Η διαπραγμάτευση τελείωσε με αίσιο τέλος. Αίσιο, τηρουμένων των πραγματικών περιστάσεων και αποκλείοντας κάθε συνομωσιολογική ανάλυση, που μας φέρνει πάλι στην επανάληψη της γνωστής ιστορίας του “ολοι μάννα μας εχθρεύονται και μας ζηλεύουν, που έχουμε ήλιο και καλό φραπέ”.Η διαδικασία αυτή είχε και τις άσχημες στιγμές της, κινδύνεψε η κυβερνητική συνοχή, έγιναν λάθη τακτικής και …αταξίας, αλλά το τέλος είναι..οδυνηρό, γιατί όλα πρέπει να επαναδιατυπωθούν.

Τι είναι πατριωτισμός σήμερα; Πως πρέπει να επιτευχθεί και πάλι η συνοχή της κοινωνίας, αυτή η στοιχειώδης έστω που απαιτείται. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Θέλουμε ανάπτυξη και προς τα που; Θα χρησιμοποιήσουμε τις πραγματικές πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις του τόπου (ανθρώπους, ιδέες, φύση) διατηρώντας την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα τους; Θα βάλουν όλοι σ αυτήν την προσπάθεια το λιθαράκι που απαιτείται ή θα καραδοκούν οι εκτός εξουσίας πότε θα γίνουν χαλίφηδες στην θέση των άλλων;

Η δόση θα δοθεί, το κλίμα διαμορφώθηκε έτσι, που οι ευρωπαίοι εταίροι-ναι εταίροι και δανειστές-να μας βλέπουν με διαφορετικό μάτι, να απεμπολούν και αυτοί σιγα-σιγά την έννοια του τεμπέλη και λιαζόμενου μόνιμα Ελληνα, του κλέφτη και μαφιόζου στις ταινίες, αλλά του ανθρώπου που διαπρέπει και στο εσωτερικό, όπως πολλοί συμπατριώτες μας το κάνουν στο εξωτερικό. Και απο δώ και πέρα ανοίγεται ένα μεγάλο πεδίο ευθυνών και διαμόρφωσης κλίματος που να μας περιέχει όλους. Εννοώ ότι, όχι πάλι να σηκώσουν το βάρος τα μόνιμα υποζύγια. Αυτά τα υποζύγια, που θέλοντας και μη, αποτελούν την ουσιαστική κινητήρια δύναμη αυτού που μέχρι τώρα ονομάζαμε κράτος (αυτό το κατασκεύασμα τέλος πάντων με τα πολλά μαστάρια που λίγο πολύ σε όλων τα στόματα είχε στάξει λίγο γάλα). Αυτοί που το ‘εγκατέλειψαν” με τα κομποδέματα τους να επιστρέψουν, να πληρώσουν τους φόρους τους και μετά ας έχουν και τις σημαίες στο μπαλκόνι μόνιμα αν θέλουν. Οι επιχειρηματίες να σταματήσουν να ξύνονται στα κρατικά κεμέρια και να καραδοκούν για κάθε θεσμική “διευκόλυνση” για να ρίξουν τα βάρη στους εργαζόμενους.Χρειάζονται και καινούριες ιδέες και τεχνολογία.  Στο κάτω κάτω αυτό το σύστημα χρειάζεται καταναλωτές, αλλιώς δεν αναπνέει. Αν οι εργαζόμενοι πάψουν να είναι καταναλωτές, αλλά απλώς να επιβιώνουν, καταρέει όλο το μαγαζί. Το κράτος δεν θα αγοράζει πια με τόση ευκολία όπως παλιά.

Η κυβερνώσα αριστερά επίσης, που έδοσε μια ανιση μάχη μέχρι τώρα, που δεν είχε ούτε Γρανικούς αλλά ούτε και Σαγγάριους, στέκεται καλά στα πόδια της, περισσότερο εμπειρη , οι πληγές της ήδη επουλώνονται-κυρίως αυτές που “δικά της παιδιά” της προκάλεσαν-και απαιτούμε πλέον απ αυτήν να πάψει να βρέχει τον κώλο της στα ρηχά και να αρχίσει τις απλωτές προς το σκοτεινό και ταραχώδες πέλαγος. Και όχι μακροβούτια. Στην επιφάνεια και με σωστή κατανομή δυνάμεων. Τα κύματα που προκαλούν ο λαϊκισμός και η εθνοκαπηλεία δεν πρέπει να ανακόψουν την όποια πορεία προς ένα σίγουρο και γαλήνιο λιμάνι.

Αν τώρα αποτύχουμε, η αποτυχία δεν θα είναι ούτε κομματική , ούτε προσωπική, θα είναι γενική. Και οι συντηρητικές δυνάμεις που έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη αυτήν την στιγμή , πρέπει να πάψουν να δίνουν καθημερινά εξετάσεις σε ένα ακροατήριο, που αυτές το μεγάλωσαν με παραμύθια και σήμερα δεν αντέχει να αντικρύσει την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι το καλύτερο φάρμακο.

Δεν είναι ο γυαλός στραβός…επιτέλους πρέπει να το καταλάβουμε.

Σ. Σαρακενίδης