Του Γιώργου Τούλα

To 1981 ήρθε στο Λύκειο μας ένας καινούργιος μαθητής. Παράξενο φρούτο. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα από την αρχή, ήταν αυτό που λέμε ο άνθρωπος που σε κερδίζει. Άρχισε να μας λέει ιστορίες για το πανκ. Μας μύησε. Θα σου γράψω ένα σύνθημα στο πρόχειρο μου λέει μια μέρα. Πήρε ένα μαρκαδόρο και έγραψε Punks not dead. Εκείνη ήταν η πιο ενδιαφέρουσα σχολική περίοδος της ζωής μου. Το σπίτι του στα Κωνσταντινουπολίτικα ήταν αληθινό σχολείο για μένα. Εκεί έμαθα πολλά πράγματα και κυρίως την πολιτική σκέψη εκείνου του καιρού. Ο πατέρας του ήταν ένας θρύλος. Μαζί πήγαμε στη συναυλία του Σαββόπουλου με τα τραπεζάκια έξω στο Παλέ που παρουσίασε η μητέρα του, ρουφούσα κάθε μέρα εκείνων των χρόνων.

Το  καλοκαίρι του ΄82 αποφασίσαμε να πάμε οι τρεις μας, εκείνος, εγώ και ο επιστήθιος παιδικός μου φίλος Νίκος Σαρρόπουλος που χάσαμε πριν δέκα χρόνια, στο σπίτι τους στην Ποτίδαια. Το λέμε Μακραφού μου έλεγε, από τις δυο εξορίες που πήγε ο πατέρας μου, το Φουρνά και τη Μακρακώμη. Ήμασταν σαν ήρωες σε ταινία, εκείνο το καλοκαίρι δεν το ξέχασα ποτέ. Κάθε φορά που φοβόμασταν να κάνουμε κάτι ακραίο έλεγε έχω τα ειδικά χάπια εναντίον του φόβου και έδειχνε ένα μπουκαλάκι με άγνωστα χάπια που είχε πάρει κρυφά από το φαρμακείο του πατέρα του, επίσης γιατρού. Θες να σου δώσω ένα;

Μετά ψιλοχαθήκαμε. Ο Θανάσης έφυγε στο Βελιγράδι, εγώ στην Αθήνα. Επικοινωνούσαμε αραιά και που. Τον ξαναβρήκα χρόνια πολλά αργότερα. Έγινε ο γιατρός μου, συναντιόμασταν στο Θεαγένειο καμιά φορά που χρειαζόμουν καμιά συμβουλή. Στο μεταξύ αρρώστησε. Τα χρόνια της αρρώστιας του, τα δύσκολα χρόνια ο γιατρός που ήταν μαζί και ασθενής και φύλακας άγγελος για άλλους αρρώστους ήταν τα χρόνια εκείνα που μερικοί άνθρωποι γίνονται άγγελοι και διδάσκουν το κουράγιο και τη δύναμη. Οι καρκίνοι που τον βρήκαν ήταν απανωτοί αλλά εκείνος αεικίνητος ανεβοκατέβαινε τους ορόφους του Ιπποκρατείου εμψυχώνοντας άλλους καρκινοπαθείς. Απίστευτη δύναμη και κουράγιο. Τα χέρια του κατακίτρινα από το κάπνισμα που δεν το σταμάτησε λεπτό. Τι δεν το ελατώνεις λίγο του είπα μια φορά. Γιατί τι θα μου κάνει μου απαντούσε; Το πνευμόνι μου του το έδωσα, λες να ζητήσει και κάτι άλλο.

Για όσους τον γνώρισαν από την Ιατρική ο Θανάσης ήταν η ουσία του όρκου του Ιπποκράτη. Για όσους τον ξέραμε από παιδιά ήταν η πεμπτουσία του σπινθηροβόλου πνεύματος, του ιδανικού φίλου των παιδικών χρόνων για να ανακαλύψεις τον κόσμο. Ο Θανάσης Τριαρίδης δεν μένει πια εδώ. Πέντε μήνες μετά τον πατέρα του Ντίνο ανέβηκε στους ουρανούς.

Aπό την Παράλλαξη