου
Kαι το θέμα κατάργησης της ΕΡΤ σχετίζεται με το κυρίαρχο συνταγματικό ζήτημα της 3ετίας, την εφαρμογή των Μνημονίων. Μέχρι σήμερα, ανάλογες ρυθμίσεις με ΠΝΠ και ΚΥΑ έχουν αιτιολογηθεί από τις κυβερνήσεις σύμφωνα με το έκτακτο, κατ επείγον και απαραίτητο της επέλευσής τους, με βάση το δημόσιο και το ταμειακό συμφέρον του κράτους. Βέβαια το πρόσφατο ζήτημα αφορά τις καταργήσεις φορέων του Δημοσίου Τομέα και τις κατ επέκταση απολύσεις προσωπικού.
Το ζήτημα του κατ επείγοντος, μέχρι στιγμής έχει περιγραφεί στις αποφάσεις του ΣτΕ για την απόρριψη των προσφυγών κατά των Μνημονίων. Το επαρκές ή μη της αιτιολόγησης, νομικά, εξετάζεται.
Σταύρος Τασιόπουλος
Για όσους δεν βλέπαμε ειδήσεις στα ιδιωτικά κανάλια (πχ. Σταρ), αλλά στη ΝΕΤ και προτιμούσαμε τις εκπομπές της ΕΡΤ (ιδίως τις φετινές σειρές) από τον Σουλεϊμάν και τον Τράγκα, το κλείσιμο της Δημόσιας Τηλεόρασης ήταν πραγματικά θλιβερό αλλά και εξοργιστικό. Αντί να κάνει κάτι για να περιορίσει την ηθική, αισθητική, πολιτιστική και πολιτική παρακμή της χώρας, την οποία εδώ και πολλά χρόνια εκτρέφουν τα ιδιωτικά κανάλια, αντί να στηρίξει και να αναδιαρθρώσει τον μοναδικό αντίποδα στη χειραγώγηση των ιδιωτών καναλαρχών, την ΕΡΤ, η Κυβέρνηση δίνει πλέον τη χαριστική βολή στον ιστορικό αυτό θεσμό της χώρας μας.
Ο τρόπος με τον οποίο συντελέστηκε αιφνιδίως αυτό το έγκλημα και οι διαφωτιστικές δηλώσεις Σαμαρά πριν λίγο δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το ομολόγησε. Η ΕΡΤ δεν έκλεισε για δημοσιονομικούς λόγους. Έκλεισε επειδή ενοχλούσε. Δεν κάλυπτε επαρκώς τα ταξίδια του στο εξωτερικό και τις επιτυχίες της Κυβέρνησης, όπως ο ίδιος είπε.
Ιάσων Καρανίκας
Ξαφνικά από εχθές το απόγευμα, μερίδα Ελλήνων Πολιτών, αποφάσισε να αντιδράσει στο “βίαιο” κλείσιμο της ΕΡΤ. Δύο δεκαετίες και πλέον οι ίδιοι πολίτες διαμαρτύρονταν για την κρατική χρηματική σπατάλη προς την ΕΡΤ, τις υποχρεωτικές εισφορές των πολιτών μέσω της ΔΕΗ και τους υπέρογκους μισθούς των εργαζομένων της. Από εχθές αυτά ξεχάστηκαν.
Από την άλλη μεριά, η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοί της, συνέβαλλαν σημαντικά ως προς την χρεωκοπία της χώρας. Την ίδια στιγμή, και ενώ εξαιτίας της χειμάζουσαν οικονομικής κρίσης των τεσσάρων τελευταίων ετών, τουλάχιστον 1.500.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα απολύθηκαν και βρίσκονται πλέον κάτω από τα όρια της φτώχειας και 2.000.000 οικογένειες προσέφυγαν με τον Νόμο των Υπερχρεωμένων Νοικοκυριών στα δικαστήρια για ρύθμιση των οφειλών τους (ή αλλιώς χρεοκόπησαν), ουδείς αντέδρασε εξ’ αυτών των δημοσιογράφων.
Εχθές το βράδυ, όμως, ως κακό αντίγραφο του Πολυτεχνείου, γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς «πειρατικής» εκπομπής από τους δημοσιογράφους και εργαζομένους της ΕΡΤ, διχάζοντας άλλη μια φορά τους Έλληνες δημιουργώντας ξανά δύο “στρατόπεδα”.
Οι άνθρωποι της ΕΡΤ, δυστυχώς, βιώνουν σήμερα συλλήβδην ό,τι βιώνει ο ελληνικός λαός ήδη τέσσερα χρόνια και ζητά απεγνωσμένα τη στήριξή του, όντας απόντες όταν εκείνος τους χρειαζόταν, συμβάλλοντας αρνητικά με την χρόνια αυτή στάση τους υπό την, όπως αποδείχθηκε, φαινομενική σιγουριά του δημοσίου.
Γεώργιος Δ. Ζήσης
Η επιγενόμενη αναδιάρθρωση της ΕΡΤ και η επαναλειτουργία αυτής με όρους ελεύθερου ανταγωνισμού είναι μία ορθή κίνηση και μένει να δούμε αν και πώς αυτή θα υλοποιηθεί. Η εξυγίανση της όμως έπρεπε να είχε γίνει σταδιακά και με όρους σύμφωνους με τις διατάξεις του εργατικού δίκαιου.
Δυστυχώς η πολιτική βούληση προς αυτή τη κατεύθυνση ουδέποτε υπήρξε και προβλήθηκαν ως δικαιολογία οι αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των εργαζομένων.
Όμως, εκ του αποτελέσματος και από το σθένος που επιδεικνύει η κυβέρνηση την παρούσα χρονική στιγμή, προκύπτει ότι μία τέτοια εξέλιξη ίσως ήταν δυνατή. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται σύνεση και εγκράτεια από όλους τους εμπλεκόμενους, διότι όταν τίθεται θέμα σταθερότητας της κυβέρνησης για το κλείσιμο μίας επιχείρησης με μισθούς – σκάνδαλο πλειάδας στελεχών και σειράς προκλητικών προνομίων, υφίσταται θέμα ασέβειας προς τα εκατομμύρια των ανέργων και στους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα για τους οποίους αυτοί που τώρα διαμαρτύρονται ουδέποτε συγκινήθηκαν.
Πέτρος Κιούνις
Σύνταγμα του Κράτους, άρθρο 44, παράγραφος 1: “Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου”.
Ήρθε η ώρα της αυθυποβολής. Της αποδοχής. Πόσα χρόνια τώρα δεχόμαστε αγόγγυστα, τόσα. Ήρθε η ώρα, να δεχθούμε αγόγγυστα κι αυτό. Για μία ακόμα φορά. Ότι οι περιπτώσεις είναι «έκτακτες» και μάλιστα «εξαιρετικά επείγουσας κι απρόβλεπτης ανάγκης». Και δικαιολογούν τα πάντα.
Ακόμα και το εν μία νυκτί κλείσιμο μιας δημόσιας επιχείρησης. Μιας επιχείρησης που δεν εμπορεύεται ταραμά, όμως. Μιας επιχείρησης που διαχειρίζεται ένα δημόσιο αγαθό. Αυτό της ενημέρωσης. Που σε καιρούς χαλεπούς, μετά τη ζωή και την ελευθερία του ανθρώπου, κατατάσσεται, ή μάλλον πρέπει να κατατάσσεται, ψηλά στο αξιακό μας σύστημα. Αλλά μάλλον αυτό δεν πτοεί κανέναν..
Κανείς δεν αρνείται, κύριε Κεδίκογλου, ότι στην ΕΡΤ υπήρξε κακοδιαχείριση κι ενδεχομένως κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. Κανείς δεν αρνείται πως δεν λειτούργησαν όλα όπως πρέπει, με όρους απόλυτης διαφάνειας κι εντιμότητας. Αυτό όμως, είναι αντικείμενο προς διερεύνηση που αφορά στη Δικαιοσύνη. Στους κρατικούς λειτουργούς αφορά ο τρόπος που αυτό θα καταστεί βιώσιμο. Με όρους, όμως, σεβασμού της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ενημέρωσης και πάνω απ’ όλα της ανθρώπινης αξίας.
Αναλογιστείτε, λίγο, πως έφτασαν τα πράγματα εδώ. Μήπως μας ευνούχισαν τη σκέψη; Μήπως έκαναν να πιστέψουμε ότι αυτή η κακιά η ΕΡΤ φταίει για όλα; Μήπως τελικά θέλουν όλα να τα απαξιώσουν ώστε να μη μας ενδιαφέρει τι θα πάθει η ΕΡΤ; Όσο δεν μας αγγίζει είναι καλά. Δεν αργεί, όμως, η ώρα που μία από αυτές τις 2500 οικογένειες που μένουν στο δρόμο, θα είναι μία από τις δικές μας.
Πηγή: Νομικά Νέα
Πηγή φωτογραφίας: Ανδρέας Κακάρης