«Πήρε άδεια μετ’ αποδοχών για να φροντίσει τον άρρωστο σκύλο της!» Εντυπωσίασε η είδηση από την Ιταλία. Και δίχασε. Για κάποιους, ήταν μια ρηξικέλευθη χειρονομία αναγνώρισης των κατοικιδίων ζώων ως ισότιμων μελών της σύγχρονης οικογένειας. Για άλλους, μία ακόμα εκβιαστική παραχώρηση στην πολιτική ορθότητα και τη μαλθακοποίηση της κοινωνίας. 

Την ίδια περίοδο με τη δημοσίευσή της, συζητούσα στο facebook με έναν αναγνώστη που είχε σοβαρές αντιρρήσεις για τη στείρωση των ζώων συντροφιάς. Η επιχειρηματολογία του, λίγο πολύ, γνωστή. Το δικαίωμα στην αναπαραγωγή, η εναντίωση «στη φύση του ζώου», η μανία του ανθρώπου να εξουσιάζει το περιβάλλον του. Η κουβέντα μας έληξε κάπως απότομα, με την απάντηση που παραθέτω παρακάτω. Δεν νομίζω ότι τον έπεισα. Μάλλον θεώρησε την κουβέντα άγονη. 

Ωστόσο, αυτό που του περιέγραψα είναι μια αλήθεια χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης. Και αν την αποδεχτούμε, τότε η είδηση από την Ιταλία ακούγεται απόλυτα λογική. Αν βέβαια θέλουμε να αποδεχόμαστε τις συνέπειες των επιλογών μας. Να τι του είπα:

«Τα σκυλιά δεν είναι άγρια ζώα. Δεν είναι καν ζώα “της φύσης”. Εμείς τα δημιουργήσαμε καλώς ή κακώς – αυτό είναι αντικείμενο μιας άλλης κουβέντας. Εμείς φτιάξαμε τις 300, και πλέον, φυλές που κυκλοφορούν ανάμεσά μας από τότε που τα εξημερώσαμε, εδώ και 40.000 χρόνια!

»Αν αμολήσεις μια αλεπού στην Πεντέλη, θα επιβιώσει θηρεύοντας. Αν αφήσεις μια αγέλη σκυλιών, θα αναζητήσει τον κοντινότερο άνθρωπο, στους οικισμούς, στις ταβέρνες, στα μαντριά, για να ζητιανέψει τροφή. Διαφορετικά, όλα τα μέλη της θα λιμοκτονήσουν. Στον κανόνα αυτόν δεν υπάρχει εξαίρεση – γι’ αυτό και δεν κυκλοφορούν άγρια σκυλιά στην ελληνική φύση. Τα σκυλιά εξαρτώνται πλέον από τον άνθρωπο. 

»Όσο για την αστική πανίδα και το δικαίωμά της να υπάρχει, σου επισημαίνω ότι η πόλη είναι αποκλειστικό δημιούργημα του ανθρώπου, η πεμπτουσία και το απαύγασμα του ανθρωποκεντρικού μοντέλου διαχείρισης της φύσης. Και τα αδέσποτα ζώα δεν περνάνε καλά μέσα σε αυτό. Πεινάνε, νοσούν, σφάζονται διεκδικώντας το προνόμιο στην αναπαραγωγή και την ιεράρχηση σε alpha male, θανατώνονται και προκαλούν θανάτους σε τροχαία. Η μείωση του αριθμού τους με προληπτικό τρόπο, οι στειρώσεις και όχι οι ευθανασίες δηλαδή, είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε με γνώμονα την ηθική μας. 

»Γράφεις “Φέρνουμε το σκυλί στα μέτρα μας” και έχεις, εν μέρει, δίκιο. Δεν το “φέρνουμε”. Το “φέραμε”. Τετελεσμένα. Οι γάτες έχουν διατηρήσει, λόγω εγγενών χαρακτηριστικών, ψήγματα αυτοσυντήρησης και αυτεξουσίας. Τα σκυλιά, όχι. Είναι δημιουργήματά μας και εμείς διαχειριστές τους. 

»Ναι, το προκαλέσαμε και τώρα προσπαθούμε να το μπαλώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Η εναλλακτική πρόταση όμως (να “αφήσουμε τη φύση να βρει τον δρόμο της”) είναι απλή θηριωδία. Και ταιριάζει στα θηρία. Όχι στους ανθρώπους».

Καθημερινή