Εν αναμονή της “άνοιξης”, και εν είδει  ανάπτυξης και πολυπόθητης κερδοφορίας παραμένει η ΣΕΚΑΠ, μπαίνοντας ήδη στον δεύτερο χρόνο λειτουργίας της από τον γνωστό επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη. Τα όποια σημάδια έρχονται απο διάφορους παράγοντες της καπνοβιομηχανίας κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι και δεν δημιουργούν ευχάριστο κλίμα στους εργαζόμενους

Εργατικές διαφορές, που ενίοτε καταλήγουν στις αίθουσες των δικαστηρίων, δικαιώνοντας πότε τη μια πλευρά πότε την άλλη, καταδικάζοντας όμως σίγουρα την εταιρεία και το κύρος της, σοβαρά  προβλήματα λειτουργικότητας λόγω μείωσης έμπειρου προσωπικού και πιθανολογούμενης μηχανολογικής υποβάθμισης του εργοστασίου, εμπορικές αποδόσεις σε ελεύθερη πτώση- τουλάχιστον στην εγχώρια αγορά-, σε αρνητικό ρεκόρ μεριδίου εγχώριας αγοράς… Είναι μερικά από τα στοιχεία  που απομακρύνουν ακόμα και τα πιό αισιόδοξα “χελιδόνια” από το Πετροχώρι αν και με την ιδιωτικοποίηση είχε δημιουργηθεί κλίμα ευφορίας και αισιοδοξίας

Και η άνοιξη αργεί..Επιστρέφει όμως ο φόβος για το άγνωστο, η μοίρα των εξαρτούμενων οικογενειών, η αγωνία για τον τόπο, με ένα εναλλακτικό εάν..
Τι θα συνέβαινε εάν:

– Η ΣΕΚΑΠ δεν γινόταν “σκακιέρα” εθνικών και τοπικών συμφερόντων;

– Δεν γινόταν πόλεμος με φαντάσματα και θερβαντικούς μύλους;

– Η πρωτοπορία μας αναγόταν στην επιλογή του “μεγαλύτερου ανατολικού κινδύνου” (ο οποίος αν δεν έχει γίνει κάποιοι λάθος είχε καταθέσει δεσμεύσεις για τις θέσεις εργασίας και το ύψος των μισθών) ο οποίος αφενός δεν θα είχε ούτε την πολυτέλεια να αφήσει το «μαγαζί» να μαραζώνει αλλά αφετέρου αποτελούσε και έναν από τους καλύτερους πελάτες της ΣΕΚΑΠ όπως η SEBA. Φυσικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, για ευνόητους λόγους  θα είχε διαρκώς από πάνω του να επικρέμαται ένας πέλεκυς, καθώς η αμφισβήτηση για τις προθέσεις του θα ήταν διαρκής, σε αντίθεση με την ευφορία που δημιούργησε η έλευση Ιβάν Σαββίδη με τις φήμες που τον συνόδευαν.

– Θα αποτελούσε εφαλτήριο για περισσότερες επενδύσεις από τη γείτονα χώρα, με ευεργετικές συνέπειες στην οικονομία αλλά και τις κοινωνίες των δυο χωρών, και όχι ένα ακόμα παράδειγμα της ιστορικής διστακτικότητας και ασυμφωνίας σε οποιαδήποτε επίπεδο επαφής μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας;

Σε κάθε περίπτωση , ήταν μια δύσκολη κίνηση για όποιον θα την αποφάσιζε με το πατριωτικό βάρος που ενδύθηκε η υπόθεση από κάποιους για να διευκολυνθούν οι όποιες αποφάσεις. Αλλά η ενόχληση στην περιοχή από τους γείτονες ήταν πάντα επιλεκτική…

Όλα αυτά βέβαια κατά το υποθετικό εάν της εναλλακτικής ιστορίας, η οποία αν μη τι άλλο μας προσφέρει τροφή για σκέψη και διαλογισμό, κατά τις βαριές και κρύες μέρες (και νύχτες) του επερχόμενου πραγματικού αλλά και αλληγορικού χειμώνα..

Aναδημοσίευση: Εφημερίδα Τόλμη της Θράκης