Με την Κριστίνα Χέντρικς, τον Μπεν Μέντελσον, την Σέρσε Ρόναν, την Εύα Μέντες και τον Ματ Σμιθ στο καστ, ο Ράιαν Γκόσλινγκ κάθεται για πρώτη φορά στην σκηνοθετική καρέκλα, αφηγούμενος την ιστορία της Μπίλυ, μιας ανύπαντρης μητέρας με δυο παιδιά, που μοιάζει να παγιδεύεται σε έναν σκοτεινό, φανταστικό κόσμο,..όταν ο έφηβος γιος της ανακαλύπτει μια μυστική δίοδο προς μια κρυμμένη πόλη κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Για να επιβιώσουν, θα πρέπει μαζί να αντιμετωπίσουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Με μια πλοκή που μοιάζει να έχει βγει από μια νοσηρή φαντασία, και με τις πρώτες εικόνες να δείχνουν πως ο Ντέβιντ Λιντς αποτελεί ακόμα σημείο αναφοράς, ο Ράιαν Γκόσλινγκ εξηγεί παρακάτω – στο επίσημο σημείωμα σκηνοθέτη – τους λόγους που τον οδήγησαν να γυρίσει την πρώτη του αυτή ταινία, οι οποίοι κυρίως περιστρέφονται γύρω την πόλη-φάντασμα του Ντιτρόιτ που πρόσφατα ενέπνευσε και τον Τζιμ Τζάρμους στο «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί».

«Η ταινία κατά κάποιο τρόπο ήταν ένα δώρο που προήλθε από όλους τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω δουλέψει τα τελευταία χρόνια. Μεταξύ της ρεαλιστικότητας του Ντέρεκ Σίανφρανς και των ονειρικών λήψεων του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, νιώθω οτι ταλαντεύομαι κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δυο άκρα, γιατί και οι δικές μου ευαισθησίες σαν δημιουργού βρίσκουν αντίκρυσμα κάπου εκεί.

Την περίοδο που δούλευα στους «Αιδούς του Μαρτίου» του Τζορτζ Κλούνεϊ, κατάφερα να δω το Ντιτρόιτ και να περάσω κάποιες μέρες εκεί, ένα μέρος που κυριολεκτικά ζει ανάμεσα σε αυτές τις δυο πραγματικότητες.

Αν και για λίγες μέρες εκεί, η πόλη αυτή με επηρέασε. Βρισκόταν στα όρια της χρεωκοπίας, με σχεδόν 40 μίλια εγκαταλειμένων γειτονιών και σε όσες υπήρχαν κάτοικοι, ήταν γονείς που προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε δρόμους όπου γύρω τους καιγόντουσαν μισογκρεμισμένα σπίτια.

Το Ντιτρόιτ ήταν ο τόπος γέννησης του «Μοντέλου Τ» και της Μοτάουν. Κάποτε ήταν σχεδόν συνώνυμο του Αμερικανικού Ονείρου, μα τώρα αυτό το όνειρο για τις οικογένειες που συνεχίζουν να μένουν εκεί, έχει καταντήσει ένας εφιάλτης. Μα δεν παύει να υπάρχει αρκετό απόθεμα ελπίδας. Και αυτό από μόνο του μπορεί να εμπνεύσει τς συνειδήσεις. Και ήξερα οτι θα έπρεπε να κάνω κάτι εκεί πέρα.

Συνέχισα να επισκέπτομαι την περιοχή τον περασμένο χρόνο, προσπαθώντας να βρω ένα σημείο επαφής με τις περιοχές αυτές, πριν καταστραφούν εντελώς, και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι μια ιστορία που θα λάμβανε χώρα όχι στο Ντιτρόιτ, μα στο «Lost River», μια φανταστική πόλη με ένα φανταστικό παρελθόν.

Και πολύ εύκολα, τα περισσότερα στοιχεία της ιστορίας άρχισαν να αναδύονται. Μια οικογένεια χάνει το σπίτι της, ένα μυστηριώδες μυστικό κάτω από την επιφάνεια και κάπως έτσι παίρνοντας δάνεια από τις οικογενειακές ταινίες φαντασίας της δεκαετίας του ’80, με τις οποίες μεγάλωσα, κατάφερα να ανασύρω στην επιφάνεια τις μνήμες μου.

Με αυτό τον τρόπο, το «Lost River» άρχισε να παίρνει μορφή μέσα μου σαν ένα σκοτεινό παραμύθι με την πόλη ως μια δύστυχη νεαρή κοπέλα και τους διάφορους χαρακτήρες ως σπασμένα κομμάτια ενός ονείρου, που προσπαθούν να ενωθούν ξανά.»

Πηγή : e-go.gr