Με ένα νέο βιβλίο με τίτλο ΠΟΙΗΣΗ:ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ  ΚΑΤΙΝΑΣ ΒΕΊΚΟΥ ΣΕΡΑΜΕΤΗ 1912-1989, από τις εκδόσεις Σπανίδη, ο Συγγραφέας Θανάσης Μουσόπουλος τιμά την επέτειο των 100 ετών από τη γέννηση της μεγάλης Ξανθιώτισσας ποιήτριας.

Ο εκδότηςΜιχάλης Σπανίδης αναφέρει για το βιβλίο:

Ο αγαπημένος μου Θανάσης Μουσόπουλος είναι από τους πλέον ιδιαίτερους και σημαντικούς ποιητές

ή καλύτερα πνευματικούς δημιουργούς της μεταπολιτευτικής περιόδου

για την Πόλη-Αγορά της Ξάνθης.

Κοφτερό πνεύμα και μαχητικές απόψεις απολύτως ταιριαστές με την πορεία του

ως φιλολόγου, πολίτη-οπλίτη  και ποιητή.

Ένας σκαπανέας που έβαζε και βάζει συνεχώς με συνέπεια στο κέντρο της προσοχής του το ζήτημα της πολιτισμικής κουλτούρας στην Πόλη-Αγορά της Ξάνθης.

Η ποίησή του τόσα χρόνια χαμηλόφωνη, αισθητική,

απαθανατίζει μοναδικά το ρίγος των προσώπων και των πραγμάτων.

Ο Θανάσης  για την Ξάνθη μας,

που σήμερα ψάχνει τον εαυτό της πιο απεγνωσμένα παρά ποτέ,

ανάμεσα σε μια ορθοπεταλιά, μια ποδοσφαιρική γκέλα, μια βιασμένη Πισίνα,

ένα Καλλιμάρμαρο Δημαρχείο και μια ποιητική στροφή,

είναι από τις ελάχιστες και πολύτιμες δυνάμεις που εξακολουθούν να δίνουν την μάχη αυτής της πόλης.

Παραγωγικότατος, χαμηλών τόνων εργάτης του Λόγου και της Πράξης,

βυθομέτρησε όσο κανείς την εκρηκτική νιότη του πολιτισμού

στην Πόλη-Αγορά της Ξάνθης.

Ανήκει στην γενιά εκείνων της πόλης, που αγωνίστηκαν να οικοδομήσουν και να θωρακίσουν πολιτισμικά την κοινωνία της Ξάνθης,

έρχοντας από πολύ νωρίς αντιμέτωπος

με τον συντηρητισμό της κοντόφθαλμης ελιτίστικης τοπικής θεσμικής κουλτούρας.

Με τον διάλογο αντιστάθηκε στην προπαγάνδα, στους μονολόγους

και στις πασαρέλες των παγονιών.

Κραυγή ενάντια στην αλλοτρίωση,

σε μια Ξάνθη που κλυδωνίζεται επικίνδυνα ανάμεσα

στον Ηθικό Μηδενισμό και την Δολοφονία του Λόγου.

Απίστευτα οξύνους και διεισδυτικός ανιχνευτής, με βαθιά γνώση,

διαπερνώντας τα τείχη του χρόνου, συγκεντρώνει στην παρούσα έκδοση

μια ποιητική ατμοσφαιρική χορογραφία της αγαπημένης του

Κατίνας Βέικου Σεραμέτη,

φέρνοντάς μας  σε άμεση ψυχική επαφή με το έργο της.

ΠΟΙΗΣΗ:ΠΑΘΟΣ ΚΙ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ ΒΕΊΚΟΥ ΣΕΡΑΜΕΤΗ 1912-1989

Με έναν λιτό στην φόρτισή του διάλογο με την Κατινίτσα,

ο Θανάσης κρατά στην αιωνιότητα της Ξανθιώτικης ποίησης, την ποίηση της Σεραμέτη.

Μια προσωπικά ανθολογημένη ενότητα ποιημάτων που ανακαλύπτουν και αξιοποιούν

το υλικό μικρών και μεγάλων αφηγήσεων:

«Πάρτε τον κόσμο!» ο Δίας απ’ τα ύψη,

Κάτω, σ’ όλη τη γης, είχ’ ακουστεί.

«Σας τον χαρίζω και κανείς μη λείψει!

Όμως αδερφικά να μοιραστεί!»

Εξαίσια ποιητικότητα και απίστευτη ευαισθησία,

ένας ύμνος όπου οι σκέψεις μας αποκτούν μεγαλύτερο πλούτο.

Μέσα από τα ποιήματα της Σεραμέτη αναδύεται ένας λόγος,

που περνά μέσα από την προσωπική της μαρτυρία.

Αναζήτηση για το νόημα της ζωής, την αγάπη, την ελπίδα:

«Αποδεσμεύομαι

Από τη γήινη έλξη μου.

Νιώθω τόσο ελεύθερη!

Το φτερωτό άτι

-παρόρμηση από την προστάτιδα Μούσα-,

είναι υπαρκτό.

Ρουφώ

το φιλτραρισμένο αγέρα.

Ρουφώ τη γύρη

από την πεμπτουσία

της δημιουργίας,

προκομμένο,

πεινασμένο μελίσσι.»

«Νόημα στη ζωή δίνουν οι στοχεύσεις, τα δημιουργικά κίνητρα, η αδιάκοπη αναμέτρηση με αιτία και σκοπό της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Τελικά το νόημα μοιάζει συνώνυμο με την ποιότητα της ζωής»,γράφει ο στοχαστής Χρήστος Γιανναράς.

Ο Νίκος Μυλόπουλος σε ένα τελευταίο του ποίημα γράφει:

«αισθανόμαστε τυχεροί που μας δώρισε η μοίρα ένα πριόνι
για να τρυπήσουμε το χτες, ένα καρφί για να κρεμάσουμε το αύριο
και μια ολόκληρη ζωή για ν’ απολαύσουμε το τώρα.»

Ο Στέφανος Ιωαννίδης στο περιοδικό Θρακικά Χρονικά τόμος 44 του έτους 1990 γράφει:

«Ο ποιητής φεύγει από τη ζωή, αλλά εμείς εξακολουθούμε ν’ ακούμε τη φωνή του, που συνήθως εκφράζει την υπαρξιακή αγωνία που τον κατείχε, τότε που ο ιχώρ κυκλοφορούσε στις φλέβες του και ο αναστεναγμός του μορφοποιούνταν σε λέξεις…..

Μέσα στην υποβαθμισμένη και αντιπνευματική ατμόσφαιρα, στην οποία έχει ολισθήσει τα τελευταία χρόνια ο δημόσιος βίος, ένας βάλσαμος και μια παραμυθία θα είναι η ποίησή της και η ανάμνηση του περάσματός της από τη ζωή.

Αλλά και θα μας μένει το βάρος, ότι δεν αξιωθήκαμε, όσο ζούσε, όπως της είχαμε υποσχεθεί και το θεωρούσαμε καθήκον και το προσδοκούσε, να καταπιαστούμε με μια συνθετική παρουσίαση και κριτική του έργου της. Ένα βάρος, που δεν πρόκειται να φύγει από πάνω μας, αφού δεν υπάρχει εκείνη, για να νιώσει την ικανοποίηση που θα της προκαλούσε ένα τέτοιο εγχείρημά μας.»

Κι όμως αν ζούσε ο Στέφανος σήμερα θα έβλεπε μια πόλη:

«να εξακολουθεί να υπόσχεται ευδαιμονία,

 να αδιαφορεί για την πραγματική κατάσταση,

να εξαπατά, πιστεύοντας ότι με ανοησίες μπορεί να ψυχαγωγήσει.»

Παντού έλλειψη ηθικής  και απουσία συνείδησης.

«Η πόλη είναι έρημη.

Οι βηματισμοί μου μοναχικοί.

Ζωγραφίζω τα επάλληλα σχήματα των εποχών,

τις τρικυμίες του δάσους.»

Το  καθημερινό λεξιλόγιο των ποιημάτων της κρύβει καλά τον κόπο που χρειάστηκε για την κατάκτησή του.

Λέξεις που υιοθέτησαν την ρομαντική έννοια της συγγραφικής ψυχής της.

« Αλλά όχι!

Μια και του Πηγάσου

-για φαντάσου!-

τα γκέμια τα κρατάω

σφιχτά στο χέρι,

θα τόνε φέρω, μάτια μου,

καλά να τόνε δέσω,

και πάλι στο παχνί.

Τί θέλω τις σκοτούρες του;

Τι θέλω τις ζαλούρες του;»

Η γλώσσα της Σεραμέτη πάντα απλή,

προσπαθεί να τιθασεύσει το συναίσθημα.

Εν κατακλείδι, στις 76 σελίδες του βιβλίου περιλαμβάνεται η άκρως ενδιαφέρουσα εισαγωγή στη ζωή και το έργο της ποιήτριας,

ποιητικό ανθολόγιο καθώς και απόσταγμα ποιητικών.

Η έκδοση αυτή τολμώ να πω ότι αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός που προωθεί την ποίηση, αναδεικνύει τους ανθρώπους που μοχθούν γι’ αυτήν και αποτελεί φόρο τιμής σε μια μεγάλη ποιήτρια όπως είναι η Κατίνα Βέικου Σεραμέτη.

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης

Σχήμα:14χ21 / Σελίδες: 76 / Τιμή: 5,00 ευρώ