Μια ακόμη πορεία διαμαρτυρίας για τους μετανάστες-απεργούς πείνας διοργανώθηκε το απόγευμα της Πέμπτης στην Ξάνθη από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για τους Μετανάστες. Μέλη της πρωτοβουλίας, φοιτητές και στελέχη του αντιεξουσιαστικού χώρου

Αρχικά πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην Πλατεία και πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Ξάνθης, υπό τη συνοδεία σχετική ισχυρής αστυνομικής δύναμης. Οι φήμες που υπήρξαν για την πιθανότητα να υπάρξει αντισυγκέντρωση από ακροδεξιές ή εθνικιστικές οργανώσεις, ενδεχομένως και ως αντίποινα για τα επεισόδια της Καβάλας, δεν επιβεβαιώθηκαν και όλα κύλησαν ειρηνικά.

Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται γι ατη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους μετανάστες απεργούς πείνας και ζητούν νομιμοποίηση των μεταναστών ενώ μοίρασαν σχετικά φυλλάδια. Παράλληλα, μέλη της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης διένειμαν φυλλάδια γύρω από τις θέσεις τους για το πανεπιστημιακό άσυλο, μετά τα γεγονότας της Νομικής Αθηνών

Η Ελένη Π. από την πρωτοβουλία Αλληλεγγύης ανέφερε:

«Διεκδικούμε μαζί με τους 300, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και κατοχύρωση ίσων πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Αυτή η μαζική απεργία πείνας αποτελεί απελπισμένη και αποφασισμένη μορφή απάντησης στις πρακτικές σε βάρος των μεταναστών τόσο της εξουσίας όσο και της κοινωνίας.

Σήμερα πραγματοποιούμε και εδώ στην Ξάνθη συγκέντρωση και πορεία διεκδικώντας την ακύρωση του σχεδίου για τη δημιουργία φράχτη στον Έβρο,  κατάργηση της Frontex, κλείσιμο των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης των  μεταναστών, άνοιγμα των συνόρων για όλους τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη μετακίνησης και δείχνουμε έμπρακτα σεβασμό και αλληλεγγύη μας στον αγώνα των 300 απεργών πείνας».

Το κείμενο που διανεμήθηκε για το φοιτητικό άσυλο ζητά τη διαφύλαξή του και γίνεται λόγος για επιθετικής κίνησης από την εξουσία στα πρόσφατα γεγονότα της Νομικής και επισημαίνεται μεταξύ άλλων: «. Αν και δεν πραγματοποιήθηκε μια επανάληψη του Πολυτεχνείου του ’95, η «στενή πολιορκία» της Νομικής και η επαπειλούμενη εισβολή της αστυνομίας, μετά από την άρση του ασύλου από τις πρυτανικές αρχές, αποτέλεσαν την ουσιαστική κατάλυση του. Ταυτόχρονα, επιχειρείται η αποδυνάμωση ή και η κατάργησή του στο νομικό επίπεδο, με το πρόσχημα της «κατάχρησής» του και της προστασίας που προσφέρει σε «παράνομες» πράξεις, σε μια περίοδο μάλιστα, που η ύπαρξή του υποτίθεται πως είναι «αχρείαστη», λόγω της «ωρίμανσης του δημοκρατικού πολιτεύματος».

Σε αυτό ακριβώς το σημείο μπαίνει και από την πλευρά του συστήματος ο χαρακτηρισμός του ως πανεπιστημιακού, ως ασύλου διακίνησης ιδεών, απογυμνώνοντάς το από το πραγματικό του νόημα. Το άσυλο δεν είναι ούτε ακαδημαϊκό, ούτε και ορίζεται στην ουσία του από κανένα νόμο. Είναι μια κατάκτηση κοινωνική, που ήρθε μέσα από τους αγώνες του ανταγωνιστικού κινήματος μέσα στην ιστορία και ιδιαίτερα μέσα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ‘73. Είναι μια κατάκτηση που απαγορεύει την επέμβαση της δημόσιας δύναμης σε ένα χώρο ζύμωσης, ανάπτυξης και δράσης του κινήματος.» αναφέρεται