Είναι ανάστατη η ΝΔ με το ηλεκτρονικό φιάσκο της εκλογής Προέδρου. Η Ντόρα δεν αποκλείει σαμποτάζ και νοθεία όπως στη δική της εκλογή, ο Μεϊμαράκης παραιτήθηκε, ο Παπαμιμίκος αναπολεί την εποχή που έφτιαχνε κερδοφόρες ΜΚΟ, ο Άδωνις είναι σε παροξυσμό, ο Τζιτζικώστας σκέφτεται να αγοράσει κι άλλες φόρμες για τα τηλεοπτικά σποτ. Ας αφήσουμε όμως την πλάκα. Ας αφήσουμε και το ίδιο το φιάσκο της εκλογής. Η προεκλογική περίοδος στη ΝΔ, κατέγραψε αποκαλυπτικά τι είναι η ΝΔ και ποιοί είναι η ΝΔ.

Λίγοι μήνες επίσημης ενδοκομματικής αντιπαράθεσης ήταν αρκετοί για να ανταλλαγούν κατηγορίες που δεν έχουν προσάψει ιδεολογικοί αντίπαλοι στο συντηρητικό κόμμα.

Στην ουσία αυτό είναι το πρόβλημα, πως επί δεκαετίες δεν υπήρχαν ιδεολογικοί αντίπαλοι γιατί δεν υπήρχε ιδεολογία στη ΝΔ. Το στελεχικό δυναμικό της ΝΔ αποτελείται από ένα τσούρμο συντηρητικών επαγγελματιών της πολιτικής που θέλουν κατά καιρούς να καταλάβουν τη δημόσια διοίκηση και την εξουσία. Όχι για να τη μεταρρυθμίσουν, αλλά για να επωφεληθούν με ντου στο Δημόσιο, το οποίο κατηγορούν αλλά στο οποίο έχουν βολέψει και τα δισέγγονά τους.

Είναι τραγική η αλήθεια της διαπίστωσης. Η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα, έχει ως μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο την εξουσία. Καμιά ιδεολογία. Γι’ αυτό και η εσωκομματική μάχη που διεξάγεται δεν έχει κανένα φίλτρο ευπρέπειας που να πηγάζει από ιδεολογικά οράματα. Ακονίζουν μαχαίρια και τσεκούρια, αλληλοκατηγορούνται, αφήνουν ο ένας για τον άλλο υπόνοιες ότι τα παίρνει και καταφεύγουν σε συνθηματικής κενοτυπίες που τους θέλουν όλους με την ανανέωση, την ενότητα, το όραμα και το μέλλον της Ελλάδας. Εμφανίζονται όλοι ως ο αντι-Τσίπρας αλλά στην πραγματικότητα δείχνουν ως βασικό και επικίνδυνο εχθρό τον κομματικό αντίπαλό τους.

Στην αντιπαράθεση για την Προεδρία που σαρώνει τον κομματικό μηχανισμό , ο οποίος στην πραγματικότητα λειτουργεί επετειακά για τέτοιες εκδηλώσεις χωρίς ουσία πολιτικής λειτουργίας, δεν υπάρχει κανένα ιδεολογικό στίγμα.  Ποιός είναι φιλελεύθερος, ποιός νεοφιλελεύθερος, ποιός λαϊκός δεξιός, ποιός ευρωπαϊστής. Γιατί απλώς δεν υπάρχει ιδεολογική βάση και διαφωνίες.

Σαράντα χρόνια μετά την ίδρυση της ΝΔ, τα στελέχη της, ακόμη και αυτοί που είναι υποψήφιοι Πρόεδρου, παραβλέπουν την ιδεολογία. Δεν είναι ούτε με τον Τζων Κέυνς, ούτε με τον Μίλτον Φρίντμαν, ούτε με τον Ομπάμα. Είναι με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τη Μπέσυ Αργυράκη, με το “ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία”. Με τον αντιαριστερισμό και το ψυχροπολεμικό τρίπτυχο “πατρίς θρησκεία οικογένεια” που δεν απαιτεί αναλύσεις, μόνο ποδοσφαιρική ένταξη και μίσος για  όποιον είναι αντίπαλος, ακόμη και τον εσωκομματικό αντίπαλο.

Η απομάκρυνση της ΝΔ από την εξουσία, η ανυπαρξία προσώπου που μπορεί να ενώσει για την ανακατάληψη της εξουσίας, ήταν λογικό πως θα δημιουργήσει φυγόκεντρες δυνάμεις και θα δείξει την ανυπαρξία ιδεολογικής βάσης και προβληματισμών. Μοιραία στο εσωτερικό της θα συνεχίσουν να αλληλοκατηγορούνται, να θυμούνται ο ένας τις αμαρτίες του άλλου, να απειλούν με διάσπαση και πού και πού να σιγοτραγουδούν Ρόμπερτ Ουίλιαμς για να δηλώσουν την πολιτική τους ταυτότητα. Ναι, η ταυτότητα της ΝΔ είναι ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.