Ο δημοσιογραφικός κόσμος περνάει μία από τις μεγαλύτερες περιπέτειες των τελευταίων δεκαετιών. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η κρίση έχει οδηγήσει στην χρεοκοπία αρκετά media και σε απώλεια εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Το χειρότερο όλων είναι ότι η κρίση ήταν η αφορμή για να πιαστεί η τέταρτη εξουσία στα πράσα να απατά τον «αφέντη λαό» με την δήθεν ελεγχόμενη εξουσία.

Το κράτος πάντα φοβότανε την κριτική. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τριτοκοσμικό κράτος σαν το ελληνικό που βασιλεύει η διαφθορά. Σε αυτές τις περιπτώσεις ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του με τον Τύπο. Κι όπως συμβαίνει σε όλες τις μαφιόζικες ιστορίες, ο ενοχλητικός είτε εξαγοράζεται είτε εξαφανίζεται. Στην δική μας περίπτωση προτίμησαν να εφαρμόσουν και τα δύο. Οι εξαγορές ήταν στην ημερήσια διάταξη και οι τυποκτόνοι νόμοι για να πείθονται και οι πλέον ατίθασοι.

Η κρατική διαφήμιση και το αγγελιόσημο ήταν τα δύο μεγάλα πορτοφόλια που χρησιμοποίησε η εξουσία για να εξαφανίσει τα όποια ίχνη ανεξαρτησίας του Τύπου. Υπήρξε κι ένα τρίτο, αυτό των μυστικών κονδυλίων, αλλά αν καταπιαστούμε και με αυτό δεν θα μας φτάνει η Δομή για να αποτυπώσουμε αυτά που έχουν συμβεί.

Σε κάθε περίπτωση, ήταν σχεδόν αδύνατο να επιβιώσει μία ανεξάρτητη από το κράτος εκδοτική προσπάθεια, δίχως κρατική διαφήμιση. Φανταστείτε δύο επιχειρήσεις που η μία επιχορηγείται από το κράτος και η άλλη όχι. Με το καλημέρα έχουμε νόθευση του ανταγωνισμού. Αυτό όμως ήταν μία μικρή λεπτομέρεια για τις κυβερνήσεις. Η ουσία ήταν ότι ο Τύπος θα έπρεπε να ελέγχεται. Όλα τα υπόλοιπα, περί υγιούς ανταγωνισμού, ελεύθερης διακίνησης ιδεών, ήταν θέματα που ερχόντουσαν σε δεύτερη μοίρα.

Κι επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό, η εξουσία έκανε ένα μεγάλο δώρο στο συνδικάτο των δημοσιογράφων: Το αγγελιόσημο. Έναν φόρο υπέρ τρίτων που πλήρωνε η κοινωνία για να δημιουργηθεί έτσι ένα από τα πιο ισχυρά ασφαλιστικά ταμεία, ο ΕΔΟΕΑΠ. Προσέξτε, λίγο. Για να ανήκει κανείς στον παράδεισο των ασφαλιστικών ταμείων θα έπρεπε να είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών. Σε διαφορετική περίπτωση κινδύνευε να πέσει στην κατηγορία του ΙΚΑ. Τι σήμαινε αυτό; Το συνδικάτο έκρινε αν ένας δημοσιογράφος θα εξακολουθούσε να είναι μέλος του ή όχι. Αν θα διατηρούσε μέχρι το τέλος της θητείας του τα κεκτημένα του δικαιώματα ή αν θα έχανε το προνόμιο να ανήκει στο Ταμείο των Θεών.

Η ιστορία των Μέσων Ενημέρωσης δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Γι΄ αυτό δεν έχει αμφιβολία και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας. Για να διατηρήσει κανείς την ανεξαρτησία του στον χώρο των Μέσων Ενημέρωσης θα πρέπει να είναι ή τρελός ή πλούσιος και να το κάνει από χόμπι. Σε άλλη περίπτωση μπορεί να βρεθεί άσχημα μπλεγμένος.

Στην εποχή του διαδικτύου το κέρδος για την κοινωνία είναι ότι αύξησε τις πηγές της πληροφόρησής της. Η πληροφόρηση δεν περνάει οπωσδήποτε μέσα από ελεγχόμενα κανάλια. Κι αυτό είναι που δημιουργεί αναστάτωση τόσο στο κράτος όσο και στις υπηρεσίες του (παρακαλώ αυτό το υπηρεσίες να υπογραμμιστεί). Το μεν κράτος αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να κυνηγά τις ιδέες στο άπειρο του κυβερνοχώρου, οι δε δημοσιογράφοι ότι υπάρχουν και πιο ικανοί άνθρωποι να εκφράσουν τις απόψεις τους, οι οποίοι και δεν χρειάζονται την άδεια της εξουσίας για να γράψουν.  Δεν χρειάζεται να τους χρίσει κάποιος δημοσιογράφους, ούτε και να τους απειλήσει στην συνέχεια με διαγραφή από το σωματείο τους και σε απώλεια βασιλικών κεκτημένων.

Από την άλλη πλευρά το κράτος δεν παραιτείται εύκολα και μάλιστα από υποθέσεις που θεωρεί δικές του. Γι΄ αυτό και δεν αποκλείουμε μία νέα επίθεση από το κράτος και τις υπηρεσίες του. Μπορεί να είναι κάποιος νέος φόρος. Ή η θεσμοθέτηση της  υποχρέωσης σε κάθε άρθρο να υπάρχει  από κάτω και το αποτύπωμα του συντάκτη του. Οι κρατιστές έχουν χιλιάδες τρόπους για να ελέγχουν τα πάντα. Και στην περίπτωση του internet δεν θα το βάλουν εύκολα κάτω. Όταν έχουν μάθει να ζουν λεηλατώντας μυστικά κονδύλια και πουλώντας «προστασία» στο κράτος από την ελευθεροτυπία, δεν θα εγκαταλείψουν τόσο εύκολα την μάχη…

Πηγή:www.capital.gr