Για προδιαγεγραμμένο «έγκλημα» κάνει λόγο το ΠΑΜΕ, σε ανακοίνωσή του για το κλείσιμο της ALUMIL στην Ξάνθη. Αναλυτικά:

Καταγγέλλουμε την τακτική επιχειρηματιών που προχωρούν σε μαζικές απολύσεις – βαφτίζοντάς τες, «οικιοθελείς αποχωρήσεις» και στην μετεγκατάσταση των παραγωγικών μονάδων τους σε άλλες χώρες, οδηγώντας έτσι την ανεργία στα ύψη και μάλιστα σε μία περιοχή, όπως η Ξάνθη, όπου το ποσοστό των ανέργων, λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, ξεπερνά το 30%.

Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Είναι τόσο κακόγουστο όσο οι σκηνοθέτες (κυβέρνηση) και οι συμπαραγωγοί της (μεγάλο κεφάλαιο), που το ετοίμασαν για να μας το πετάξουν στο πρόσωπο και να μας πείσουν ότι «αφού οι εργαζόμενοι παίρνουν και αποζημίωση πρέπει να είναι ικανοποιημένοι».

Ο βιομήχανος Μυλωνάς αφού έκλεισε πριν ενάμιση χρόνο περίπου το εργοστάσιο της ALUMIL στην Κομοτηνή, έχει μεταφέρει την παραγωγή σε χώρες των Βαλκανίων, κι όχι μόνο, προχώρησε και στο κλείσιμο του εργοστασίου της Ξάνθης, πετώντας στο δρόμο 130 εργαζόμενους, κάλεσε μάλιστα «προκλητικά» τους εργαζόμενους της Ξάνθης να μεταβούν για δουλειά στη βιομηχανία της ALUMIL στο Κιλκίς. Παρόλο που οι εργαζόμενοι το τελευταίο διάστημα δούλευαν με ατομικές συμβάσεις, με μειωμένους μισθούς, «η υποχώρηση στις απαιτήσεις τους» δεν έφερε καμία σωτηρία για τις θέσεις εργασίας.

Αυτή είναι η πολιτική της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων ή πιο σωστά της πολιτικής «απαγορεύεται η παρεμπόδιση της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων» που αναγράφεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αποτελεί πεμπτουσία της δράσης των επιχειρηματιών.

Δεν διστάζουν να ρίξουν το φταίξιμο στους εργαζόμενους, ότι για το κλείσιμο επιχειρήσεων φταίνε οι «μεγάλοι μισθοί των εργαζομένων», οι «απεργίες» η «υψηλή φορολογία του κεφαλαίου». Θέλουν δηλαδή ακόμη μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και μισθούς για ένα πιάτο φαΐ κυριολεκτικά. μια περίοδο που, παρά τη διαρκή διεύρυνση των σύγχρονων αναγκών και τη διαρκή αύξηση του παραγόμενου πλούτου, οι μισθοί είναι όχι απλά ανεπαρκείς, αλλά υπολείπονται πολύ ακόμα και της κάλυψης στοιχειωδών αναγκών.

Ωστόσο, το σημαντικότερο συμπέρασμα που οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα καλούνται να βγάλουν από τέτοιες εξελίξεις είναι το πώς οι κεφαλαιοκράτες, και τα πολιτικά τους κόμματα εννοούν την «ανάπτυξη». Αυτή είναι η ανάπτυξή τους, αυτή την ανάπτυξη επικροτούν και γι’ αυτή την ανάπτυξη διαγκωνίζονται ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά παράθυρα των καναλιών. Όποιο «μείγμα» οικονομίας κι αν ακολουθήσουν, εντός των τειχών της ΕΕ, αυτή την ανάπτυξη θα υπηρετήσουν.

Αυτή η παράσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Πρέπει να σταματήσει. Και θα σταματήσει μόνο με την ταξική συσπείρωση και τους κοινούς αγώνες εργαζομένων, ανέργων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, της νεολαίας, με την ισχυροποίηση της λαϊκής συμμαχίας. Για να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, για να γίνουν τα λαϊκά στρώματα ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν.