Μετά την επιτυχημένη διαδρομή του πρώτου βιβλίου της «Ανοξείδωτη Μνήμη», η Πολύμνια Κοσσόρα επιστρέφει με το «Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα;».

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που διεκδικεί επάξια μια θέση στην καρδιά του αναγνώστη, αλλά και στην βαλίτσα των διακοπών. Και αυτό γιατί διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία του συναρπαστικού αναγνώσματος: Σασπένς και ανατροπές, πάθη, μισές αλήθειες με κόστος μεγαλύτερο και από το πιο μεγάλο ψέμα, διαφορετικές κουλτούρες και δρόμους παράλληλους που γυρεύουν σημείο σύγκλισης. Ήρωες που συμμερίζεσαι και εικόνες- πλασμένες από λέξεις που ρέουν αβίαστα, από την Ελλάδα και την Νορβηγία που σε ταξιδεύουν. Στα παραπάνω, προσθέστε το μικρό μέγεθος του βιβλίου (κυκλοφορεί σε pocket size), το οποίο το καθιστά ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστο.

Πλοκή
Αθήνα. Ο Ορέστης, ένας νέος, δυναμικός άντρας ζει μια στρωμένη και ήρεμη ζωή. Μέχρι την στιγμή που στα εισερχόμενά του θα εμφανιστεί ένα παράξενο mail, το οποίο θα κλονίσει για τα καλά τις σταθερές του…
Όσλο. Η 37χρονη Άννελι θ’ αναγκαστεί να θέσει διαφορετικές προτεραιότητες, αλλάζοντας την πορεία που η ίδια είχε επιλέξει να χαράξει…

Ένας άντρας και μια γυναίκα παραδομένοι από ένα ακατανίκητο πάθος. Βρέθηκαν τυχαία. Και ξαφνικά, οι δρόμοι τους χώρισαν. Η επόμενη συνάντησή τους, έπειτα από χρόνια, δεν θα είναι διόλου τυχαία. Τι τους δένει πλέον και πόσο ισχυρός είναι αυτός ο δεσμός; Θα καταφέρει να γεφυρώσει την απόσταση, τις διαφορετικές κουλτούρες, να κάνει τις δύο ανεξάρτητες ζωές τους να υπακούσουν στη δύναμη του «εμείς»; Ποιος θα πει την τελευταία λέξη; Οι ήρωες της ιστορίας μας ή μήπως τελικά η ίδια η ζωή θα είναι αυτή που θα γράψει ερήμην τους την τελευταία σελίδα;

H Πολύμνια Κοσσόρα μίλησε στο XanthiPress και μας ταξιδεύει στον μαγικό κόσμο του βιβλίου!

“Πιστεύω στα ωραία πουλιά που πετάγονται μέσ’ απ’ τα πιο πικρά βιβλία/Πιστεύω στον φίλο που συναντάς άξαφνα/Πιστεύω στο απίστευτο που είναι η πιο αληθινή μας ιστορία” . Γιατί επιλέξατε αυτούς του στίχους του Τάσου Λειβαδίτη ως σημείο «εκκίνησης» για το βιβλίο σας;

Πέρα από το ότι αγαπώ τον Λειβαδίτη για την απλότητα και το φρέσκο συναίσθημα της ποίησής του, διαβάζοντας αυτούς τους στίχους ξαφνιάστηκα για το πόσο εκφράζουν το βιβλίο μου. Ναι, μέσα από την πίκρα και το δράμα μπορεί να ελευθερωθεί και να επιζήσει η αγάπη, η τρυφερότητα, η καταλλαγή. Όσο για το «απίστευτο», αυτό αναφέρεται στη συνάντηση των ηρώων μου με το «Τυχαίο», κάτι που συχνά φαντάζει απίθανο και εξωφρενικό, και όμως συμβαίνει και ανατρέπει τα πάντα.

Οι διαφορές κουλτούρας μεταξύ των πρωταγωνιστούν της ιστορίας σας, του Ορέστη και της Άννελι, είναι έκδηλες. Τελικά, αυτά που μας χωρίζουν-Βόρειους και Νότιους είναι περισσότερα από εκείνα που μας ενώνουν;

Δεν θα μπορούσα να βάλω τα πράγματα σε μια ζυγαριά, ούτε να προσδώσω θετικό ή αρνητικό πρόσημο στις κουλτούρες. Πέρα από το ερωτικό πάθος και τη γοητεία του καινούργιου και του «ξένου» που σίγουρα μας ενώνουν, για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που μας χωρίζουν, εκεί που σκοντάφτουν οι σχέσεις, χρειάζεται κάτι παραπάνω. Πρώτα απ’ όλα είναι αναγκαία η αποδοχή της διαφορετικότητας, με χιούμορ, με αγάπη και συνεννόηση. Χρειάζονται βήματα και από τις δυο πλευρές. Στον βαθμό που δεν επιχειρείται η ισοπέδωση της μιας κουλτούρας από την άλλη, ναι, τότε είναι περισσότερα αυτά που ενώνουν ένα ζευγάρι που αγαπιέται, από αυτά που τους χωρίζουν. Ειδικά με τους Νορβηγούς μας ενώνουν και κάποια συγκεκριμένα πράγματα, όπως η αγάπη της θάλασσας, το χαμόγελο, η φροντίδα για την οικογένεια. Άλλωστε, βαθύτερα μέσα μας όλοι είμαστε ίδιοι μπροστά στη χαρά, τον πόνο, τον φόβο, τη συγκίνηση. Αυτό που διαφέρει σημαντικά είναι η ματιά στα πράγματα, ο τρόπος που ερμηνεύουμε τις καταστάσεις και ο τρόπος που εκφράζουμε τα συναισθήματά μας.

«Υπάρχουν πράγματα που ζορίζονται να μπουν σε λέξεις . Δεν βρίσκονται αυτόματα οι κατάλληλες», αναφέρετε σε κάποιο σημείο του βιβλίου σας. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής αντιμετωπίσατε αντίστοιχη δυσκολία; Και αν ναι, πώς την ξεπεράσατε;

Στην ιστορία του βιβλίου μου υπάρχει μια συγκινησιακά έντονη, επώδυνη σκηνή, που αναφέρεται στη δραματική απώλεια μέσα στην οικογένεια του κεντρικού ήρωα. Για την απώλεια αυτή είχα αφήσει υπαινιγμούς σε προγενέστερα κεφάλαια, έπρεπε όμως κάποια στιγμή να μάθει ο αναγνώστης τι είχε συμβεί. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ την εμπειρία της αιφνίδιας απώλειας ενός παιδιού. Τα συναισθήματα με ξεπερνούν. Ξεπερνούν και τις λέξεις, τις ωραίες λογοτεχνικές φράσεις, μένει γυμνός και καταλυτικός ο πόνος. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επέλεξα την πιο λιτή γλώσσα, τις λιγοστές λέξεις, την δωρική εσωστρέφεια για να μιλήσω για το θέμα αυτό.

Έχετε ταξιδέψει πολύ, ενώ έχετε εργαστεί και στο εξωτερικό. Σε τι βαθμό αποτέλεσαν έμπνευση για το συγκεκριμένο βιβλίο τα ταξίδια σας;

Από νεαρή ηλικία τα ταξίδια μου άνοιξαν, και διαρκώς μου ανοίγουν, ένα διάπλατο παράθυρο στον κόσμο. Μου γνωρίζουν χώρες, ανθρώπους, νοοτροπίες. Με πλουτίζουν και με φέρνουν «στα ίσια μου». Συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι ούτε εγώ, ούτε η χώρα μου το άλας της γης, αλλά ένα πολύτιμο κομμάτι σ’ αυτό το πελώριο μωσαϊκό της ανθρωπότητας. Από τα ταξίδια αντλώ εντυπώσεις και συγκινήσεις που κατασταλάζουν εντός μου και, μέσα από μια μυστηριακή ζύμωση, αποτελούν την πρώτη ύλη για νέες ιστορίες. Είναι το προσωπικό μου Κεφάλαιο Ζωής.

Οι ήρωές σας συνεχίζουν να ζουν μέσα σας ή τους αφήνετε να πετάξουν ελεύθεροι μετά την κυκλοφορία του κάθε σας βιβλίου;

Αμέσως μετά την κυκλοφορία κάθε βιβλίου μου, συμβαίνει κάτι μαγικό. Αρχίζει η διαδικασία του απογαλακτισμού από την ιστορία και τα πρόσωπα. Αυτοί οι ήρωες, που πήραν σάρκα και οστά μέσα από τις λέξεις μου, απομακρύνονται και αυτονομούνται. Μάλιστα για κάποιο διάστημα υποσυνείδητα αποφεύγω να τους σκέφτομαι, δεν ανοίγω τις σελίδες του βιβλίου, δεν ξαναδιαβάζω την ιστορία. Βέβαια, μιλάω γι’ αυτούς σε παρουσιάσεις και συνεντεύξεις, αλλά, πιστέψτε με, το κάνω με μια συστολή, σαν να νιώθω ότι δεν χρειάζονται την δική μου ερμηνεία. Ότι μπαίνω στον δρόμο τους, καθώς πηγαίνουν να συναντηθούν με τον αναγνώστη.

Ασχοληθήκατε με τη συγγραφή, αφού πρώτα κλείσατε έναν πολυετή επαγγελματικό κύκλο. Τι θα λέγατε σε όποιον θέλει να ξεκινήσει να γράφει αλλά αισθάνεται ότι είναι αργά;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ηλικιακά όρια ή συνταγές επιτυχίας για τη συγγραφή. Μάλλον το αντίθετο θα υποστήριζα. Για να έχεις κάτι μεστό να διηγηθείς και να το απλώσεις στο χαρτί, πιστεύω ότι χρειάζεται να έχει συσσωρευτεί μέσα σου μια αναγκαία ύλη από εμπειρίες, ακούσματα, εικόνες, εντυπώσεις. Και όλα αυτά να έχουν ενωθεί, κόκκος με κόκκο, έτσι που να μη ξεχωρίζει πια η προέλευση τους, αλλά να σε βοηθήσουν να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο, δικό σου. Χρειάζεται λοιπόν μια ωριμότητα, που δεν συναρτάται αναγκαστικά με την ηλικία, αλλά πάντως μάλλον έρχεται όταν έχεις διανύσει κάποια χιλιόμετρα στη ζωή σου.

Τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον περιλαμβάνουν καινούριο βιβλίο;

Το τρίτο μου βιβλίο βρίσκεται ήδη στα σκαριά, στη φάση του σχεδιασμού και της έρευνας. Θα είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα, μια ιστορία που θα ξετυλίγεται σε εκατό περίπου χρόνια και τέσσερις γενιές, μέσα από μια νουάρ διαδρομή. Το εγχείρημα αρκετά προκλητικό, αλλά η σκελετική ιδέα με έχει ερεθίσει και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω.