Γιορτάζουν-λέει-τα 40 χρόνια της Πολυτεχνικής Σχολής και του Δ.Π.Θ γενικότερα. Επειδή διάβασα μερικά ονόματα , που μου είναι τελείως αδιάφορα και που δεν έχουν καμιά σχέση με τα πρώτα βήματα-μπουσουλίσματα-της δικής μας Π.Σ.Ξ., θα μου επιτρέψετε να γράψω μερικά εδώ, έτσι για την ιστορία. Κάποτε αυτές και αυτοί ήταν η Πολυτεχνική σχολή μας.

Διαμαντίδης  Δημήτρης (ένα διάστημα αυτός ήταν όλη η Π.Σ.Ξ., εκεί στην στοά-εννοώ στοά από καταστήματα, μην πάει αλλού ο νου σας-στην Θεσσαλονίκη (Χρυσικοπούλου);
Και Λεκίδου Μαρίτσα (η πρώτη Γραμματέας της Σχολής)

Τον Δεκέμβρη του 1974 έγιναν εξετάσεις στην Ξάνθη με καμιά εκατοστή υποψήφιες/ους (εκείνη την μέρα έπαιζαν Ελλάδα-Γερμανία και νομίζω το αποτέλεσμα ήταν 1-1). Μετά από μερικές μέρες-στις 8/12-έγινε το δημοψήφισμα. Σ αυτές τις εξετάσεις-που τις διεξήγαγαν ο Λυσίμαχος Μαυρίδης, Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής τότε του Δ.Π.Θ., και ο Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος, καθηγητές και οι δύο στο Α.Π.Θ. Ο Μαυρίδης δεν ζει πλέον.

Προσελήφθηκαν 12 γυναίκες και 2 άντρες (εμού συμπεριλαμβανομένου).
Και υπήρχαν και μερικοί βοηθοί (Γούναρης, Μαυροειδής,ο Γιώργος ο Κοκκινίδης, ο Χρήστος Κάλφας, Πέτρος Βάρβογλης, φυσικά ο Διαμαντίδης, η Χριστίνα Ρούτση,ο ΒασίληςΜαρκόπουλος(για τον θείο Βασίλη πρέπει να γραφεί ένα ιδιαίτερο κομμάτι, η παρουσία του και η προσφορά του στην Ξάνθη ήταν μεγάλη), Ιωάννου)-σίγουρα ξεχνάω κάποιες/ιους.

Για τον Θωμά τον Βουγιουκλή θα γράψω ιδιαίτερα εδώ. Ηταν πρόεδρος της ΦΕΞ την χρονιά που η τελευταία έκλεινε τα 25 της χρόνια και μέσα σε απέραντες δυσκολίες καταφέραμε να τα γιορτάσουμε με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια.

Τα άλλα πρόσωπα που την λειτούργησαν την σχολή σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, με 3-4 επισκέπτες καθηγητές από Θεσσαλονίκη, ήταν:

Ασβεστά Ουρανία, Κωφίδου Εφη, Καραγεωργίου Φανή, Κωνσταντινίδου Αφροδίτη και Κλεονίκη,Χατζηγιαννάκη Αλίκη,Χατζηιωαννίδου Πόπη, Ανδρουτσοπούλου Πόπη, Σακαλή Σούλα, Κονδύλη Ρούλα, Σιδηροπούλου Αθηνά,Γερακίνα (δεν θυμάμαι δυστυχώς επώνυμο), ο Κώστας Λυγερός (που δεν είναι πια μαζί μας )και εγώ.

Από τους καθηγητές (πέρα από τους 2 που ανέφερα) ήταν ένας χημικός (δεν θυμάμαι το όνομα του) και ο εξαίρετος Νίκος Παναγιωτόπουλος, του οποίου η προσφορά ήταν ευρύτερη της διδασκαλίας του.
Επί πλέον υπήρχε και ένας δάσκαλος σχεδίου (ονόματι Βασιλειάδης), όπως και δασκάλες ξένων γλωσσών (Φωνάζογλου Δέσποινα (αγγλικά) και η Κούλα Καρούλια (γαλλλικά)-η οποία μας βοήθησε και στην ΦΕΞ σε πάρα πολλές εκδηλώσεις)

Ολοι αυτοί, από διαφορετικά πόστα,ήταν ο θεμέλιος λίθος της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης. Τους αξίζει μία αναφορά, γιατί σε εκείνες τις δύσκολες συνθήκες. κατάφεραν να την λειτουργήσουν και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της. Δυστυχώς ακολούθησε και αυτή (η Π.Σ.Ξ) την μοίρα όλων των ελληνικών ΑΕΙ. Κυριάρχησε εντός της ένας απέραντος μικρομεγαλισμός, καμία ή ελάχιστη σχέση με την τοπική κοινωνία και τα προβλήματα της και για αρκετούς (κυρίως καθηγητές) ,προθάλαμος για τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας. Πολλοί απ αυτούς ήταν οι καλύτεροι πελάτες της Ολυμπιακής τότε (εξ ου και μια έκπτωση που είχαν στα εισιτήρια).

Οι πρώτοι φοιτητές που θα μαζευτούν-απ ότι μαθαίνω αυτές τις μέρες-αυτούς βρήκαν όταν ήλθαν εδώ, σε μια περιοχή άγνωστη  και ανεξερεύνητη ακόμη, απ αυτούς δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες-όχι μόνο διδακτικές-και μ αυτούς έκαναν παρέα τον πρώτο καιρό, μια που η συντηρητική κοινωνία της Ξάνθης τους έβλεπε με μισό μάτι.

Εσείς λοιπόν που θα γιορτάσετε αυτές τις μέρες τα 40 χρόνια έχετε υποχρέωση απέναντι σε όλες και όλους αυτούς, μιας μικρής-έστω αναφοράς- και αφήστε τους Πρυτάνεις και Περιφερειάρχες να γράψουν την δική τους ιστορία. Η μνήμη αξίζει στους ταπεινούς.

Σ.Σαρακενίδης