Ε ναι! Μια θλιμμένη χώρα, μια κατσούφα εδώ και 4-5 χρόνια, προϊούσης της κρίσεως, σκουντούφλισσα , με κατοίκους μουτρωμένους, ανάμεσα σε δύο βρισιές, είτε ελισσόμενοι στο διαδίκτυο, είτε περπατώντας στον δρόμο, είτε οδηγώντας το αυτοκίνητο, είτε βλέποντας τηλεόραση, είτε διαβάζοντας εφημερίδα, μακρυά από χαμόγελα, ελπίδες, αναζητήσεις, μεράκια, ζεϊμπέκικα, γέλιο γαργαριστό (πόσο καιρό έχω να ακούσω κάποιον να χαχανίζει)!

Ένας λαός που είχε εξωκείλει μερικές φορές σε διασκεδάσεις και γλέντια, που τα έβλεπαν οι ξένοι και “θαύμαζαν” ή απορούσαν και γίνονταν σύμβολο , μια ελληνική πατέντα, το greek syrtaki and buzuki, πήγαν περίπατο. Μπορεί να γλυτώσαμε από την χυδαιότητα αυτών των διασκεδάσεων, αλλά δεν τις αντικαταστήσαμε με τίποτα ουσιαστικότερο. Μόνο κατήφεια.

“Στα σκοτεινά βαδίζουμε στα σκοτεινά προχωράμε”. Οχι ήρωες πια. Αλλά τυφλοί, ανάπηροι, χαμένοι, ψηλαφώντας και ψάχνοντας γνωστά πράγματα για να προσανατολιστούμε, αλλά αυτά έχουν χαθεί, μέσα στην φθαρμένη τους υπόσταση, στην εφήμερη τους χρήση, αναξιόπιστα πλέον και ασαφή.
 Οι “χρυσοί οδηγοί” και οι τυφλοσούρτες  εξαφανίσθηκαν. Ανεκπαίδευτοι για τέτοιες καταστάσεις, αρκετοί φωνακλάδες ψάχνοντας τους φταίχτες, δεν κοιτάμε και λίγο μπροστά μας, αλλά  μόνο εκεί, έξω, μακρυά για να τους βρούμε. Ούτε λίγο μέσα μας βέβαια.

 Ενα οικονομικό σύστημα εκεί έξω, στόχευε στην παραπλάνηση, στην κατανάλωση, στο γυαλιστερό, στα μπιχλιμπίδια και στα καθρεφτάκια και εμείς ως άλλοι αυτόχθονες, παρ όλο που στα λόγια επαιρόμαστε για τον αρχαίο πολιτισμό μας και το “μέτρον”, τρέξαμε να τ αρπάξουμε.

 Σήμερα αυτό το ίδιο σύστημα, που σκόνταψε πάνω στα δικά του τα περιττώματα, αφού γλίστρησε και έφαγε τα μούτρα του, έρχεται λαχανιασμένο και ζητάει τα λεφτά του. Και άντε τώρα να δόσεις πίσω τα καθρεφτάκια. Και εμείς αντί της απαραίτητης περισυλλογής σ αυτές τις περιπτώσεις, συζητάμε αν θα ψωνίζουμε και τις Κυριακές! Η όπως λέει ο Χριστιανόπουλος…”δεν είναι κρίση, ένας καμπινές που βούλωσε είναι και κάποιος πρέπει να τον ξεβουλώσει” Ετσι  όμως θα “βοηθήσουμε”να βουλώσει περισσότερο.

Οσο και αν η κόλαση μας είναι οι άλλοι, άλλα τόσο είναι και ο παράδεισος μας. ή κάτι που του μοιάζει. Ο ατομικισμός που οδηγεί στην απέχθεια, στο μίσος και τελικά στο “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”, δεν είναι ο σωστός δρόμος αυτούς τους καιρούς. Ας καταλάβουμε και οι από πάνω αλλά και από κάτω ότι αυτή η κοινωνία στην οποία κινούμαστε είναι ότι πολυτιμότερον έχουμε. Δεν είμαστε πια παρθένες, αλλά ας πάψουμε να είμαστε μωρές τουλάχιστον, χωρίς αναμονές νυμφίων….αυτοί μας έφεραν μέχρι εδώ!

Σ.Σαρακενίδης