Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010, Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ και έχουμε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την ανακοίνωση των υποψηφίων Περιφερειαρχών. Η κυβέρνηση έχει προβλήματα. Το κόμμα έχει προβλήματα. Το πρώτο μνημόνιο είναι εδώ.

Το πρωί όλοι είναι «μαζεμένοι» μαζί μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Ο δημοσιογράφος κ. Φελέκης έχει προαναγγείλει στον «Κόσμο του Επενδυτή» την αντικατάστασή μου από τον Καρχιμάκη. Φυσικά δεν το διάβασα, σε αντίθεση με όλους τους άλλους «μαζεμένους» απέναντί μου.

Κάποια στιγμή ο ΓΑΠ αποφασίζει ότι πρέπει να μου το πει. Μου το ανακοινώνει. Περπατάμε σχεδόν μια ώρα στο προαύλιο του ΣΕΦ. Μου ανακοινώνει ότι θα γίνω αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης. Ποιος νοιάζεται … Είναι αποφασισμένος. Καταλαβαίνω ότι η ανανεωτική πνοή για το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει. Ένα βήμα πίσω στη μετατροπή του σε ένα σύγχρονο κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας.

Μπαίνω στη Συνδιάσκεψη κάνω «τη δουλειά» μου. Το απόγευμα όταν τελειώνουμε πηγαίνω στο προσωρινό γραφείο του Γραμματέα, βάζω το μπλουτζίν μου, βάζουμε με την Ελίνα τα μπλουζάκια της συναυλίας των U2 από το προηγούμενο καλοκαίρι στο Ζάγκρεμπ, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο με την ασφάλεια του Γραμματέα και τους λέω “πάμε στο Ολυμπιακό Στάδιο”.

Σε όλη τη συναυλία των U2, πέρασε από μπροστά μου όλη η ζωή μου από το 1978 που πρωτοστήσαμε την ΠΑΜΚ στη Ξάνθη, μέχρι την καρέκλα της Ιπποκράτους. Και ιδίως το διάστημα από τον Ιανουάριο του 2010 που πρωτοσυνειδητοποίησα ότι τα εγγόνια μου πιθανόν να ντρέπονται για τον παππού τους που ήταν Γραμματέας του κόμματος στα χέρια του οποίου πτώχευσε η χώρα, μέχρι την αβεβαιότητα και την ανησυχία των ημερών εκείνων. Για μένα το ΠΑΣΟΚ τελείωσε εκεί.

Ποτέ δεν ένοιωσα ξανά το ΠΑΣΟΚ σπίτι μου. Έμενε το καθήκον απέναντι στην πατρίδα μου από την θέση που δεν είχα το σθένος να επιμείνω στην αρχική μου άρνηση προς τον Παπανδρέου να αναλάβω. Στο τέλος τραγουδήσαμε όλοι μαζί με τον Bono για αδελφοσύνη, αλληλεγγύη, ειρήνη, αγάπη. Ήταν μια πολύ ροκ μέρα. Τα δύσκολα είχαν μόλις αρχίσει.