Με έπαθλο το 3ο βραβείο για το ποίημά του “Ωδή στη Σημαία”, ο μαθητής της Γ’ τάξης του 3ου Γενικού Λυκείου Ξάνθης, Παντελής Δημητρόγλου, διακρίθηκε στην κατηγορία της ποίησης από μαθητές Λυκείου του πανελλήνιου διαγωνισμού της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών για το έτος 2020-21 (http://ellineslogotexnes.gr/), με θέμα «1821-2021 – Διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821» .                       

Οι άλλοι μαθητές του Λυκείου που διακρίθηκαν από όλη την Ελλάδα είναι : 

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ  ΠΟΙΗΣΗΣ ΛΥΚΕΙΟΥ

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο ποίημα με τίτλο «Πορεία ελευθερίας» με το ψευδώνυμο «Πάνας 17» που ανήκει στον  Παναγιώτη Γεωργίου, μαθητή του Λυκείουου των Εκπαιδευτηρίων Δούκα

 Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο ποίημα με τίτλο  «Αειμετάβλητος όρκος» με το ψευδώνυμο «Ερένια» που ανήκει στη Μαρία- Μεξέδα Ασπανίτζε, μαθήτρια  του  2^ου  Γενικού  Λυκείου  Ορεστιάδας

 Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο ποίημα  με τίτλο «Ωδή στη σημαία»  με το ψευδώνυμο «Σμυρνιός» που ανήκει στον Παντελεήμονα Δημητρόγλου, μαθητή  του 3^ου  Γενικού Λυκείου  Ξάνθης

 Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο ποίημα με τίτλο «Οι λέξεις που ουρλιάζουν»  με το ψευδώνυμο «Ζιζέλ» που ανήκει  στην Παναγιώτα  Παναγιωτοπούλου, μαθήτρια του  4^ου  Γενικού  Λύκειο Ηλιούπολης

 Β΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο άτιτλο ποίημα με το ψευδώνυμο «Γαλάζιο σώμα» που ανήκει στην Ευανθία Τζιαμαλή, μαθήτρια του  12^ου Γενικού Λυκείου Λάρισας

 Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο ποίημα «Κοιτώντας το ’21» με το ψευδώνυμο «Νυχτοπεταλούδα» που ανήκει στην  Ιφιγένεια Μπρέσσα, μαθήτρια του 2^ου  Γενικού Λυκείου Χαλανδρίου

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ  ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΛΥΚΕΙΟΥ

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο διήγημα με τίτλο «Θάλασσα από πέτρες» με το ψευδώνυμο «Νυχτοπεταλούδα» που ανήκει στην  Ιφιγένεια Μπρέσσα, μαθήτρια του 2^ου  Γενικού Λυκείου Χαλανδρίου

Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο διήγημα με τίτλο «Οι γείτονες» που ανήκει στην Νιόβη Ειρήνη Παμφίλη, μαθήτρια του Α΄ Αρσάκειου Τοσίτσειου Λυκείου  Εκάλης

Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο διήγημα με τίτλο «Δύο εποχές»  με το ψευδώνυμο «Μαργαρίτα» που ανήκει στην Πολυξένη Παπαγεωργίου, μαθήτρια του Γενικού Λυκείου Καλαμπάκας

Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο διήγημα με τίτλο  «Ο Φιλικός»  με το ψευδώνυμο «Αρθούρος» που ανήκει  στον Θωμά Μπουλούση, μαθητή του Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων  Φρυγανιώτη Θεσσαλονίκης

Β΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο διήγημα με τίτλο «Ομοσπονδία» με το ψευδώνυμο «Προδότης» που ανήκει στον Αθανάσιο Κωνσταντίνου, μαθητή του  1ου Γενικού  Λυκείου Καστοριάς

Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο διήγημα με τίτλο «Μια απλή σχολική γιορτή» με το ψευδώνυμο «Δάφνη» που ανήκει στη Μυρτώ Χρονάκη, μαθήτρια  του 6^ου   Γενικού Λυκείου Νέας Ιωνίας που ισοβαθμεί με διήγημα με τίτλο «Μια σύγχρονη επανάσταση» με το ψευδώνυμο «Αλκυόνη» που ανήκει στη Σοφία Τσιώκου, μαθήτρια του Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων Αυγουλέα – Λιναρδάτου Περιστερίου

Το ποίημα με το οποίο ο τελειόφοιτος του 3ου Λυκείου έκανε περήφανο τον τόπο μας είναι : 

Ωδή στη σημαία

Κάτω από τον ίδιο ήλιο που οι παλιοί πολεμήσαν,

τρώμε τώρα εμείς, πίνουμε κρασί και τραγουδούμε.

Τρυφερά με σεβασμό, δάφνινο στεφάνι οι μεγάλοι αφήσαν,

πάνω  στα μάρμαρα, στους τάφους, γιατί έτσι τους τιμούμε.

Ραγίζει η γη κι απ’ τα ραγίσματά της αναβλύζει μύρο,

απ’ τα ιερά των προγόνων τα οστά και απ’ του αίματος τον ρου.

Μου ‘παν  η Ελλάς σιγοσβήνει, αρκεί να τη σώσει ναύτης από την Σύρο,

Θέλει ανδρεία να μη πάψει το φως από  πτώση στρατιώτη νεκρού.

Στου Μοριά τις πλαγιές και τις ράχες, ένα φλάμπουρο στέκει σκισμένο,

μανιασμένοι τσολιάδες ορμάνε προς των Τούρκων τη βέβαιη στρατιά.

Τούτα μάρμαρα θέλουν να σώσουν, το Σταυρό και έναν πόθο πνιγμένο,

με το δείλι του ήλιου ήρθε η νίκη, τα ντουφέκια αρπάξαν φωτιά.

Πίσω απ’ τα τείχη της πείνας, η πόλη σθεναρά Θερμοπύλες κρατάει,

του Ιμπραήμ τα κατάμαυρα βόλια δεν αρκούν για να πέσει ο ουρανός.    

Στοιβαγμένα κορμιά και κανόνια, μία μάνα ένα βρέφος κοιτάει,

κι ο Θεός τις ψυχές τους μετράει, μπρος στην πύλη Σουλιώτης νεκρός.

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη, περιστέρια λευκά φτερουγίζουν,

θησαυρίζει η έρημη γη από δάση σπαθιών των Γραικών.

Το ελεύθερο έθνος γιορτάζει, λευτεριά οι καρδιές ψιθυρίζουν,

κι καμπάνες  χαρμόσυνα παίζουν στους ρυθμούς των οπλαρχηγών.

Κυανόλευκο πέπλο ανεμίζει, σε βουνά, σε νησιά και χωριά,

πάντα η τόλμη μας χαρακτηρίζει, μας ορίζει η αρχαία λαλιά.

Μαύρα σύννεφα πάλι και αν έρθουν, αναμένει ο ήλιος ψηλά,

δεν αργούν οι αχτίδες να πλύνουν μ’ αγιοσύνη τα χώματα αυτά!