Το τεράστιο-αν και ανομολόγητο-ουφφφ της ανακούφισης που κατέκλυσε προχθές όλη την Ελλάδα, είναι  προσωρινή εκτόνωση μιας μόνιμης ελληνικής δυσπεψίας, που κανένα χωνευτικό δεν κατευνάζει πλέον, αλλά μόνο με αυστηρή, λιτή και-γιατί όχι-μεσογειακή δίαιτα μπορει να γιατρευτεί. Στην οποία όμως θα πάρουμε μέρος όλοι.

ΟΛΟΙ! Τον δρόμο πια αυτόν-που καταντά μονόδρομος-τον δείχνουν όλα τα δεδομένα. Οικονομικά πρώτα-πρώτα, κοινωνικά-οι φωτιές της 12ης φαίνεται δεν αρκούν για μερικούς που ζουν στις μόνιμα σκοτεινές κομματικές τους καμαρούλες-, οπότε φτάνουμε και στα πολιτικά.

Η συνεχής αναφορά στην ενδεχόμενη πολιτική διαφοροποίηση της Ευρώπης (φαίνεται πως ο Σαρκοζί μας αποχαιρετά, η Μέρκελ όχι ακόμη), είναι ένα ψευδεπίγραφο επιχείρημα στο οπλοστάσιο εκείνων που προσβλέπουν σ αυτήν. Οι υποτιθέμενες προοδευτικές ή μη δυνάμεις που θα αντικαταστήσουν το παρόν δίπολο στην Ευρώπη, δεν έχουν καλύτερες βλέψεις για την Ελλάδα. Ενδεχομένως μάλιστα να “πειστούν” πιο εύκολα από την πίεση των πολιτών τους, αλλά και συντηρικώτερων πολιτικών, να απαλλαγούν επί τέλους από βαρίδια τύπου Ελλάδας και Πορτογαλίας και αυτό μάλιστα να το κάνουν στο όνομα της ποθούμενης ευρωπαικής ενοποίησης, η οποία με όλα αυτά τα νότια βαρίδια της ,έχει απομακρυνθεί περίπου στο επίπεδο του ονείρου ή του εφιάλτη για ορισμένους.

Αυτή η πραγματικότητα που πρέπει κάποτε να πάρει σάρκα και οστά, για να επιτρέψει να δοθούν μόνιμες λύσεις στα δημοσιονομικά προβλήματα της Ευρώπης και στην υφεσιακή πορεία της, είναι δύσκολο ακόμη και να συζητηθεί στις σημερινές συνθήκες. Και μάλιστα σ αυτήν την συζήτηση η Ελλάδα ούτε σαν παρατηρητής δεν μπορεί να πάρει μέρος. Η αναξιοπιστία της έχει κατακλύσει τους πάντες στην Ευρώπη. Ολους τους πολιτικούς χώρους εννοώ, ακόμη και αυτούς που θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο ενός ενδεχόμενου πολιτικού σύμμαχου. Το γερμανικό SPD π.χ. δεν έχει κρύψει την επιθυμία για αποπομπή της Ελλάδα από την ευρωζώνη. Αλλά και η Linke προς τα εκεί τραβά. Και άλλοι απ αυτήν την πολιτική συνομοταξία, που προτάσσουν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Μένει λοιπόν στην χώρα μας και στις πολιτικές της δυνάμεις να καταλάβουν επί τέλους ότι μπροστά στο μέλλον της , ούτε τα ποσοστά κέρδους των φαρμακείων, ούτε οι άδειες των φορτηγών αλλά ούτε και τα ρετιρέ των ΔΕΚΟ, η εκκλησιαστική περιουσία, οι αλόγιστοι και δύσοσμοι εξοπλισμοί, βαρύνουν περισσότερο από αυτήν την ενδεχόμενη ελπιδοφόρα εξέλιξη, που μπορεί να οδηγήσει σε μια πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, στην οποία η Ελλάδα, αφου δόσει τις πολύ δύσκολες εξετάσεις της -επί τέλους-να πάρει μέρος. Ξέρω ότι θα καγχάζετε διαβάζοντας το αυτό, αλλά θεωρώ ότι άλλη λύση δεν υπάρχει. Η μάλλον η αλλη “λύση” είναι να μείνουν όλοι με την εκλογική τους πελατεία στο χέρι.