Τις τελευταίες μέρες, αναλύουμε διαρκώς το σκηνικό που επικρατεί γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις προθέσεις και τη στρατηγική που, ακόμη, δεν έχει εκδηλωθεί  στο εσωτερικό του πιο ισχυρού παίκτη ! Αρκετά σημαντική σημειολογική παρατήρηση είναι πως όταν οριστικοποιήθηκαν οι εκλογές,  η Α. Μέρκελ είπε στην Ν. Ρούσεφ  ότι «η παραίτηση Τσίπρα  είναι μέρος της λύσης» . Είπε η «παραίτηση Τσίπρα» και όχι «οι εκλογές»…

Ολοένα και περισσότεροι παρατηρητές διαπιστώνουν ότι ο τρόπος που ξεκινά την προεκλογική του εκστρατεία ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει αρκετά τον τρόπο που ξεκινούσε ο Καραμανλής το 2009 και αρχίζουν να διακινούν το σενάριο της ηθελημένης εξόδου του Τσίπρα από την Πρωθυπουργία.

Μόνο που ο στρατηγικός ελιγμός του Καραμανλή το 2009, όταν εγκατέλειψε την κυβέρνηση (μετά από μια πλήρη περίοδο 5,5 ετών και όχι μετά από μια ολιγόμηνη παραμονή στην οποία ακόμη δεν έχει κυβερνηθεί η χώρα) είχε μια πολύ ρεαλιστική και υλοποιήσιμη στόχευση, που ήταν να σκάσει η «βόμβα» της επερχόμενης χρεοκοπίας στα χέρια των απονήρευτων διαχειριστών, που την παρέλαβαν, όπως του χρεώνουν μετέπειτα όλοι οι αναλυτές.

Τίποτε δεν μπορεί να ανατρέψει το σκηνικό των επόμενων χρόνων

Όμως σήμερα δεν υπάρχει κάτι άγνωστο, ούτε πρόκειται να προκληθεί κάποια ανωμαλία στο πολιτικό σκηνικό. Ούτε εκπλήξεις μπορούν να υπάρξουν γιατί οι πολιτικές είναι δεδομένες, αλλάζει ίσως ο διαχειριστής και το μίγμα των μέτρων, που ομολογουμένως, μια αριστερή κυβέρνηση θα διαχειριστεί με μεγαλύτερη ευαισθησία.  Όμως η φυγή αυτή δεν αφήνει κάποια υποθήκη επιστροφής,  αλλά παραδίδει μια πλήρη τετραετία στη ΝΔ , το κόμμα δηλαδή στο οποίο όλοι  έχουν χρεώσει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα.

Δεν υπάρχει κάποιος που να μην κατανοεί ότι η επόμενη κυβέρνηση, θέλοντας και μη, έχει έναν ορίζοντα τετραετίας άρα με βάση την κατάσταση -που περιγράφει σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ- δεν προκύπτει καμία προοπτική από ένα τακτικό ελιγμό που θα υπαγόρευε την έξοδο από την κυβέρνηση, «την ανασύνταξη για την αντεπίθεση» και άλλες τέτοιες αναλύσεις που ενδημούν στα εργαλεία της Αριστεράς. Η ευκαιρία τους είναι τώρα, όπως έχει αποδείξει η ιστορία.  Εκτός αν…

Εκτός αν κάτι τέτοιο αποτελεί παραδοχή ότι το πρόγραμμα που υπέγραψε  ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ανεφάρμοστο και οδηγεί σε έξοδο και χρεωκοπία. Αλλά και αυτό να συμβαίνει, τότε προφανώς είναι η χειρότερη ώρα να φύγεις  τώρα που έχει προηγηθεί το δημοψήφισμα, έχεις διασπαστεί και έχεις τσαλακωθεί περνώντας από τη Βουλή το τρίτο μνημόνιο χωρίς να μετακυλίσεις αυτή την ευθύνη έγκαιρα σε άλλες, πιο πρόθυμες, δυνάμεις, “παντός καιρού”. 

Ακόμη και αν…

Αλλά ακόμη και αν δεχτούμε ότι η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη ή προαποφασισμένη, ποιος μπορεί να πιστεύει ότι θα προκύψει κάποιου είδους πολιτική δικαίωση ή επάνοδος στην πρωτοπορία, αν το απευκταίο συμβεί; Αντίθετα, θα έχει δικαιωθεί απόλυτα η ρητορική και η στρατηγική της Δεξιάς αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αποδεχθεί πλήρως ότι έπεσε στην παγίδα της «αριστερής παρένθεσης» την οποία υλοποίησε και εκτέλεσε με τα δικά του χέρια πριν παραδώσει πρόθυμα την εξουσία.

Γιατί θα έχει επαληθεύσει και το διαρκές αφήγημα του συντηρητικού χώρου ότι η Αριστερά ήταν ένα αποτυχημένο πείραμα, που οδήγησε σε νέο μνημόνιο και ότι αν δεν είχε υπάρξει η κυβέρνηση Τσίπρα με τους «ερασιτεχνισμούς» της που «οδήγησε τη χώρα στα βράχια», η χώρα θα είχε γλιτώσει το τρίτο μνημόνιο και θα έπλεε προς τα «ασφαλή λιμάνια» του mail Χαρδούβελη ! Πόση προσπάθεια χρειάζεται για να δικαιώσει κανείς το Σαμαρά και τον Άδωνι, δεν γνωρίζουμε, αλλά η πρόκληση βρίσκεται μπροστά μας.

Οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι δεδομένοι, η ριζοσπαστικοποίηση του εκλογικού σώματος που κάποιοι ονειρεύτηκαν δεν έχει επέλθει (πολύ περισσότερο γιατί η διακυβέρνηση δεν μπόρεσε να πείσει για την ύπαρξη ρεαλιστικών εναλλακτικών), οι «συνθήκες» δεν έχουν αλλάξει και παρά την πολύ θεωρία, στην πράξη, η παραπαίουσα ΝΔ και μόνο για το γεγονός ότι συσπειρώνει λιγότερο από το ¼ του ελληνικού λαού αλλά παραμένει ζωντανή, θα συνεχίσει να είναι κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού για πολύ καιρό ακόμη. Δηλαδή αυτό που φαινόταν απίστευτο λίγες μέρες πριν, όταν όλοι μιλούσαν για μια μακρά περίοδο Τσίπρα ενώ η αριστερή μελαγχολία θα έχει μετατραπεί σε ένα αριστερό εφιάλτη…

Αυτό άλλωστε φαίνεται να επιδιώκουν και όσοι πρόσφατα αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ, εφαρμόζοντας το χιλιοπαιγμένο στην ιστορία της Αριστεράς αλλά αποτυχημένο αφήγημα, που αγνοεί τις κοινωνικές διεργασίες και ανάγκες, δεν θέλει να θέτει ρεαλιστικούς στόχους για την ίδια την κοινωνία αλλά να κυνηγά το ανεκπλήρωτο, παραμένοντας στο περιθώριο. Ο μόνος που ξέφυγε από τον κανόνα και έδωσε μια άλλη προοπτική ήταν ο Τσίπρας, αλλά…

Τα ΑΝ δεν έγραψαν ιστορία

Όλη αυτή η συλλογιστική βασίζεται σε ένα ΑΝ. Αν ο Τσίπρας έχει επιλέξει να φύγει (όπως περίπου είχε επιλέξει να μην κερδίσει στο δημοψήφισμα, όπως κάποιοι υποστηρίζουν) ή όχι. Η ιστορία δεν γράφεται με ΑΝ γιατί αν ανατρέξει κανείς πίσω θα δει ότι η πορεία του προς την Πρωθυπουργία ήταν μια αλυσίδα εξελίξεων και εκπλήξεων όπου συνέβαινε συνήθως το απρόσμενο. Όταν έπρεπε να επιλέξει μεταξύ Λαφαζάνη και Κουβέλη στο κόμμα του, επέλεξε τον πρώτο  και έχασε τη ΔΗΜΑΡ, η οποία του στέρησε την κρίσιμη μάζα για να κερδίσει τις εκλογές του 2012. Το 2015 επανήλθε ως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού αλλά τώρα χάνει και τον Λαφαζάνη που του στερεί την κρίσιμη μάζα για την  άνετη επικράτηση στις εκλογές του Σεπτέμβρη ! Ποιος δικαιώθηκε και ποιος όχι από τις εξελίξεις, είναι μια πολυσύνθετη εξίσωση, αυτή την ώρα.

Προηγήθηκαν βέβαια πολύ σοβαρά λάθη και επιλογές . Όχι αυτές που έδωσαν στην εσωτερική αντιπολίτευση το έναυσμα να αποχωρήσει αλλά αυτές που δικαίωσαν την ανέξοδη ρητορική του παλαιοκομματισμού ότι η Αριστερά συγκροτείται από περίεργους, γραφικούς και άπειρους, για να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας (τους). Πριν από λίγους μήνες πάντως, η χώρα πίστευε ακριβώς το αντίθετο. Ίσως το κεφάλαιο Τσίπρα να μείνει ζωντανό σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά  αν και συνομίληκοί του, δεν ξέρουμε αν θα ζήσουμε αρκετά για να δούμε την επόμενη ευκαιρία της Αριστεράς…

Θέλει λοιπόν ο Τσίπρας να κερδίσει τις εκλογές;  Αν θέλει, μάλλον έχει τον τρόπο να το κάνει αποτελεσματικά. Αν όχι, θα μείνει στην ιστορία σαν ο πιο χαρισματικός ηγέτης της Αριστεράς που όμως προδόθηκε από τις επιλογές του, όταν οι χειρότερες από αυτές τον “ρήμαξαν” πολιτικά και μετά αποχώρησαν κιόλας… Ο ηγέτης που παρέδωσε τη χώρα σε όσους, αυτούς τους 7 μήνες,  δεν έκρυβαν στο βλέμμα τους την απέχθεια που ένιωθαν επειδή όλοι αυτοί οι «περίεργοι, κακοντυμένοι και γκαφατζήδες» Αριστεροί είχαν καταλάβει τις θέσεις τους. Πολλοί θα έχουν βάλει το χεράκι τους αν συμβεί…

Θα το ξέρουμε σύντομα.

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com