Τις προηγούμενες μέρες διάβασα τη συνέντευξη ενός κληρονόμου μιας γνωστής εταιρίας στο εξωτερικό, την οποία θα την κληρονομούσε μαζί με τα αδέρφια του από τον παππού του.

Η ιστορία του εν συντομία έχει ως εξής :

ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε απομακρυνθεί από τη μητέρα του, η οποία είχε κάνει μία νέα οικογένεια, και είχε επαφή με τα αδέρφια του και τον παππού του. Όταν πέθανε ο παππούς του, η μητέρα του επανεμφανίστηκε και αποφάσισε να προχωρήσει σε δικαστικές διαμάχες με τα παιδιά της και τους υπόλοιπους κληρονόμους, υποστηρίζοντας πως είχε εξαπατηθεί στη διανομή της περιουσίας. Εκείνος λοιπόν όπως αναφέρεται στη συνέντευξή του «βρήκε καταφύγιο στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στις πολλαπλές συντρόφους»….

Αφορμή λοιπόν γι αυτό το άρθρο ήταν αυτή η συνέντευξη που πυροδότησε τις σκέψεις μου για μία διαφορετική, αλλά τελικά όχι και τόσο σπάνια συμπεριφοράς μιας μητέρας, καθώς όπως αποδεικνύεται δεν μπορούμε όλοι μας να έχουμε την ιδεατή εικόνα για το μητρικό πρότυπο και αντίστοιχα την ιδανική παρουσία στη ζωή μας.

Οι σκέψεις μου… Όλοι γνωρίζουμε και όλοι αντιλαμβανόμαστε το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν οι γονείς στη ζωή μας. Σπάνια όμως θεωρώ ότι μπαίνουμε στη διαδικασία να συσχετίσουμε τη συμπεριφορά κάποιου ανάλογα με αυτό που έχει εισπράξει από τους δικούς του και πολύ πιο σπάνια μπαίνουμε στη διαδικασία να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του και να καταλάβουμε την ένταση των συναισθημάτων του.

Ίσως γιατί τελικά η διαδικασία της ενσυναίσθησης είναι πολύ δύσκολη ή ίσως γιατί μας είναι αδύνατο να νιώσουμε ένα τόσο έντονο πλήγμα.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν λίγο από κοινού να καταλάβουμε αυτόν τον άνθρωπο, χωρίς απαραίτητα να δικαιολογήσουμε τις πράξεις του..

Αίσθημα απόρριψης; Αίσθημα αδυναμίας; Ανάγκη να δικαιολογηθεί; Ανάγκη να επιρρίψει και εκείνος κάπου την ευθύνη των συμπεριφορών του;

Γιατί όλοι όσοι υφιστάμεθα ή έχουμε υποστεί τόσο έντονη απόρριψη δεν καταφεύγουμε σε τόσο ακραίες συμπεριφορές; Παίζει ρόλο η ύπαρξη οικείου περιβάλλοντος, οι φίλοι, οι άμυνες, η αντίσταση; Παίζει ρόλο το κυρίαρχο συναίσθημα που θα δημιουργηθεί; Παίζει ρόλο αν όλο αυτό το τραυματικό γεγονός ( τη συμπεριφορά της μητέρας έναντί του) το μεταφράσουμε σαν απόρριψη ή αν τελικά αποδεχτούμε πως όλοι οι άνθρωποι αποφασίζουν κάτι και εμείς πρέπει να διαχειριστούμε τις αποφάσεις τους και τις συνέπειές τους, ανεξάρτητα από το ρόλο που διαδραματίζουν στη ζωή μας;

Νομίζω πως το πιο επώδυνο κομμάτι σε μία ιστορία όπως αυτού του ανθρώπου είναι η αίσθηση ότι η μητέρα του επέλεξε κάτι άλλο, επέλεξε τα χρήματα, επέλεξε κάτι διαφορετικό από ότι πιθανώς θα επέλεγε εκείνος, από ότι θα ήθελε εκείνος.

Όταν η μητρική αγκαλιά, το χάδι, η τρυφερότητα σου δίνονται υπό προϋποθέσεις, όταν δεν σου δίνονται καθόλου ή μόνο σε ένα πλαίσιο καθήκοντος, τότε και εσύ παραιτείσαι και μπορεί να αναζητήσεις αλλού όλα αυτά τα τόσο σημαντικά συναισθήματα. Πιθανώς σαν αντίδραση φοβάσαι, λειτουργείς αυτοτιμωρητικά, ζητιανεύεις από άλλους, καταθέτεις τα όπλα, αγχώνεσαι. Και ίσως έτσι αντέδρασε και ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Έχω την αίσθηση όμως πως ακόμα και μετά από ένα τέτοιο πλήγμα πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να σηκωθούμε. Όπως τη δύναμη την βρήκε και ο συγκεκριμένος άνθρωπος που υπήρξε η αφορμή γι αυτό το άρθρο.

Όλες αυτές οι συμπεριφορές του διήρκησαν μέχρι ένα βράδυ του 2005 που αποφάσισε να αλλάξει, να πατήσει στα πόδια του, να νιώσει εμπιστοσύνη για τον ίδιο του τον εαυτό και να πει μάλλον πως ο καθένας έχει δικαίωμα επιλογής και πως εκείνος δεν μπορεί να είναι υπεύθυνος για τα βάρη της συμπεριφοράς της μητέρας του. Αποφάσισε λοιπόν να ιδρύσει τρεις νέες δικές του επιχειρήσεις, να αυτονομηθεί και να εισπράξει την ανατροφοδότηση από τα δικά του δημιουργήματα.

Ιδανικά λοιπόν θα θέλαμε ιδανικούς ανθρώπους με ιδανικούς ρόλους στη ζωή μας.

Μάλλον όμως πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αντικειμενική διάσταση των πραγμάτων και με τη σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει και διαφορετική αντιμετώπιση, διαφορετική προσέγγιση από αυτήν που θα θέλαμε ή από αυτήν που εμείς θα επιλέγαμε. Και μάλλον η μαγική λέξη σε όλη αυτή την εμπειρία είναι η λέξη αποδοχή. . .

Όσο πιο γρήγορα αποδεχτούμε πως υπάρχουν και αυτές οι συμπεριφορές, τόσο πιο γρήγορα θα ανακάμψουμε, τόσο πιο γρήγορα θα πιστέψουμε ξανά σε εμάς και θα αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε τραυματικές εμπειρίες που φέρνουν τον εαυτό μας στα όριά του.

Γιατί τελικά, όπως φαίνεται και από την ιστορία του συγκεκριμένου κληρονόμου η μητέρα του επέλεξε να οδηγήσει τα παιδιά της στα δικαστήρια και εκείνος επέλεξε να οδηγήσει τον εαυτό του αρχικά στην αυτοτιμωρία και μετά από αρκετό διάστημα στην αλλαγή. Ας κρατήσουμε όμως ότι επέλεξε την αλλαγή . . .