Ειπώθηκε –και είναι σωστό- ότι το επόμενο βήμα στην ακολουθούμενη πολιτική των μνημονίων θα έχει την παρακάτω μορφή:

«…την απαλλαγή της χώρας απ το βάρος της απεχθούς συντεχνίας των συνταξιούχων άνω των 80 χρονών. Πρέπει όλοι να κατανοήσουν το βάρος που υφίσταται η πατρίδα με παροχές σε μια συντεχνία ανίκανων, που δεν προσφέρουν τίποτε και καταναλώνουν ένα σημαντικό κομμάτι του κοινωνικού πλούτου. Αυτό πρέπει να τελειώσει. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το πολιτικό κόστος πρέπει ν απαλλαγούμε απ το βάρος αυτής της θρασύτατης συντεχνίας. Χωρίς λαϊκισμούς, οι σοβαρές προτάσεις πρέπει να αφορούν μόνο τον τρόπο που θα γίνει αυτό: πρέπει να ρίχνονται σ ένα βάραθρο (για να γλυτώνουμε και τα έξοδα κηδείας) ή να χρησιμοποιούμε ενέσιμο μείγμα ευθανασίας; Να τους δίνεται η δυνατότητα εθελοντικής προσφοράς ή να επιβάλλεται η λύση με κάποιον μηχανισμό (θυμηθείτε τα έξοδα για να λειτουργήσει ο μηχανισμός).

Όποιος μιλήσει για απώλεια ζωών, είναι λαϊκιστής του χειρότερου είδους. Σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή για την πατρίδα, είναι πολυτέλεια να σκεφτόμαστε έτσι. Εκείνο που έχει σημασία είναι η μείωση των εξόδων και οι αλλαγές που από χρόνια έχει γίνει φανερή η αναγκαιότητά τους, όπως η καταπολέμηση των συντεχνιών, για τη σωτηρία της πατρίδας…».

Αν η λογική που αποπνέει το παραπάνω απόσπασμα σας φαίνεται υπερβολική, σκεφτείτε:
Σε πόσους θανάτους μεταφράζονται τα σημερινά μέτρα που λαμβάνονται;
Φυσικούς ή κοινωνικούς;
Ποιος είναι πιο φρικτός: ο κοινωνικός ή ο φυσικός θάνατος;
Υπάρχει όριο σε μια τέτοια λογική;

Γιώργος Παπανικολάου
22 Οκτώβρη 2011