Συνηθίζουμε να αποκαλούμε τα Χριστούγεννα γιορτή αγάπης, προσφοράς και ελπίδας. Η καθημερινή μας πραγματικότητα όμως επιχειρεί να μας διαψεύσει: συνάνθρωποί μας απανθρακώνονται από ξυλόσομπες, πεθαίνουν από αναθυμιάσεις μαγκαλιού, από το κρύο, από ασιτία, από αιθαλομίχλη, από εξάντληση ή βάζουν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους…

Στις εκκλησίες ακούμε:

• «Μὴ καυχᾶσθε καὶ μὴ λαλεῖτε ὑψηλὰ εἰς ὑπεροχήν, μηδὲ ἐξελθέτω μεγαλορρημοσύνη ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν. Μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ».  Δηλαδή μην κομπάζετε αλλαζονικά για την υπεροχή σας, τη σοφία σας, τη δύναμή σας ή τον πλούτο σας. Κι όμως μας βομβαρδίζει η τηλεόραση από τη μια με τις δηλώσεις του Πάγκαλου που τα έφαγε μαζί μας, αλλά συνεχίζει να τα τρώει μόνος του κάνοντας έξοδα για ρεβεγιόν που υπερβαίνουν το όριο της ετήσιας διαβίωσης μιας οικογένειας, ή του Λιάπη που σε μια βδομάδα εξωτικών διακοπών ξόδεψε όσο το στεγαστικό μας δάνειό από την τράπεζα, ή της Τζοχατζοπουλικής συντροφίας (ή καλύτερα συμμορίας) που έχασε τον λογαριασμό στις μίζες!!
• «Κύριος πτωχίζει καὶ πλουτίζει, ταπεινοῖ καὶ ἀνυψοῖ.  Ἀνιστᾷ ἀπὸ γῆς πένητα, καὶ ἀπὸ κοπρίας ἐγείρει πτωχόν, τοῦ καθίσαι αὐτὸν μετὰ δυναστῶν λαοῦ, καὶ θρόνον δόξης κατακληρονομῶν αὐτοῖς». Δηλαδή ο Κύριος μπορεί να κάνει κάποιον πλούσιο ή πτωχό, ταπεινό ή σπουδαίο. Μπορεί να σηκώσει από τη γη ή την κοπριά τον φτωχό και να του παραδώσει τον θρόνο που κατείχαν μέχρι τώρα οι δυνάστες του λαού. Και όμως οι δυνάστες «δεν καταλαβαίνουν Θεό», που λέει ο λαός μας, και συνεχίζουν άπληστα να μαζεύουν όλο και περισσότερο πλούτο. Τώρα έβαλαν στο μάτι και τα σπίτια του κοσμάκη.
• «Τόξον δυνατῶν ἠσθένησε, καὶ οἱ ἀσθενοῦντες περιεζώσαντο δύναμιν. Πλήρεις ἄρτων ἠλαττώθησαν, καὶ οἱ πεινῶντες παρῆκαν γῆν». Αλλά ούτε και την προειδοποίηση του εκκλησιαστικού λόγου λαμβάνουν υπ’ όψιν: το τόξο των δυνατών έγινε αδύναμο και οι αδύναμοι απέκτησαν δύναμη. Όσοι είχαν πολλά έμειναν με λίγα και εκείνοι που πεινούσαν κάρπισαν τη γη.
• Αλλά αντιθέτως ζητούν και τη ψυχή μας για να χορτάσουν: «αὐτοὶ δὲ εἰς μάτην ἐζήτησαν τὴν ψυχήν μου».
• Λογική λοιπόν συνέπεια της αφροσύνης των ισχυρών (των δυναστών):    «παραδοθήσονται εἰς χεῖρας ῥομφαίας μερίδες ἀλωπέκων ἔσονται…ἐνεφράγη στόμα λαλούντων ἄδικα». Θα παραδοθούν εις χείρας ρομφαίας, θα γίνουν τροφή στα θηρία. Δηλαδή  θα πάψη η αδικία και θα επιβληθεί νέμεσις.

Αποσπάσματα ψαλμός του Δαυίδ (νο 62),  ᾨδὴ Βασιλειῶν Α’, Κεφ. Β’.

Δημήτρης Αδαμίδης