Η Δημοκρατική Αριστερά, νέο κόμμα, χωρίς εκλογική επιβεβαίωση μέχρι τώρα, έχει να επιδείξει μόνο δημοσκοπικές ¨επιτυχίες”, που τελευταία μάλιστα την ανεβάζουν σε υψηλά για την εποχή-που λένε και οι μετεωρολόγοι-επίπεδα.

Η εποχή όμως διακρίνεται για την ξηρασία της και την ακινησία της. Οι αντικυκλώνες που κάποτε έρχονταν από την δύση σταμάτησαν κι αυτοί. Τώρα μόνο τα θλιβερά ταμ ταμ των χρηματοπιστωτικών κανιβάλλων αντηχούν καθημερινά, άλλοτε σε έντονο ρυθμό και άλλοτε σε funeral εκδοχή. Παρ όλα αυτά , μια που οι θεσμικές λειτουργίες είναι ακόμη σε χρήση-ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε-και μια απ αυτές πλέον είναι και η οιονεί λειτουργούσα δημοσκόπηση, έχει αρχίσει στα ενδότερα της κοινωνίας μια αναταραχή, σαν το γουργουρητό της κοιλιάς πρίν από την επίσκεψη στην τουαλέττα. Οι στερεότυπες εκφράσεις που κυριαρχούν στο ελληνικό δημοσιογραφικό στερέωμα, αυτά τα γουργουρητά τα διατυπώνουν συνήθως ως μετακινήσεις ψηφοφόρων.

Ως γνωστόν στην Ελλάδα οι ψηφοφόροι είναι ιδιοκτησία των κομμάτων-πολλοί είναι-και για να μετακινηθούν-σαν το βουνό όταν αντιληφθεί κάποιον Μωάμεθ-τρέχουν προς αναζήτηση άλλων πολιτειών, σαγηνευμένοι από “καθαρό λόγο”, “καθαρά χέρια” και ότι άλλο καθαρό κυκλοφορεί ή νομίζουν ότι κυκλοφορεί στην πολιτική αγορά. Μεταφέροντας όμως όλη την προηγούμενη νοοτροπία τους, των δικαιωμάτων για μας και των υποχρεώσεων για τους άλλους. Είναι τόσο κλασσικό αυτό, σαν την περίφημη ελληνική μύτη στην μυθολογία της ελληνικής ομορφιάς.

Φαίνεται πως δεν μπήκαμε ως πολίτες ακόμη για τα καλά στο νόημα της ευθύνης που αναλαμβάνουμε όταν πηγαίνουμε στην κάλπη. Μέχρι τώρα κυριαρχούσε η λογική “του δικού μας παιδιού”, του “έχουμε υποχρέωση” λόγω κάποιου διορισμού, ή ακόμη για την μνήμη του πατέρα ή του παππού που έπεσε στον Γράμμο, είτε στα πεδινά του, είτε στα ορεινά του. Ολο αυτό το θεατρικό δρώμενο φαίνεται πως έπεσε ηρωικά κι αυτό, μαζί με την ψευτοανάπτυξη, τους διορισμούς, την ποδοσφαιρική χροιά των εκλογών και τους πολιτικούς-αστέρες.

Μπήκαμε στο αστερισμό του “καθαρού” και “έντιμου”. Χαρακτηριστικά που φαίνεται ότι εκπέμπει η ΔημΑρ και γι αυτό, όχι μόνο δημοσκοπικά και αλλά και στην πραγματική ζωή,  πολλοί άρχισαν να την ερωτεύονται, καθένας για τους δικούς του λόγους. Είναι ένας έρωτας από συμφέρον; Είναι αυτό που λένε “από την πρώτη ματιά”; Η είναι μια προσπάθεια να τακτοποιηθούμε τέλος πάντων, πέρασαν και τα χρόνια; Οτι και αν είναι, σημασία ίσως έχει ότι συμβαίνει και οι ευθύνες αυτού του χώρου αυξάνονται περισσότερο από την κλασσική διατύπωση “αριστερά της ευθύνης”. Πρέπει να αρχίσει να αφηγείται (εδώ ταιριάζει αυτό), ότι η ζωή μαζί της δεν θα είναι τόσο ρόδινη. Θα έχει σκαμπανεβάσματα, θα έχει υποχρεώσεις και πάλι υποχρεώσεις, θα έχει αλληλεγγύη, συνειδητοποίηση του τι σημαίνει πολίτης, τι σημαίνει ισονομία, τι σημαίνει επί τέλους “να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο”. Για να μην έχουμε μετά βροχή από έκπληκτους.

Οι πολίτες-ψηφοφόροι πρέπει να αντιληφθούν οτι “οι μέρες κρασιού και λουλουδιών” έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Εχουμε μπροστά μας ανακατατάξεις και αναδιατάξεις των αναγκών και των προσδοκιών μας και γιατί όχι, μια ευκαιρία για ποιοτικώτερη επανένταξη μας στην ζωή. Η πολιτική έχει τα “συγκεκριμένα” τηςμέτρα, τις “κοκκινες γραμμές”της,αλλά έχει και την υποχρέωση να δείχνει στους ανθρώπους τον ανάλογο με την εποχή δρόμο. Και να το κάνει με προσήλωση, σαφήνεια και ευθύνη.
Τίποτα δεν είναι εύκολο σ αυτήν την πορεία, αλλά και τίποτα ακατόρθωτο. Δεν χρειάζεται να δείχνεις τον δρόμο, πρέπει να τον περπατάς μαζί με όλους.