Ακούω τώρα τελευταία (ίσως και λόγω 21ης Απριλίου) αφελείς αλλά και πονηρούς να εκθειάζουν το καθετώς της Χούντας των συνταγματαρχών. Τότε που η δημοκρατία στην Ελλάδα ήταν ζητούμενο. Εγώ φυσικά δεν θα σας μιλήσω εκ μέρους αυτών που χάσαν τη ζωή και την υγεία τους στην εξορία και πολύ περισσότερο στις αίθουσες βασανιστηρίων, γιατί απλά το καθεστώς τους θεωρούσε επικίνδυνους για την ίδια του την υπόσταση.

Γιατί αισθάνομαι ότι δεν έχω δικαίωμα να μιλώ ως ειδικός για πράγματα που άλλοι υπέφεραν. Καλύτερα να μιλούν οι ίδιοι οι παθόντες.Φυσικά αυτά που θα σας περιγράψω ως προσωπικές εμπειρίες ενός δεκάχρονου επαρχιώτη μαθητή, δεν ήταν και ό,τι πιο σκληρό (σε σχέση με όσα πέρασαν οι αριστεροί και δημοκράτες πολίτες) αλλά παρόλα αυτά στιγμάτισαν την παιδική ψυχή.

Η ασφάλεια παντού, σε κάθε σύναξη, έστω και για πολιτιστικό λόγο, απαγόρευση εξόδου σε καθημερινή βάση, άδεια για επιτρεπόμενες ταινίες (πάντα πατριωτικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα), οι ομιλίες χαμηλόφωνες και χωρίς υπόνοια πολιτικού περιεχομένου , η μουσική χαμηλόφωνη και φυσικά όχι τα απαγορευμένα, σχολικές γιορτές με τα σύμβολα της χούντας στο φανελλάκι στη θέση της καρδιάς και τεράστια να δεσπόζουν στα σκηνικά των αιθουσών εκδηλώσεων, υποχρεωτικό κατηχητικό τα απογεύματα στις εκκλησίες, κούρεμα με την ψιλή, τηλεόραση και ραδιόφωνο με εμβατήρια και λογοκρισία, οι τυχεροί που είχαν οι οικογένειές τους καλό ραδιόφωνο ελληνόφωνο δελτίο της Deutsche Welle μήπως και μάθουμε κάτι, ο χωροφύλακας και ο αγροφύλακας ο τρόμος και ο φόβος του πολίτη, να μας τρέχουν -φυσικά υποχρεωτικά- να υποδεχθούμε με ενθουσιασμό τον δικατάτορα που επισκεπτόταν την περιοχή, να κοινωνήσουμε υποχρεωτικά, να εξομολογηθούμε υποχρεωτικά.

Και όλα αυτά ακριβώς για να είσαι μια ζωή φοβισμένος. Αυτά θυμάμαι από τη Χούντα. Και είναι μόλις σαράντα χρόνια πριν. Και ήταν υπέρ αρκετά για να καθορίσουν την παιδική ψυχή και να είμαι ξεκάθαρος για όλη μου τη ζωή: ΠΟΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ στον τόπο μας και οπουδήποτε αλλού. Όσο κι αν βλέπω τον ξεπεσμό της ανώριμης δημοκρατίας μας, την οποία υπηρετήσαμε ρηχά και ενίοτε με ιδιοτέλεια. Γιατί όσο κι αν με τη λειτουργία μας ως μεταπολιτευτική Ελλάδα, ως νεόπλουτοι της δημοκρατίας, πληγώσαμε τον ίδιο μας τον τόπο, τα όρια της δημοκρατίας μπορεί να μην τα ορίσαμε αλλά δεν την καταργήσαμε κιόλας. Αυτό είναι το … «ταμείο» που πρέπει να κάνουμε και να ξεκινήσουμε και πάλι με ενθουσιασμό, ενότητα και υπευθυνότητα.

Να χαράξουμε τα όρια της δημοκρατίας μας, να περιγράψουμε στους πολίτες τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και πάνω από όλα τον εθνικό μας στόχο. Που στην συγκεκριμένη περίσταση δεν μπορεί να είναι άλλος από την απεξάρτηση της χώρας από δανειστές και επάρχους. Όσα χρόνια κι αν πρέπει να αγωνιστούμε για κάτι τέτοιο. Ζητούνται λοιπόν πολιτικές προσωπικότητες που θα εμπνεύσουν ενθουσιασμό, ενότητα και υπευθυνότητα. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Αρκεί να ξεπεράσουν το ΕΓΩ τους.