Μπορεί η ψήφιση του Προκόπη Παυλόπουλου να έγινε με μισή καρδιά, πολιτικά όμως ήταν  για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη χώρα η καλύτερη λύση. Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ήθελε να κρατήσει στις Βρυξέλλες τον Δ. Αβραμόπουλο, την άλλη υπαρκτή επιλογή από τον χώρο της κεντροδεξιάς. Και ανταποδίδει σήμερα τη χάρη, αναλαμβάνοντας διαμεσολαβητικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις από τις οποίες εξαρτάται το μέλλον όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της χώρας.

Υπάρχει φυσικά και η πρόταση για έναν πρόεδρο από τον χώρο της αριστεράς ή της κεντροαριστεράς. Ελάχιστα πρόσωπα από αυτόν το χώρο έχουν προταθεί χωρίς κάποιο όνομα να συγκεντρώνει τις προτιμήσεις. (Αν παραδείγματος χάριν ο Μανώλης Γλέζος ή ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν δέκα χρόνια νεότεροι, η λύση θα ήταν προφανής). Το κυριότερο όμως είναι ο χαρακτήρας της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές: μπορεί η νίκη αυτή να είναι ιστορική για περισσότερους από έναν λόγους, αλλά δεν μοιάζει καθόλου ούτε με αυτήν του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία του 1936 ούτε με την νίκη του Αλλιέντε στη Χιλή το 1970, όταν οι υποψήφιοι και τα ψηφοδέλτια της αριστεράς υποστηρίζονταν από μεγάλα κοινωνικά και συνδικαλιστικά κινήματα.

Σε μια Ευρώπη στραμμένη προς τα δεξιά ή και την άκρα δεξιά, ο θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω από το πρόγραμμά του ψηφοφόρους, όχι βασικά κινητοποιημένους πολίτες, από όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα. Το πρόγραμμά του δεν περιελάμβανε λέξη για αριστερό πρόεδρο (αντίθετα ο Α. Τσίπρας είχε μιλήσει για εκπρόσωπο από την κεντροδεξιά στις προεκλογικές του συνεντεύξεις) και η επιλογή του προέδρου έπρεπε να εκφράζει πολιτικά όλους όσους ψήφισαν την κυβέρνηση και τους ακόμη περισσότερους που την στηρίζουν σήμερα. Χώρια ότι η επιλογή Παυλόπουλου ήδη δίχασε την ΝΔ του κ. Σαμαρά, που λειτουργεί σήμερα ως παράγοντας υπονόμευσης της κυβέρνησης και των προσπαθειών της χώρας να επιτευχθεί μια νέα συμφωνία.

Η φύση του αγώνα για αυτή τη νέα συμφωνία είναι που συχνά δεν κατανοείται: πρόκειται στην πραγματικότητα για έναν ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο, στον οποίο η διεθνής οικονομική ολιγαρχία δεν χρησιμοποιεί  παραδοσιακές βόμβες και νάρκες αλλά τα σύγχρονα όπλα, όπως οι Οίκοι Αξιολόγησης και οι τραπεζικές ρευστότητες. Στη διάρκεια αυτού του πολέμου που κορυφώνεται αυτές τις μέρες, ούτε περιθώρια για πολλές ζυμώσεις υπάρχουν, ούτε η κυβέρνηση και η χώρα είχαν την πολυτέλεια των τριών ψηφοφοριών που θα απαιτούντο για την εκλογή προέδρου από την αριστερά, αν τελικώς βρισκόταν ο υποψήφιος.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η επιλογή Παυλόπουλου ήταν από τις καλύτερες δυνατές. Όσο για τη μισή καρδιά, μήπως κάποιος από τους προηγούμενους πρόεδρους ψηφίστηκε με ολόκληρη;