Του Τάκη Τσογκαράκη

Κάθε χρόνο και καλύτερος»… Αυτό είχαμε γράψει πέρυσι όταν μετά την διοργάνωση είχαμε φύγει με αυτήν ακριβώς την εντύπωση. Ο πήχης ήταν ήδη αρκετά ψηλά και έπρεπε όλοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να τα καταφέρουν. Αν το κατάφεραν κατάλληλοι για να δώσουν την απάντηση είναι οι 159 αθλητές που ξεκίνησαν τον αγώνα και οι οποίοι έδωσαν την μεγάλη μάχη πρώτα με τον εαυτό τους και μετά με τον ίδιο τον αγώνα δίνοντας την υπόσχεση να βρίσκονται του χρόνου εκεί, στις εσχατιές της Ροδόπης, για να βγουν για άλλη μια φορά από το «Σκοτάδι στο Φως» …

Η Χρονιά των Ρεκόρ λοιπόν… Πραγματικά, από που να ξεκινήσει και που να καταλήξει κανείς! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

 Η εικόνα που αντικρίσαμε φτάνοντας στο Δασικό Χωριό δεν ήταν κάτι πέρα από τα συνηθισμένα! Το Δασικό Χωριό είναι πια πολύ μικρό για να χωρέσει όλη την οικογένεια του ROUT για αυτό λοιπόν τι καλύτερο … από μία κατασκήνωση μέσα στο δάσος! Εκεί που η περιπέτεια συναντά τους αγώνες τρεξίματος η παρακάτω εικόνα είναι μία γνώριμη «γειτονιά» ανθρώπων που μοιράζονται τα ίδια πάθη και όνειρα…

 Είχαμε ρωτήσει τον Χρήστο Κατσάνο χωρίς να γνωρίζουμε το φετινό δώρο όλων των αθλητών και μας είχε απαντήσει ότι «ένας αθλητής είναι ένα πρόσωπο (και όχι άτομο) που αξίζει το σεβασμό μας…» και ότι «όποιος θα συμμετάσχει 10 φορές στον αγώνα μας, θα καταλήξει να έχει ολόκληρο τον εξοπλισμό ενός….explorer!!!».Η καλύτερη απόδειξη ήταν και το φετινό δώρο, ένα απίθανο Polartec Fleece με κουκούλα της The North Face με κεντημένο το όνομα του κάθε αθλητή. Ένα προσωπικό δώρο, όπως αρμόζει σε μία τέτοια προσπάθεια από οικοδεσπότες που ξέρουν να τιμούν τους ανθρώπους που με κόπο και ιδρώτα έχουν καταφέρει να σταθούν στην γραμμή της εκκίνησης …

 Η μίνι τεχνική ενημέρωση (είχε προηγηθεί αναλυτική γραπτή) με όλες τις τελευταίες λεπτομέρειες πραγματοποιήθηκε στον περιβάλλοντα χώρο του Δασικού Χωριού, πλάι στις περίφημες κουδούνες αφού η γραμματεία είναι πλέον μικρή για να χωρέσει τόσο κόσμο, για τους αλλοδαπούς όμως αθλητές τηρήθηκε η πατροπαράδοτη μέθοδος της παρουσίασης από τον μετρ του είδους, Χρήστο Κατσάνο.

 Στην συνέχεια το προαγωνιστικό γεύμα μας έφερε στο νου τις όχι τόσο μακρινές χρονιές στις οποίες οι αθλητές του αγώνα χωρούσαμε στο εστιατόριο του Δασικού Χωριού. Αναγκαστικά λοιπόν σε χώρο έξω από την γραμματεία το pasta party ενώ το πρωινό που είχαν επιμεληθεί τα «Μικρογεύματα Γρηγόρης» είχε μοιραστεί στους αθλητές την ώρα της παράδοσης του racebag τους.

 Είχε έρθει η ώρα για τις τελευταίες ετοιμασίες, την παράδοση των σάκων ανεφοδιασμών και την απαραίτητη ολιγόωρη ξεκούραση πριν τον σπουδαίο αγώνα. Εδώ αντικρίσαμε μία εικόνα που δεν μας άρεσε και οφείλουμε μία παρατήρηση τόσο προς την διοργάνωση όσο –αν όχι περισσότερο- στους ίδιους τους αθλητές οι οποίοι πρέπει πρωτίστως να σέβονται τους συν-αθλητές τους. Δεν ήταν λίγοι οι σάκοι ανεφοδιασμού οι οποίοι περιείχαν με οποιοδήποτε δυνατό τρόπο πεζοπορικά ή δρομικά μπατόν τα οποία προεξείχαν με κίνδυνο να καταστρέψουν τον εξοπλισμό συναθλητών τόσο πολύτιμο κατά την διάρκεια του αγώνα! Στους κανονισμούς του αγώνα αναφέρεται ρητά η απαγόρευσή τους και η διοργάνωση όφειλε να δείξει εκεί λίγη παραπάνω αυστηρότητα αλλά κακά τα ψέματα: δεν είναι δυνατόν να συνετιζόμαστε μόνο με τον μπαμπούλα. Εδώ χρειάζεται λίγη περισσότερη ευαισθησία για τους συναθλητές μας αλλά και πειθαρχία με τους κανονισμούς από όλους μας …

  Συνολικά 160 αθλητές πήραν νούμερο εκκίνησης μέχρι τα μεσάνυχτα της Παρασκευής κάνοντας το περσινό νούμερο των 115 αθλητών πραγματικά να ωχριά. Η γλυκιά βραδιά προμήνυε ότι το ξημέρωμα θα έβρισκε όλους τους αθλητές να αγωνίζονται σε μία θαυμάσια μέρα, ιδανική για τρέξιμο που θα βοηθούσε και στην πραγματοποίηση καλών επιδόσεων, κάτι που στην συνέχεια βγήκε πέρα ως πέρα αληθινό…

 …αφού η μέρα εξελίχθηκε πράγματι ιδανική για αγώνα! Οι καλές για την εποχή θερμοκρασίες και η απουσία του ήλιου κατά την μεγαλύτερη διάρκεια της πρώτης ημέρας ήταν ένας σύμμαχος για όλους. Παλαιότερα είχαμε μνημονεύσει τον ουράνιο θόλο της Ροδόπης ο οποίος στο απόλυτο σκοτάδι φανερωνόταν από πάνω μας σαν ένας μαγικός πίνακας με αμέτρητες πινελιές. Φέτος τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά για το μεγαλύτερο διάστημα της νύχτας στα ψηλά του αγώνα. Πάνω από τα 1.000 μέτρα περίπου η πυκνή ομίχλη δημιούργησε ένα απίστευτα μυστηριακό σκηνικό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε να κρατάμε τον φακό στα χέρια για να μπορούμε να διακρίνουμε καλύτερα τα επόμενα μέτρα μπροστά μας… Θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μας η εικόνα καθώς πλησιάζαμε το σημείο ελέγχου της Πυραμίδας -148 στην μέση του αγώνα η αύρα φωτός που δημιουργούσε η μεγάλη φωτιά που είχαν ανάψει οι ηρωικοί εθελοντές που με υπομονή μας περίμεναν να μας ζεστάνουν λίγο πριν πάρουμε το κατηφορικό μονοπάτι.

  Βέβαια η ομίχλη δεν είναι μόνο μυστηριακή, αλλά κρύβει και κινδύνους. Ένας από αυτούς είναι η και η απώλεια της σωστής διαδρομής. Κάτι που δυστυχώς οι περισσότεροι αθλητές που προπορεύονταν βίωσαν μιας και εκτός της ομίχλης, όπως καταγγέλλει η διοργάνωση, αρκετά σήματα νυχτερινής σηματοδότησης είχαν αφαιρεθεί ή άλλη σταθερή σηματοδότηση είχε καλυφθεί, δημιουργώντας πρόβλημα στους αθλητές. Αμέσως κινητοποιήθηκαν άνθρωποι της διοργάνωσης επανορθώνοντας την κατάσταση με αποτέλεσμα οι αθλητές που έπονταν να μην αντιμετωπίσουν παρόμοιο πρόβλημα. Αυτό δεν αφήνει άμοιρη ευθυνών την διοργάνωση η οποία οφείλει να σκεφθεί τρόπους αφενός να «περιπολεί» κατά μία έννοια τις περιοχές στις οποίες υπάρχει περίπτωση ο αθλητής να χάσει την σωστή διαδρομή και αφετέρου να αντιδράει ακόμη πιο γρήγορα σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

 Η ομίχλη η οποία είχε καθήσει για τα καλά στο βουνό οδήγησε την διοργάνωση στην απόφαση να δώσει μία ώρα παράταση στο χρονικό όριο του αγώνα που ανέβηκε στις 41 ώρες βοηθώντας έτσι τους αθλητές που είχαν καθυστερήσει για αυτόν τον λόγο. Το ξημέρωμα του Σαββάτου έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας να θαυμάσουμε τα πανέμορφα χρώματα της Ροδόπης μιας και ο καιρός ήταν εμφανώς καλύτερος και ένας λαμπρός ήλιος είχε κάνει την εμφάνισή του.

 Ο καιρός λοιπόν ήταν σύμμαχος για ρεκόρ… που όχι μόνο έγιναν αλλά έγιναν και με εμφατικό τρόπο! Ο Charlie Sharpe κάνοντας έναν σπουδαίο αγώνα έκανε τον ίδιο τον Νίκο Καλοφύρη να ομολογήσει τόσο κατ’ ιδίαν όσο και στις απονομές ότι «o Charlie έκανε έναν πολύ εστιασμένο αγώνα. Δεν επηρεάστηκε από τις 2-3 ‘επιθέσεις’ που του έκανα κρατώντας σταθερό τον ρυθμό του καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα. Μου έδωσε ένα μάθημα για το πώς πρέπει να τρέχονται τέτοιοι αγώνες». Αν μην τι άλλο εντυπωσιακή η δήλωση από έναν αθλητή της αξίας και της εμπειρίας του Νίκου Καλοφύρη για τον 26χρονο Βρετανό για τον οποίον θα μάθουμε περισσότερα σε συνέντευξη που δημοσιευθεί τις επόμενες ημέρες.

Ο Charlie Sharpe με τον Νίκο Καλοφύρη έδωσαν μία πραγματική μάχη που βρήκε τον πρώτο νικητή με το εντυπωσιακό 23:05:16 και τον Νίκο Καλοφύρη 2ο καταρρίπτοντας και αυτός το ρεκόρ που κατείχε ο Νίκος Πετρόπουλος με 23:29:16! Τρίτος τερμάτισε ο Παναγιώτης Γούναρης συνεχίζοντας τις πολύ καλές φετινές εμφανίσεις του! Τρέχοντας σταθερά και με σύνεση και ανεβαίνοντας θέσεις στην κατάταξη μέχρι το τέλος πέτυχε την 5ο καλύτερη επίδοση διαδρομής, με 24:49:05.

Όλο το άρθρο ΕΔΩ