Και ξαφνικά εκεί που είμαστε όλοι κρεμασμένοι το γκρεμό και κρατάμε το μοναδικό σκοινί που μπορεί (μπορεί δεν είναι σίγουρο κι αυτό) να μας σώσει, μας ρωτάνε:

Να το αφήσω ή θα κρέμεστε κι άλλο;

Οι πιθανότητες να αρχίσουμε κάποτε να σκαρφαλώνουμε πάλι προς τα πάνω-αφού χάσουμε μερικά κιλά-ήταν περιορισμένες αλλά υπαρκτές. Υπήρχαν κάποια σημάδια στον ορίζοντα που έδειχναν ότι ίσως , αν βάζαμε λίγη δύναμη όλοι μαζί, να διορθώναμε  κάποιες κινήσεις-βασικές όμως-, αν σταματούσαν αρκετοί να πατάνε στους ώμους των από κάτω, αν ο σκοινοκράτης και οι συν αυτό σοβαρεύονταν επιτέλους, κάτι να καταφέρναμε. Τώρα όμως δείχνει το πράγμα να ξεφεύγει από αυτήν την -ακραία αλλά με κάποιες προοπτικές-κατάσταση και ο πάτος του βαρελιού να έρχεται πιο κοντά.

Ξέρω πως πολλοί-αρκετοί πάντως-ίσως θεωρούν ότι αυτό είναι μια κάποια λύση. Στον πάτο του βαρελιού μπορεί να είναι γραμμένες λύσεις, που πρέπει να ξαναδιαβάσουμε και ξαναθυμηθούμε, αφού πρώτα τον καθαρίσουμε από τις ακαθαρσίες μας, που έπεφταν επάνω του τόσα χρόνια. Σαν την Αντιόχεια του Καβάφη, ψάχνοντας τον τέταρτο καλό-που δεν υπάρχει-μετά τον Ζαβίνα τον Γρυπό και Υρκανό-. Γιατί ένας που παρίστανε τον Ικανό-ποιους ξεγέλασε άραγε-αποδείχτηκε μόνο ένα κούφιο όνομα, ένα άδειο πουκάμισο. Φταίμε και μείς-ταπαμε αυτά-που ενώ κυλούσαμε τόσα χρόνια στην κατηφόρα,  χοροπηδούσαμε από χαρά κάθε φορά που μας έφερναν χάντρες και καθρεφτάκια-ολυμπιακούς αγώνες, ευρωπαϊκό πρωτάθλημα-. Τώρα όμως έχουμε παγιδευτεί για τα καλά. Το “ναι συνέχισε να κρατάς το σκοινί”, σημαίνει ότι σε συγχωρούμε-εσένα και τους άλλους τους προηγούμενους, τους κεφτεδοφάγους-αλλά κράτο το όπως και όσο μπορείς. Το “όχι” σημαίνει επιστροφή στο χαρούπι και στην αθάνατη και ηρωική φασολάδα. Πως τα καταφέραμε έτσι; Πως το λένε…ο ιστορικός του μέλλοντος…μέλλον θα υπάρχει φαντάζομαι και ιστορικοί. Τώρα υπάρχει μόνο ιστορία.

Θυμάμαι την φράση από την ταινία “το κανόνι και τ αηδόνι”, όταν το μπουκάλι λάδι που έδωσε ο Ιταλός διοικητής της Ερμούπολης, για να λαδωθεί το ρόλοι της πλατείας-σαν το δικό μας εδώ-και να λειτουργήσει ξανά….κατέληξε από χέρι σε χέρι μια σταλιά και φυσικά έπεσε ηρωικά στην φασολάδα της οικογένειας του υπεύθυνου του λαδώματος. Που πήγε λάδι” αναρωτιόνταν ο Ιταλός και όλοι οι-υπο εποπτεία-Ελληνες εν χορώ εκραύγαζαν “Κύριοι η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει”.