Το Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης & οι παραγωγοί των ταινιών μας δίνουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ένα μεγάλο μέρος του.
Για όσους από εμάς είναι δύσκολο να βρεθούμε στη Θεσσαλονίκη, σ’ αυτή την γιορτή των ντοκιμαντέρ, η κινηματογραφική Λέσχη της ΦΕΞ παρουσιάζει 34 ταινίες δίνοντας μας τη δυνατότητα να δούμε όσες περισσότερες μπορεί ο καθένας και ζώντας μέρος αυτής της γιορτής.

έως και το Σάββατο 9 Απριλίου 2016
[18.00] στο Λαογραφικό & Ιστορικό Μουσείο Ξάνθης

Την Τετάρτη 6 Απριλίου 

ΖΩΝΗ Α 18.00 – 19.40
18:00-19:10 25 Χρόνια Χωρίς Σύνορα – The Untold Stories. / Γιάννης Μαυρογένης (69′)
Ένας μαθητής λυκείου που ονειρεύεται να δημιουργήσει τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ένας τοκετός υπό το φως των κεριών, ένας ασθενής που αρνείται να πάρει τη θεραπεία του για τον ιό HIV… 25 χρόνια δράσης αναβιώνουν μέσα από τις προσωπικές ανέκδοτες ιστορίες 25 ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των ανθρωπιστικών κρίσεων από το 1990 μέχρι σήμερα. 25 χρόνια γεμάτα εμπειρίες, προκλήσεις, αγωνίες, νίκες αλλά και απώλειες, από το Ιράκ μέχρι τη Δυτική Αφρική, και από την Αϊτή μέχρι τις Φιλιππίνες, ξεδιπλώνονται μέσα από τις προσωπικές, ανέκδοτες ιστορίες μελών των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που υπηρετούν την ανεξάρτητη ανθρωπιστική δράση όπου υπάρχει ανάγκη.

19:20-19:40 Σημαίες οι φοβερές της λευτεριάς. / Τάκης Σακελλαρίου (17′)
Το ντοκιμαντέρ Σημαίες οι φοβερές της λευτεριάς ανατρέχει σε μία κρίσιμη εβδομάδα για την Ελλάδα, στην περίοδο από τις 12 έως τις 18 Οκτωβρίου του 1944, ξεκινώντας από την πρώτη ημέρα της απελευθέρωσής της Αθήνας από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής. Η εβδομάδα αυτή, μεστή εκδηλώσεων αυθόρμητου λαϊκού ενθουσιασμού και πυκνών πολιτικών γεγονότων, αναπλάθεται με την εκφραστική αξιοποίηση οπτικοακουστικού υλικού από το Αρχείο της ΕΡΤ και το Πολεμικό Μουσείο. Ακόμη, επιχειρείται μια σύντομη αναδρομή σε καθοριστικά γεγονότα που προηγήθηκαν, ενώ υποδηλώνονται και όσα τραγικά ακολούθησαν την πρώτη εβδομάδα της απε- λευθέρωσης της Αθήνας.

Την Πέμπτη 7 Απριλίου

ΖΩΝΗ Α 18.00 – 21.15
18:00-19:25 Τα σημάδια του ουρανού. / Μάρω Αναστοπούλου (86′)
Στην απόμακρη Αμοργό οι άνθρωποι μοχθούν κι απολαμβάνουν τη ζωή με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Ο καπετάν Κωνσταντής και ο Λεωνίδας ο βοσκός έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή σε αυτή τη μικρή γωνιά της γης κι όμως δεν γνωρίζονται. Η καθημερινότητά τους καθορίζεται από μία κοινή παράμετρο: τα σημάδια τ’ ουρανού. Οι Αμοργιανοί κουβαλούν γνώσεις αιώνων για την πρόβλεψη του καιρού. Είναι τα σημάδια του ουρανού, οι άνεμοι, τα αστέρια, τα σύννεφα και η θάλασσα που τους μηνύουν για το αύριο. Ο αέναος κύκλος της ζωής είναι ο κύκλος των εποχών, της γέννησης και του θανάτου μα και μία διαρκής υπενθύμιση της απλής ομορφιάς που πλέει ανενόχλητη γύρω μας: κάθε μέρα ποτέ δεν είναι ίδια με την επόμενη.

19:30-19:55 Χασάν. / Κάκια Γκουδίνα (23′)
Πρόκειται για τη σκιαγράφηση του προφίλ του Χασάν, ενός νέου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του στον πόλεμο, μέσα από τις μαρτυρίες τριών ανθρώπων που έζησαν μαζί του, πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο αδερφός του Χασάν, ο Αντνάν, ο Αμπντούλ, παιδικός φίλος του Χασάν, και ο Αχμέντ, ο άνθρωπος που τον ανέσυρε νεκρό. Μέσα από τις μαρτυρίες τους, ανακαλύπτουμε τον Χασάν και τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο στη Λιβύη. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει αρχειακό υλικό από τον πόλεμο, αλλά και προσωπικά αρχεία του ίδιου του Χασάν.
20:00-21:05 FACK MSUV/ Το μουσείο ως κοινό / και το κοινό ως μουσείο. /Στέφανος Μονδέλος (65′)
Στις 30 Ιουνίου 2014 περισσότεροι από 80 καλλιτέχνες, επιμελητές, ερευνητές, ακαδημαϊκοί και πολίτες συγκεντρώθηκαν για μία εβδομάδα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Νόβι Σαντ της Σερβίας για την επιτέλεση του μουσείου ως κοινού. Η ονομασία της εκδήλωσης FACK MSUV προκύπτει από το συνδυασμό των ονομάτων του μουσείου (MSUV) και της πρωτοβουλίας που πρότεινε την εκδήλωση (FACK). Σκοπός της εκδήλωσης ήταν η προσωρινή «απελευθέρωση» του μουσείου, ώστε να καταστεί ανοιχτό και ελεύθερα προσβάσιμο για χρήση από την τοπική και διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα χωρίς τον καθιερωμένο θεσμικό ιεραρχικό έλεγχο. Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τη διαδικασία και τα δρώμενα της εκδήλωσης επιχειρώντας να επανεξετάσει/επανεκτιμήσει την εμπειρία της συμμετοχής. Είναι δυνατόν η επιτέλεση του μουσείου ως κοινού να μετασχηματιστεί σε επιτέλεση του κοινού ως μουσειακού είδους;

ΖΩΝΗ Β 21.15 –
21:15-22:15 Η δεύτερη ευκαιρία. / Μενέλαος Καραμαγγιώλης (61′)
«Βγαίνεις στο προαύλιο. Στο ένα παγκάκι κάποιοι κρατούμενοι συζητάνε για το πώς θα παρανομήσουν, όταν θα βγούνε, δίχως να τους πιάσουν. Στο άλλο μιλάνε για πρέζα, στο παρ’ άλλο μιλάνε για τα καλάσνικοφ και ξαφνικά διακρίνεις εκεί πέρα πίσω, ένα τεράστιο Λιθουανό μαζί με κάνα-δυό παραπλήσιους τύπους να παίζουνε σκάκι…», αφηγείται ένας κρατούμενος δάσκαλος μουσικής στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα. Υπάρχει στην αληθινή ζωή μια δεύτερη ευκαιρία; Ένας έφηβος από τη Λιθουανία βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές ανηλίκων μιας άγνωστης χώρας που δεν έχει ξαναδεί, ούτε μιλάει τη γλώσσα της. Ή θα μείνει στο κελί του παραιτημένος ή θα βρει τρόπο να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του. Στο σχολείο της φυλακής θα προσπαθήσει να μάθει ελληνικά, να ανακαλύψει τα κρυμμένα ταλέντα του κι ίσως μια μέρα να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο. Θα τα καταφέρει; Για τρία χρόνια μέσα από τη φυλακή παλεύει να πετύχει αυτούς τους άπιαστους στόχους καθώς η κάμερα αποτυπώνει την αγωνία του να ξαναρχίσει τη ζωή του από την αρχή.
22:20-23:15 Εγώ… το πρόβλημα. / Αλέξανδρος Μάρκου (53′)
Πριν από μια δεκαετία, τουλάχιστον 500 παιδιά (στην πλειοψηφία τους Ρομά αλβανικής καταγωγής, τους οποίους είχε μαζέψει η αστυνομία από τα φανάρια λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες) εξαφανίστηκαν από το ίδρυμα Αγία Βαρβάρα στην Αθήνα. Ο Νίκος, ο Άλεξ και ο Τόνι, οι ήρωες του ντοκιμαντέρ, ήταν μεταξύ αυτών των παιδιών. Η ταινία εστιάζει στη σημερινή ζωή αλλά και στο παρελθόν αυτών των συνανθρώπων μας, που δεν γνώρισαν τις οικογένειές τους ή που τους πούλησαν οι ίδιοι οι γονείς στους σύγχρονους δουλεμπόρους, οι οποίοι με τη σειρά τους τούς εξανάγκαζαν να ζητιανεύουν στα φανάρια. Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει πώς μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά χωρίς οικογένεια στους δρόμους και στα ιδρύματα, πώς ζουν σήμερα και τι προβλήματα αντιμετωπίζουν.

Την Παρασκευή 8 Απριλίου

ΖΩΝΗ Α 18.00 – 21.15
18:00-18:45 18:00-18:30 Μάνες και κόρες / Mothers and Daughters / Μαρία Νικολάου (28′)
Τον Ιούλιο του 1936, τότε που ανοίγει το Χαρέτσι για την αγορά των κουκουλιών, ξεκινά η μεγάλη απεργία των σηροτρόφων και των μεταξεργατριών στην περιοχή του Σου- φλίου. Κρατά περίπου 10 μέρες. Ξεσηκώνεται όλη η επαρχία. Οικογένειες ολόκληρες έρχονται στο Σουφλί. Κατασκηνώνουν στην κεντρική πλατεία. Η εργατική βοήθεια μοίραζε ψωμιά, κουλούρια και 50 δράμια τυρί. Υπήρχαν και πλούσιοι άνθρωποι που τα διέθεσαν όλα. Μέρα-νύχτα η πλατεία γεμάτη. Το σύνθημα «100 ή θάνατος» (100 δραχμές η τιμή αγοράς ανά κιλό των κουκουλιών). «Μεροκάματο αύξηση, νερό και καλύτερες συνθήκες» για τις μεταξεργάτριες. Έντονη αγωνιστική διάθεση και η Πνύκα ανοιχτό βήμα για όλους. «Τις αγορεύειν βούλεται».

19:00-20:15 Μόνος ή Αλληλέγγυος; /Χρύσα Τζελέπη, Άκης Κερσανίδης (73′)
Η μοναξιά δεν είναι απλά ένα υπαρξιακό ζήτημα αλλά αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν στα χρόνια των Μνημονίων. Η αλληλεγγύη ήρθε ως απάντηση στην κοινωνική απομόνωση. Το ντοκιμαντέρ για το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης στην Θεσσαλονίκη ξεκινά από τη βασική αφορμή της δημιουργίας του, την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών το 2011. Στη συνέχεια μέσα από τις μαρτυρίες ασθενών και μελών του ΚΙΑ αποτυπώνει τον αποκλεισμό από το δικαίωμα στην περίθαλψη. Το ιατρείο εν μέσω της χειρότερης ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνει η Ελλάδα εξυπηρετεί τις ανάγκες πολιτών, μεταναστών και ελλήνων που βρήκαν κλειστές τις πόρτες του συστήματος Υγείας. Παράλληλα διερευνά το αν η αλληλεγγύη ως πρακτική «μεταγγίζεται» μέσα από τις δομές αυτές στην κοινωνία.

20:20-21:15 «Καλημέρα γειτόνισσα…» / Τάνια Χατζηγεωργίου (59′)
Δεκαοχτώ ναυτικά μίλια ανατολικά της Αμοργού, βρίσκεται το Κίναρος. Μία νησίδα του Αιγαίου πελάγους, στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσων. Tρεις άνθρωποι, ένας τόπος, ένα όνειρο. Η Ρηνιώ δίνει μια υπόσχεση να μην αφήσει τον τόπο που γεννήθηκε μόνο του. Στο «ταξίδι» της επιστροφής την ακολουθεί ο άνδρας της και ο γιος της. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια.. Ο φακός παρατηρεί την καθημερινότητα και τον αγώνα της Ρηνιώς να κρατήσει ζωντανά τα χώματα όπου γεννήθηκε και περπάτησαν οι άνθρωποι της.
Μια προσπάθεια της σκηνοθέτριας να καταγράψει μέσα από τη δική της ματιά, ενσωματώνοντας την κάμερα στη σχέση της με την πρωταγωνίστρια και να αφήσει τα γεγονότα να κυλήσουν μέσα σε πραγματικό χρόνο.

ΖΩΝΗ Β 21.15 –
21:15-21:45 Το πεδίον του Άρεως, η γιαγιά Νισά και ο Αλή. /Άγγ. Κοβότσος, Αννέτα Παπαθανασίου, Αντ. Τολάκης (27′)
Η γιαγιά Νισά ήρθε από το Ιράν με άλογο. Ο Αλή, διερμηνέας από το Αφγανιστάν, έρχεται στην Ελλάδα για δεύτερη φορά κυνηγημένος από τους Ταλιμπάν.
Ο 17χρονος Ζεκρολά θέλει να φτάσει στην Ευρώπη από τα βορεινά σύνορα της χώρας. Όλοι με ένα κοινό θέλω: να σωθούν και να ζήσουν. Τρεις σκηνοθέτες συναντιούνται και κινηματογραφούν αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους, που αναζήτησαν την ειρήνη στο κέντρο της Αθήνας εδώ στο πάρκο που φέρει το όνομα του θεού του Πολέμου: το Πεδίον του Άρεως.

21:45-23:35 Ο Βυσσινόκηπος, ο Μίκυ Μάους και ο Νίκος Καραθάνος. / Ηλίας Γιαννακάκης (110′)
Ο Νίκος Καραθάνος αποτελεί την πιο ιδιαίτερη περίπτωση στο ελληνικό θέατρο των τελευταίων δέκα χρόνων. Στον Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ από την πρώτη μέρα των προβών τόνισε στα μέλη της ομάδας του ότι θα επιχειρήσουν να οδηγηθούν σε «…. κάποιες βίαιες σκηνές παιδικών αναμνήσεων με στόχο μια ομορφιά…». Ο Ηλίας Γιαννακάκης και η Αποστολία Παπαϊωάννου βρέθηκαν με τις κάμερές τους στο χώρο των προβών του Βυσσινόκηπου από την πρώτη κιόλας μέρα. Κυριολεκτικά από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το χτίσιμο μιας σπουδαίας και συγκινητικής παράστασης. Έχοντας κατακτήσει μια μεγάλη οικειότητα με τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα του, καθώς δύο χρόνια νωρίτερα είχαν φτιάξει την ταινία για την Γκόλφω που είχε ανέβει από την ίδια ομάδα στην Επίδαυρο, μεταφέρουν στο θεατή μια ανεπανάληπτη εμπειρία καλλιτεχνικής δημιουργίας.